Zondag jl. werd aan Joanne van Lieshout een receptie aangeboden voor de Wereldtitel judo die ze in mei won. Mede door de Olympische Spelen kon het niet eerder. Buurtvereniging Achterbroek (Lierop) heeft Joanne in het zonnetje gezet voor het behalen van de wereldtitel. Joanne werd onder begeleiding van fanfare St. Willibrordus naar De Vurherd in Lierop begeleid.

Een krantenartikel over de huldiging vind je HIER

Foto’s werden gemaakt door HuHaFoto (Harry van den Hurk)

KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL MET DE CODE NIHONSPORTBLOG10

Na het eerdere verslag/commentaar van Jan Steiner (zie HIER). Bij deze een verslag van oud topjudoka Bertrand Amoussou die na zijn sportieve carrière op de judomat actief was/is in het Jiu-Jitsu en MMA. Zijn originele bericht vind je HIER

Zijn analyse van Parijs 2024:

(vertaling via AI)

Hallo aan alle judovrienden. Na een uitgebreid onderzoek voor meer samenhang, deel ik hier het resultaat van mijn werk en mijn aantekeningen.

Osssu

Analyseverslag over de Judowedstrijden van de Olympische Spelen in Parijs 2024

Afgezien van het grote succes van onze Franse atleten, moeten we opmerken dat de judowedstrijden tijdens de Olympische Spelen van Parijs 2024 veel kritiek hebben gekregen. De reden: een huidige regelgeving die de voortgang van de gevechten lijkt te bemoeilijken en de essentie van de sport aantast. Dit rapport is bedoeld om de belangrijkste observaties samen te vatten en voorstellen te doen voor een terugkeer naar een authentieker, vloeiender en begrijpelijker judo.

1.Probleem van de Golden Score

Waargenomen gegevens: 28,33% van de gevechten ging naar de golden score.

Analyse: Een gevecht dat zich verlengt in de golden score duidt vaak op een onvermogen van de vechters om tijdens de reguliere tijd een beslissend punt te scoren. Dit kan wijzen op een te groot aantal beperkingen die de mogelijkheden om te scoren beperken, waardoor de gevechten minder dynamisch en minder spectaculair worden. De systematische tussenkomst van de scheidsrechter belemmert naar mijn mening een zekere vloeiendheid van het gevecht. Ik zou voorstander zijn van een terugkeer naar de vlaggenjury aan het einde van de reguliere tijd. Dit zou de scheidsrechters dwingen zich op het gevecht te concentreren en niet op het zoeken naar fouten.

Kritiek: De golden score, die een uitzondering zou moeten zijn, wordt bijna een norm. Dit schaadt het tempo van de competities en de duidelijkheid van de sport voor de toeschouwers.

2.Te Grote Invloed van Straffen (Gele Kaarten)

Waargenomen gegevens: 17,86% van de gevechten eindigde in diskwalificatie als gevolg van het oplopen van 3 gele kaarten.

Analyse: De straffen spelen een onevenredige rol in de resultaten van de gevechten. Het feit dat een vijfde van de gevechten eindigt in diskwalificatie toont een overmatig gebruik van sancties in plaats van een waardering voor aanvallend judo. Bovendien vraag ik me af waarom veel van deze straffen worden gegeven. Elke sanctie gaat gepaard met een onderbreking van het gevecht, wat elke strategie belemmert. Men bestraft voor passiviteit, maar redt zo de atleet van een mogelijke bestraffing.

Kritiek: De gevechten concentreren zich meer op het beheer van straffen dan op de kunst om de tegenstander te vloeren. De 41 manieren om een shido te krijgen creëren een buitensporige complexiteit, waardoor de sport moeilijk te volgen en uit te oefenen is volgens de oorspronkelijke geest van het judo.

3.Voorstellen voor een Terugkeer naar Authentieker Judo

•Vereenvoudiging van de Regels: Verminder het aantal mogelijke straffen en focus de sancties op belangrijke en duidelijke overtredingen. Het doel is om een vloeiender en meer op de aanval gericht judo mogelijk te maken.

