“Als er Niets Verandert, Verandert er Niets”

Door: Daniël Sabanovic; gastblogger en o.a. Wereldkampioen karate, bondscoach KBN.

 

Het is eigenlijk best grappig, maar tijdens een opruimactie thuis, kwam er een brief van de
Karate-do Bond Nederland (KBN) naar boven met de mededeling dat ik vanaf januari 2003
officiëel bondscoach- & trainer ben. Dit gaf mij het idee voor de titel van dit artikel/blog.

 

Met die gedachte gaf ik in medio 2002 een presentatie aan de toenmalige voorzitter van de
KBN – Mevr. M. Daussy – waarin ik aangaf waarom het ‘anders moest’ (zonder in te gaan op
details) en stelde haar voor om zelf de bondstrainingen te gaan verzorgen. Uiteraard zorgde dit
voor de nodige stilte, want nog nooit kwam het voor dat een actief wedstrijdsporter zelf
bondstrainer of bondscoach was. Zij stond er echter voor open en stelde voor dezelfde
presentatie te geven aan de toenmalige bondscoach; Dhr. W. Muilwijk.

Zo gezegd zo gedaan, en even later zaten we met z’n allen aan tafel en ik herinner mij de
reactie van Dhr. Muilwijk, na de presentatie, nog goed: “Dit had ook maar van één persoon af
kunnen (en mogen) komen.” Vanaf dat moment ging ik als assistent bondcoach door het leven
waarin ik de trainingen actief verzorgde (zelf dus ook meetrainde) onder toezicht van Dhr.
Muilwijk die uiteraard de coaching/begeleiding op zich nam tijdens de trainingen, immers moest
hij dat tijdens de wedstrijden ook doen. Dit werkte in de praktijk erg goed, althans zo heb ik het
ervaren 😉

 

Moraal van het verhaal is dat zowel Mevr. Daussy als Dhr. Muilwijk open stonden voor
verandering en niet de (vanzelfsprekende) bezwaren de overhand lieten nemen op de
(mogelijke) kansen die gepresenteerd werden, zonder enige garantie op succes. Om de lijn van
het verhaal iets door te trekken: vanaf januari 2003 werd ik officiëel bondstrainer-/coach en de
prestaties vertoonden een stijgende lijn met als klapstuk het Europees Kampioenschap 2005 in
Tenerife; 3x Goud (Timothy Petersen, Vanesca Nortan en ikzelf), 1x Zilver (Geoffrey Berens) en
1 5e plek (Bobby LeFèbre) – de succesvolste EK sinds 1979 (de 70’er jaren worden beschouwd
als het Gouden Tijdperk voor het Nederlandse Karate) een collectieve prestatie waar ik nog
steeds erg trots op ben!

 

Vandaag de dag neemt het Nederlandse Karate, helaas, een minder prominente rol in op het
wereldpodium, echter zie ik nog steeds kansen; zowel op lange termijn als op korte termijn. Dus
met dezelfde visie, eenzelfde gedachte (zie titel), waarschijnlijk dezelfde ‘stiltereactie’, maar met
overtuigend geloof heb ik deze week een voorstel gedaan aan het bestuur van de KBN. NEE,
het is NIET een herhaling van het verleden, maar er is goed nieuws: het vraagt (in principe)
geen extra budget! Jullie raden het al, ik kan er (op dit moment) niet meer over
vertellen/schrijven, maar ik hoop binnenkort erop terug te kunnen komen 😉