Gastblog Daniël Sabanovic: Training en periodisering
Het idee om algemene informatie m.b.t. training en periodisering te bundelen en te delen is jaren geleden bij mij reeds ontstaan. Primair omdat de basiskennis omtrent deze onderwerpen niet standaard is aangeleerd bij de meeste WKF karate trainers/coaches en het in mijn optiek wel nuttig is om te hebben om je atleten te voorzien van een effectief trainingsprogramma.
Ik heb het voorrecht gehad dat deze theorie tijdens mijn voltijdopleiding aan mij is gedoceerd en heb het destijds eigenlijk direct toegepast in mijn eigen trainingsopzet.
Het fungeerde tevens als rode lijn in de trainingen die ik gaf (en geef).
In een tijd waarin veel mensen in een (te) korte tijd (te) veel resultaat willen bereiken en daarvoor de diverse (sociale) media raadplegen om uit te komen op allerlei ‘exotische trainings methoden’ omdat het ‘er leuk uit ziet’, leek het mij een mooi moment op mijn oude idee en voornemen weer op te pakken, maar dan uiteraard in een modern jasje; in de vorm van een e-book.
Mijn doelstelling is om de stof kort, bondig en begrijpelijk weer te geven zodat je er als lezer zelf direct mee aan de slag kunt.
In 2005 schreef de Volkskrant over Daniel Sabanovic: “Geen elegantere karateka dan Daniël Sabanovic. Sierlijk zweeft hij bij de Dutch Open over de tatami. Vergeleken met hem lijken de overige deelnemers lomperiken….”
Hij is inmiddels 39 en eigenlijk is er niet zo veel verandert. Het podium voor zijn laatste (…) optreden als actief wedstrijdsporter was wel anders. Hij is inmiddels (al) 39 maar zondag jl. stond Sabanovic weer op de wedstrijdmat bij het NK-karate in Zoetermeer.
We zijn inmiddels (minstens) ’n generatie verder als je naar het deelnemersveld kijkt en ik denk niet dat iedereen in de gaten had wie er op de uiterst rechtse mat zijn wedstrijden afwerkte. Deze wedstrijden hadden veel meer aandacht verdiend! Misschien dat Kees Jongkind er ooit nog eens een uitzending aan besteed bij “Andere tijden sport”.
Ik heb ontzettend veel respect voor Daniel zijn deelname aan het NK-karate. Hij kon eigenlijk alleen maar verliezen. Sabanovic won 2 Wereldtitels (en 2 keer zilver en 1 keer bons) en was 4 keer Europees kampioen (en 3 keer tweede en maar liefst negen keer derde). Een Nederlandse titel meer of minder doet er dan ook niet meer toe. Zondag in Zoetermeer won hij er nog 2; individueel in de klasse +84 kilo en met het team van Kenamju!
Hij is de laatste Wereldkampioen die Nederland heeft gehad en zelfs dat lijkt al een eeuwigheid geleden. Sabanovic, personal trainer van beroep, is de verpersoonlijking van topkarate in Nederland. Uiterst gepassioneerd en gemotiveerd. Hij was niet alleen topsporter maar was ook jaren (playing) bondscoach en bondstrainer.
In het eerder gememoreerde interview in de Volkskrant stond al in 2005 dat Daniel een potentieel medaillekandidaat zou zijn als Karate Olympisch zou worden. Het zou nog 15 jaar duren voordat karate Olympisch werd. Sowieso te laat voor Daniel. 2020 is Karate Olympisch. Zoals het er nu naar uitziet helaas eenmalig.
Hoe kan dat…… Zijn ‘samenwerking’ en ‘zelfreflectie’ geen cruciale woorden?
Lees het gememoreerde artikel in de Volkskrant uit 2005 HIER
Laat ik eerst beginnen met een kleine opvolging van mijn vorige blog, want inmiddels is de kogel door de kerk en is de WK-selectie bekend gemaakt door het bestuur van de KBN. In mijn vorige blog (13 juni j.l.) schreef ik over een voorstel die ik had gedaan aan het bestuur van de KBN. Het ‘grappige’ is dat ik via anderen heb moeten vernemen dat er nogal een aantal personen in Karateminnend Nederland vragen hadden omtrent mijn voorstel, echter hebben geen van die vragen mij direct mogen bereiken. En aangezien ik niet handel aan de hand van informatie die ik via-via ontvang ….. kan ik daar dus ook niet zo veel mee.