•Herwaardering van de Golden Score: Voer duidelijke criteria in om een winnaar te bepalen na een bepaalde tijd, zodat de gevechten niet onnodig worden verlengd.

•Bevordering van de Geest van Judo: Terugkeren naar het eenvoudige en fundamentele idee dat degene die valt, verliest, door ippons te bevorderen en de regels intuïtiever en dichter bij de oorspronkelijke geest van de sport te maken.

Conclusie

De kritiek geuit tijdens de Olympische Spelen in Parijs 2024 benadrukt de dringende behoefte om de regelgeving van het judo te heroverwegen om de essentie ervan te behouden. De complexiteit van de huidige regels en de buitensporige invloed van straffen hebben ertoe bijgedragen dat judo minder toegankelijk is geworden en minder trouw aan zijn principes. Een terugkeer naar vereenvoudigde regels en een aanvallend judo zou gunstig zijn voor de sport, zowel voor de atleten als voor het publiek. Judo moet weer een krijgskunst worden waarbij het vloeren van de tegenstander het ultieme doel is, zonder dat dit wordt belemmerd door te complexe regelgeving.

Op Facebook kwam in onderstaand bericht tegen van Jan Steiner; een Duitse judoleraar en voormalig wedstrijdjudoka. Interessante discussie. Wat vind jullie? Zijn originele bericht staat HIER

Onderstaand het vertaalde bericht:

„Shido-Games“ of de zoektocht naar de Ippon

Bijdrage over de Judowedstrijden in Parijs

Ik heb de Judowedstrijden in Parijs heel aandachtig gevolgd en ik moest wederom constateren dat buitenstaanders onze mooie judosport helaas als zeer onbegrijpelijk en weinig aantrekkelijk ervaren. Dit baart me steeds meer zorgen, die ik graag met jullie wil delen.

Tot nu toe heb ik de vele regelwijzigingen van de Internationale Judo Federatie (IJF) altijd als nieuwe uitdagingen voor mijn atleten en mijzelf gezien, en ik probeerde de intentie te ondersteunen om onze sport begrijpelijker en aantrekkelijker te maken voor toeschouwers en potentiële sponsors. Helaas is er, naar mijn mening, ondanks het geduld en de medewerking van alle betrokkenen, nog steeds niets wezenlijks positief veranderd.

Alles is voortdurend aan verandering onderhevig, ook onze judosport – dat realiseer ik me. Ik begrijp ook dat het tijd kost om nieuwe regels te testen en hun effect te beoordelen. Maar als deze regelwijzigingen ineffectief blijken of zelfs het tegenovergestelde van het gewenste effect sorteren, is het simpelweg dwaas om de ogen ervoor te sluiten en door steeds nieuwe interpretaties van de regels nog meer onvrede te veroorzaken. Oorspronkelijk moesten de judoka’s rechterop en aanvallender vechten en spectaculaire technieken gebruiken. Maar is dat tegenwoordig, na 14 jaar van voortdurende regelwijzigingen en talloze “regelaanpassingen”, echt het geval? Helaas kan ik dat niet herkennen.

De prestaties aan de top zijn vandaag de dag extreem gelijkwaardig en de topatleten bevinden zich op een zeer gelijk niveau. Ze kennen hun tegenstanders door en door en proberen door slimme interpretaties van de regels en steeds intensiever gripgevecht elke aanval van hun tegenstanders te verhinderen.

De naar mijn mening totaal onnodige afschaffing van een al decennialang beproefd beoordelingssysteem (met Koka, Yuko, Waza Ari en Ippon, evenals Shido, Chui, Keikoku en Hansoku Make) heeft als gevolg dat scheidsrechters tegenwoordig veel minder ruimte hebben voor een genuanceerde beoordeling van de gevechtsacties. De wedstrijden in Parijs hebben me wederom laten zien dat steeds meer judoka’s er niet primair op uit zijn om door een spectaculaire worptechniek voortijdig te winnen. Er wordt eerder constant geprobeerd om door een hoge aanvalsintensiteit een straf voor de tegenstander uit te lokken. Tegelijkertijd wordt het gebruik van de dubbele mouwgreep als puur tactisch middel, evenals het gebrek aan evenwichtsverstoring bij aanvallen met offerworpen en zogenaamde drop-technieken, niet consequent genoeg bestraft. Het voortdurende neervallen op de mat, met als doel een worp te simuleren of een worp van de tegenstander te voorkomen, zorgt voor veel “spam-aanvallen” en verhindert spectaculaire “Ippon-worpen”. Steeds vaker beginnen de wedstrijden zelfs meteen met een “dubbele Shido” of worden ze in de Golden Score door verdere straffen door de scheidsrechters beslist. Geen enkele score – maar wel 3 of 4 Shido-straffen op het scorebord zijn tegenwoordig standaard en laten me geen toegenomen aantrekkelijkheid van de judowedstrijden zien. Voor buitenstaanders lijkt het alsof twee vechters de hele tijd alleen maar aan de judogi trekken en dat aan het einde de één vaker dan de ander wordt gestraft. De talloze pogingen van de IJF om het gripgevecht te reguleren (tasgreep, pistoolgreep, eenzijdige greep – werden ooit bestraft, toen weer toegestaan) hadden ondanks het heen en weer eigenlijk geen positief effect op het huidige gevechtsverloop. Ook de afschaffing van de vroegere Hantai-regeling bij gelijkspel, met de invoering van de Golden Score-regeling, zorgt ervoor dat de toch al zeer tactisch gevoerde wedstrijden nog aanzienlijk langer duren en ons eindeloze gripgevechtsclashes opleveren. Ook het verbod op alle beengreeptechnieken zou eigenlijk tot een rechtere vechtstijl moeten leiden – maar het tegenovergestelde is gebeurd. Tegenwoordig zijn er veel minder spectaculaire aanvalstechnieken en tegentechnieken, maar wel vaker straffen voor onopzettelijk grijpen onder de gordel. Ook de huidige interpretatie van de zogenaamde “Diving”-regel lijkt me ongelukkig, want deze leidt ook tot zeer ongelukkige gevechtsbeslissingen. Natuurlijk moet, ter bescherming van de gezondheid, het actieve duiken met het hoofd in de mat bij het uitvoeren van een worp worden verboden – maar een onopzettelijk, licht aanraken met de zijkant van het hoofd op de mat (bijvoorbeeld bij Seoi Otoshi of Soto Makikomi) zou naar mijn mening niet met Hansoku Make bestraft moeten worden. Ook de vaak zeer uiteenlopende interpretaties van hoe lang er bijvoorbeeld op de grond verder gevochten mag worden, laten zien hoe groot de invloed van de scheidsrechters op het verloop van het gevecht kan zijn. In dit verband wil ik verwijzen naar het omstreden gevecht in de gewichtsklasse tot 60 kilogram tussen Francesco Garrigos en Ryuju Nagayama. Ook de foutieve score-aanduiding, die pas door videobeoordeling werd gecorrigeerd, in de bronzen gevecht tussen Daniel Eich en Peter Paltchik, of de onbegrijpelijke regelinterpretatie in de finale van de gewichtsklasse tot 100 kilogram tussen Zeylim Kotsoev en Ilia Sulamanidze kan ik bij de beste wil van de wereld niet begrijpen. En deze opsomming kan nog eindeloos worden voortgezet. Het gebruik van videobeoordeling is zonder twijfel een grote vooruitgang en maakt het mogelijk om door middel van achteraf analyse van kritieke gevechtshandelingen tot een eerlijkere beoordeling te komen. Toch heb ik, net als vele anderen, de indruk dat de scheidsrechters op de mat veel te vaak van buitenaf “op afstand bestuurd” worden, en dat creëert onnodige ruimte voor speculaties.

Ik ben door mijn vele jaren als trainer internationaal goed verbonden en sta regelmatig in contact met vele internationaal actieve en zeer ervaren trainer-collega’s. Ik ken niemand die tevreden is met de huidige regels en de voortdurend wisselende interpretaties ervan. Bij vragen zoek ik vaak contact met internationale scheidsrechters en probeer zo een beter begrip te krijgen. Maar als zelfs voormalige topatleten, die tegenwoordig als commentatoren werken bij grote judo-evenementen, sommige twijfelachtige beslissingen van de scheidsrechters niet aan het publiek kunnen uitleggen en wij als beoefenende judoka’s en meer deskundig publiek deze beslissingen niet kunnen begrijpen, zie ik de toekomst van onze mooie sport binnen het Olympisch programma met enige zorgen tegemoet.