Maar goed, het voorstel die ik begin juni indiende had betrekking op de selectie voor het Heren Kumite Team. Sinds jaar en dag wordt een selectie ingediend aan de hand van selectiecriteria zodat er, zo hoopt men, achteraf geen discussie is. Voor de individuele categorieën is dat logisch en zelfs noodzakelijk, echter voor een Team heb je ook te maken met een ‘subjectieve’ factor. Een samenstelling van een Kumite Team is, mijn inziens, meer dan alleen maar selecteren op individuele kwaliteiten. In een Team is er ook een grote mate van cohesie nodig die helpt om het beste in elkaar omhoog te krijgen. Zeker nu, aangezien er een ‘generatiekloof’ aanwezig is; oud gedienden t.o.v. lichting ‘jonge honden’. De Harde Realiteit is dat het vechten in het Team ondergeschikt wordt bevonden aan de individuele klasse. Wellicht als het NOC NSF ook een status/ondersteuning beschikbaar zou stellen aan de hand van een Team Prestatie dit een ander verhaal gaat worden.
Maar het probleem op topsportgebied van het Olympisch Karate is dieper dan alleen dat. In de afgelopen jaren is Nederland afgegleden op de wereldrangen (uiteraard enkele individuele topprestaties daar gelaten, ik heb het over de breedte). Landen als o.a. Oekraïne, Denemarken, Kroatië (om er even uit mijn hoofd op te noemen) presteren constant beter en een vergelijking met het Nederlandse Voetbal is wellicht al snel gemaakt. De Harde Realiteit is dat er ook geen (korte termijn) oplossing is. De landen die ik net opnoemde (en er zijn er veel meer) investeren in hun atleten (en coaches) en waren op de achtergrond al bezig met het opzetten van een Olympisch Traject. Nu hoor ik sommigen al denken; ‘dan zetten we toch ook een plan op!’ JA, ik ben voor! Oh wacht, en nu kom ik bij de bottleneck van de organisatie, de Leden van de KBN bepalen in feite welke koers er gevaren wordt en dit gebeurt twee maal per jaar tijdens de ALV (Algemene Leden Vergadering). Daar zit een grote meerderheid die weinig (tot niets) te maken heeft (wilt hebben) met het Olympisch Karate. Ik ben eenmaal aanwezig geweest en ik heb o.a. iemand horen zeggen: ‘er zitten hier ook mensen die aan BUDO doen en niets te maken hebben (lees; willen hebben) met het wedstrijdgebeuren.’ ….. even laten bezinken ….. Maar toen de NOS met hun camera’s langs kwam tijdens de Premier League in Rotterdam (die we nu dus ook kwijt zijn doordat we, jawel tijdens een ALV, hebben besloten toch maar niet het EK van 2021 te organiseren) deden we toen aan budo of waren we met Olympisch Karate bezig?! En als die nieuwe woonwijk die net om de hoek bij jouw dojo is gebouwd op zoek gaat naar een karateschool, dan komen ze toch ook bij jou (inclusief je budo) terecht, maar toch echt omdat ze eerst de beelden en interviews van Tyron Lardy, Timothy Petersen, Sherlilyn Wold enz. hebben gezien. De Harde Realiteit is dat de meesten die daar zitten (tijdens de ALV) vnl. bezig zijn met het behartigen van het eigen belang waarbij het grotere geheel, helaas, uit beeld raakt.
Een oplossing zou wellicht zijn, het opsplitsen van de KBN zodat de Topsport op eigen benen verder gaat (ik ben overigens echt niet de eerste en enige die zoiets oppert). Ik denk dat we met een budget van 3-4 ton (lijkt veel maar in de wereld van de topsport echt een zakcentje) al een leuk topsportprogramma kunnen maken waarmee we in elk geval (in de breedte) niet verder achterop geraken. Kunnen we er een miljoen van maken dan kunnen we een grootschalige scholing opzetten (hoe cool zou dat zijn een Nederlandse Scholing in Olympisch Karate) die reeds begint bij de jongere leeftijden.
Speelsgewijs beginnen om vervolgens ‘door de trechter’ een kleinere elitegroep overhouden die garant staat voor resultaat EN scherp blijft omdat de volgende ook alweer klaar staat. De Harde Realiteit is dat we ze nu niet echt voor het uitkiezen hebben en dat we afhankelijk zijn van die enkele talenten die EN toevallig in aanraking zijn gekomen met Karate EN de pubertijd overwinnen EN gek genoeg zijn om door te blijven gaan ondanks er zo weinig tegenover staat.