Het vroegtijdige uitschakelen van Uta Abe raakte me diep en liet zien dat ook ons huidige competitiesysteem niet perfect is. Als in dit geval de twee beste atleten ter wereld al in de eerste ronde tegen elkaar moeten strijden, is het voor de verliezer niet meer mogelijk om nog voor een medaille te vechten. Er zijn duidelijk betere competitiesystemen die ook met zulke situaties rekening houden. Helaas zullen sommige toptien-atleten van de IJF World Tour tevergeefs in de deelnemerslijsten van de Olympische Judowedstrijden worden gezocht, want in tegenstelling tot de Wereldkampioenschappen mag er bij de Olympische Spelen maar één atleet per land deelnemen. Of het nu gaat om onze Alina Böhm of een Joshiro Maruyama – ik denk dat velen beiden graag hadden willen zien strijden in Parijs.

Het respecteren van de judo-etiquette en onze judowaarden staat voor mij buiten kijf. Maar of het huidige onderdrukken van elke emotie op en naast de mat de aantrekkelijkheid van de judowedstrijden verhoogt, wil ik ter discussie stellen. Voor mij sluiten emoties en fair play in sport elkaar geenszins uit.

Daarom is mijn verzoek aan de verantwoordelijken van de Duitse Judobond en die van de Internationale Judofederatie – werk alstublieft grondig onze wedstrijdregels en sportreglementen bij!

We hebben veel minder, maar wel duidelijke en begrijpelijke wedstrijdregels nodig die stand houden!

We hebben een rechtvaardiger competitiesysteem nodig!

Het zou ook mogelijk moeten zijn om, net als bij de Wereldkampioenschappen, op de Olympische Spelen twee atleten per land te laten deelnemen, mits zij aan de kwalificatiecriteria hebben voldaan.

In afwachting van een constructieve discussie, groet ik jullie sportief met Ippon-groeten!

Jan Steiner

KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL MET DE CODE NIHONSPORTBLOG10

Blog: Hendrik Koppe juli 2024

Zaterdag 29 juni was het mijn laatste officiële vergadering als bestuurslid Topsport bij de Judo Bond Nederland. Daarmee sloot ik voor mijzelf een enerverende periode af. Een waarin we als bond, bureau en alle vrijwilligers keihard hebben gewerkt om de JBN om te vormen naar een toekomstbestendig model.

Zoiets gaat uiteraard niet vanzelf maar vraagt om toewijding, doorzettingsvermogen en uithoudingsvermogen om dit langdurig vol te houden. Als je dan zegt keihard gewerkt, wat betekent dat dan? Hoeveel uren per week ben je hier dan mee bezig. Omdat er altijd werk te verrichten is, denk in een rustige week 6 tot 8 uur, maar in een drukke periode zo maar 10 – 12 uur per week, met pieken tot wel 30 uur per week. Gewoon omdat er altijd wel te verrichten is en soms heel veel werk, met name omdat het veranderen van een organisatie gewoon veel tijd vergt, maar dus ook veel inspanning van velen.