Wachten op een verandering (zowel organisatorisch als budgettair) is niet productief dus heb ik getracht een oplossing te bieden voor ‘het gat’ dat er nu is tussen de Training & Begeleiding die de atleten binnen hun club krijgen en wat de KBN faciliteert vanuit de Topsportportefeuille en (met wat aanmoediging van mijn vrouw en de hulp van partners) begeleid ik atleten persoonlijk/kleinschalig als aanvulling – wellicht dat je reeds enkele videofragmentjes hebt gezien op mijn social media 😉 Daarnaast ben ik op de achtergrond ook bezig om workshops op te stellen waarmee Trainers/Coaches (maar ook atleten zelf) in de praktijk direct mee aan de slag kunnen in hun clubtrainingen. Houd mijn IG (https://www.instagram.com/danidynamite1/) en FB (https://www.facebook.com/danidynamite79/) in de gaten voor meer info, daarop kan je me ook direct benaderen.
Want; De Harde Realiteit is; je bent als Olympisch Karate Atleet in Nederland (voorlopig) voornamelijk op jezelf aangewezen om een Concurrerend Topsportprogramma op te stellen.
“Als er Niets Verandert, Verandert er Niets”
Door: Daniël Sabanovic; gastblogger en o.a. Wereldkampioen karate, bondscoach KBN.
Het is eigenlijk best grappig, maar tijdens een opruimactie thuis, kwam er een brief van de Karate-do Bond Nederland (KBN) naar boven met de mededeling dat ik vanaf januari 2003 officiëel bondscoach- & trainer ben. Dit gaf mij het idee voor de titel van dit artikel/blog.
Met die gedachte gaf ik in medio 2002 een presentatie aan de toenmalige voorzitter van de KBN – Mevr. M. Daussy – waarin ik aangaf waarom het ‘anders moest’ (zonder in te gaan op details) en stelde haar voor om zelf de bondstrainingen te gaan verzorgen. Uiteraard zorgde dit voor de nodige stilte, want nog nooit kwam het voor dat een actief wedstrijdsporter zelf bondstrainer of bondscoach was. Zij stond er echter voor open en stelde voor dezelfde presentatie te geven aan de toenmalige bondscoach; Dhr. W. Muilwijk.
Zo gezegd zo gedaan, en even later zaten we met z’n allen aan tafel en ik herinner mij de reactie van Dhr. Muilwijk, na de presentatie, nog goed: “Dit had ook maar van één persoon af kunnen (en mogen) komen.” Vanaf dat moment ging ik als assistent bondcoach door het leven waarin ik de trainingen actief verzorgde (zelf dus ook meetrainde) onder toezicht van Dhr. Muilwijk die uiteraard de coaching/begeleiding op zich nam tijdens de trainingen, immers moest hij dat tijdens de wedstrijden ook doen. Dit werkte in de praktijk erg goed, althans zo heb ik het ervaren 😉
Moraal van het verhaal is dat zowel Mevr. Daussy als Dhr. Muilwijk open stonden voor verandering en niet de (vanzelfsprekende) bezwaren de overhand lieten nemen op de (mogelijke) kansen die gepresenteerd werden, zonder enige garantie op succes. Om de lijn van het verhaal iets door te trekken: vanaf januari 2003 werd ik officiëel bondstrainer-/coach en de prestaties vertoonden een stijgende lijn met als klapstuk het Europees Kampioenschap 2005 in Tenerife; 3x Goud (Timothy Petersen, Vanesca Nortan en ikzelf), 1x Zilver (Geoffrey Berens) en 1 5e plek (Bobby LeFèbre) – de succesvolste EK sinds 1979 (de 70’er jaren worden beschouwd als het Gouden Tijdperk voor het Nederlandse Karate) een collectieve prestatie waar ik nog steeds erg trots op ben!
Vandaag de dag neemt het Nederlandse Karate, helaas, een minder prominente rol in op het wereldpodium, echter zie ik nog steeds kansen; zowel op lange termijn als op korte termijn. Dus met dezelfde visie, eenzelfde gedachte (zie titel), waarschijnlijk dezelfde ‘stiltereactie’, maar met overtuigend geloof heb ik deze week een voorstel gedaan aan het bestuur van de KBN. NEE, het is NIET een herhaling van het verleden, maar er is goed nieuws: het vraagt (in principe) geen extra budget! Jullie raden het al, ik kan er (op dit moment) niet meer over vertellen/schrijven, maar ik hoop binnenkort erop terug te kunnen komen 😉
We gebruiken onder andere analytische cookies om ons websiteverkeer geanonimiseerd te analyseren, zodat we functionaliteit en effectiviteit kunnen aanpassen. Meer informatie over de verwerkte gegevens kunt u lezen in onze privacystatement.
[X] Ik ga akkoord met bovengenoemde privacy verklaring