Er wordt dus veel van vrijwilligers gevraagd en ik kan je verklappen dat veel werk voldoening heeft gegeven, maar sommige onderdelen ook niet. Leden van een vereniging vergeten wel eens dat wij als bestuurslid ook vrijwilligers zijn die hun uiterste best doen om met al onze kennis en vaardigheden opgedaan in het verleden proberen naar eer en geweten in te zetten om de JBN verder te helpen. Dat dit werk niet door iedereen wordt gewaardeerd en men dus denkt dat men dus op een andere wijze met ons denkt te mogen omgaan, maakt het besturen soms lastig. Bij mij ligt de grens op belediging van een persoon, of ik dat nu zelf ben, of een van mijn medebestuurders, of de andere vrijwilligers of de medewerkers van het bondsbureau. Zonder op details in te gaan, kan ik verklappen dat sommige leden die grens een aantal keren hebben opgezocht, maar ook overschreden. Dan stelden wij onszelf altijd weer even de vraag: “ Voor wie doen wij dit werk ook alweer?” – precies ja: “Voor de leden van onze mooie bond.” Dat was dan weer even slikken en weer verder, want er is geen tijd te verliezen in het veranderingsproces dat we met zijn allen door moeten maken om er sterker uit te komen. Lastig dus omdat je niet altijd iedereen tevreden kunt stellen en soms ook gewoon nee moeten zeggen. Niet het antwoord dat mensen graag willen horen en dan via andere wegen alsnog proberen een ander antwoord te krijgen.

Dit zijn soms best wel gevechten die dienen te worden geleverd, omdat als je iets wil bereiken het vaak verder gaat dan een randori of sparringsvorm in de discussie en/of de verandering. Dat brengt mij dan gelijk bij de kop van deze blog: Is de shiai belangrijker dan de kata of andersom?

Wat is ook precies de bedoeling die Jigoro Kano met het kata had? Hij wilde een aantal technieken inclusief de balansverstoringen in een standaard vorm aanbieden, zodat de leerlingen het gemakkelijker tot zich konden nemen en zich er verder in konden bekwamen. Op deze wijze kon hij meer leerlingen opleiden in de zachte weg die hij als budo had ontwikkeld.

Wat we over tijd hebben gezien is dat de diverse vormen van kata (staand en grond) steeds belangrijker zijn geworden. Als oefenvorm is het natuurlijk prachtig om kata te blijven doen, met name als randori’s niet meer zo gemakkelijk gaan en wedstrijden helemaal niet meer en je dus fijn aan je technieken kunt blijven werken zonder dat je wedstrijdblessures oploopt. Mooi ook dat er nu wedstrijden in georganiseerd worden en judoka’s de perfectie van de worpen kunnen bereiken.

Wat je daarnaast ziet gebeuren is dat kata belangrijker lijkt te worden gevonden dan de shiai. De vraag is dat terecht is of niet. Daar kun je wel wat discussie over voeren lijkt mij. Namelijk is het beheersen van een techniek in een wedstrijd, waarbij de spanning van je tegenstander er volop op staat moeilijker dat het lopen van een kata? Je zou zeggen van wel, immers je tegenstander in een shiai maakt onverwachte bewegingen en deze uit balans weten te krijgen is veel lastiger dan het lopen van een kata waarbij je partner de verwachte en afgesproken bewegingen maakt. Die afgesproken bewegingen maakt je tegenstander bij een shiai niet, sterker nog hij maakt bewegingen die je mogelijk helemaal niet verwacht, ook omdat zijn kumi-kata anders is dan waarmee jij wellicht rekening houdt. Hij heeft namelijk hetzelfde doel als jij, nl. jouw werpen en de wedstrijd winnen, terwijl bij kata de uke weet dat tori hem gaat werpen. Daarnaast brengen shiai’s grotere individuele wedstrijddruk dan kata-wedstrijden, dit omdat je er bij een shiai alleen voor staat, terwijl het lopen van een kata samen met een partner plaatsvindt. Shiai wordt wel gezien als een dubbel gevecht, namelijk met je tegenstander (fysiek) en met jezelf (mentaal).

Je kunt je dus afvragen waarom judoka’s die nog steeds aan wedstrijden deelnemen niet beter en meer gewaardeerd worden of dienen te worden dan de kata judoka’s. Immers zij laten soms tot op hoge leeftijd zien dat zij door hard te trainen nog steeds hun technieken beheersen om andere te werpen in een wedstrijd. Is dat preken voor eigen parochie omdat ik zelf nog veel randori’s en shiai’s draai? Wellicht wel, maar ik ben er meer en meer van overtuigd dat als je deelneemt aan shiai’s dat vele malen zwaarder is mentaal en fysiek dan het lopen van een kata. Dit lijkt mij iets om richting de toekomst meer mee te doen en beter te waarderen.

Venray – Rudi Verhagen is niet zomaar een judoliefhebber; hij belichaamt de geest van judo in alles wat hij doet. Afkomstig uit een echte judofamilie, waagde Rudi, een voormalig topsporter, zich na zijn actieve carrière in de wereld van het ondernemerschap door zijn eigen sportschool op te zetten. Het is echter zijn onwankelbare passie voor aangepast judo (a-judo) die hem echt onderscheidt, en hij is een pionier op dit gebied.

Al jaren organiseert Rudi a-judotoernooien en onderneemt hij initiatieven om meerdere keren naar Japan te reizen om a-judo te introduceren en te promoten bij de Kodokan en de All Japan Judo Federatie. Zijn toewijding heeft hem zelfs in gesprek gebracht met de olympische judolegende, Yamashita. De Japanners, geïntrigeerd door de aanpak van Rudi, bezochten zijn sportschool in Venray om zijn benadering van a-judo te bestuderen.

Rudi’s invloed reikt verder dan Venray; hij is een drijvende kracht in vrijwel elk a-judo-initiatief in heel Europa. De Europese Judo Unie (EJU) kon niet ontsnappen aan de aanstekelijke passie en toewijding van deze kleine Limburger. Uniek genoeg ‘adopteerde’ de EJU onlangs het Nihon Dutch Open Senshu a-judotoernooi, een getuigenis van Rudi’s buitengewone impact. Het EJU-mediateam, samen met verschillende bestuursleden, woonde het evenement bij. De EJU heeft plannen om a-judo verder te ontwikkelen en te promoten binnen Europa.

Afgelopen weekend in Venray was niet zomaar een evenement; het was een showcase van Rudi’s passie en een viering van a-judo op het hoogste niveau. De burgemeester van Venray en de Japanse ambassadeur waren aanwezig, wat de betekenis van de gelegenheid onderstreepte. De Nederlandse Judobond (JBN) was vertegenwoordigd door haar directeur, voorzitter en beleidsmedewerker.

Rudi’s droom is gedurfd en inspirerend: het Wereldkampioenschap Judo voor a-judoka’s organiseren in Venray volgend jaar.

De wedstrijden waren intens en prachtig, waarbij de ervaringen van meer dan 300 deelnemers uit 26 landen, waaronder Japan en Brazilië, aanstekelijk waren. De sfeer was elektrisch – wat een geweldige vibe!

Competities werden georganiseerd voor a-judoka’s, VI-judoka’s en op zondag stonden kata-wedstrijden centraal.

Rudi’s visie en de toewijding van zijn team hebben a-judo op de voorgrond gebracht op het wereldtoneel. De impact van dit weekend zal nog lang naklinken.

Voor diverse artikelen en foto’s, bekijk de website van de EJU.

Bijgevoegd is de fotoreportage van Harry van den Hurk (HuHaFoto) die de essentie van het evenement vastlegt op zaterdag en zondag.

KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL MET DE CODE NIHONSPORTBLOG10

Foto’s zaterdag:

Foto’s zondag:

Na een periode van negativiteit in de diverse media na een best aardig EK pakken wij de draad weer op met een positieve podcast. Zoals altijd hebben we het laatste nieuws, zetten we fouten recht, hebben we een mening over het negativisme rond het judo in Nederland, bespreken we het succesvolle EKU23, en het NK,  hebben we de cijfers even gecontroleerd, is er nieuws over het weekend in mei, een boek in de boekenhoek en wat tips voor als de podcast voorbij is.

Kortom genoeg voor weer 50 minuten judo gewauwel.

Van 7 tot en met 10 september werden in Den Haag de Europese Kampioenschappen judo -21 jaar gehouden. De Sportcampus in het Zuiderpark was 4 dagen lang dé judotempel van Europa.

Fotograaf Harry van den Hurk (HuHaFoto) was present namens Nihon Sport en heeft fotoreportages gemaakt. We beginnen met de laatste dag; het EK voor mixteams. Nederland werd tweede.

Later deze week nog meer foto’s

Fotograaf: huhafoto – Harry van den Hurk | Fotografie

KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL MET DE CODE NIHONSPORTBLOG10