I started my Olympic camp December 12^th, 2019 in the United States of America with coach Mohamed Ali Melghagh. The weeks that I have trained in The United States was one of the hardest camps that I have experienced and the best that I have felt for a competition. We trained more hours, did specific work and at an early stage of the preparation I felt ready for the Olympic Qualification that was coming.

I competed January 28^th, 2020 in my first tournament of the year, the Mexico Taekwondo Open. My first match was against former world champion of Mexico, Saul Gutierrez. For me this was the time to see how my preparations are going and I can say that it went better than expected. After three rounds, the last round ended with a score of 25-25. To determine a winner there was another round (golden point). The person who makes the first point will be the winner. This eventually became the Mexican.

This game went very well, until I got a kick in the face during the beginning of the third round that disturbed my focus. After this kick I saw black for a few seconds, but in order not to give the Mexican the feeling that I was dizzy, I continued to attack and managed to equalize the score after falling behind. After my game I still had severe pains on the right side of my face and severe swelling started to develop. When I visited the doctor, who was present at the tournament I was told that I probably suffered a mild concussion from this kick in the face. I was also told that it would be better to analyze how heavy this blow was if I did not fight through it. I was advised to continue to ice my face and was given a painkiller against the pain.

“News”

After I returned to the USA the swelling had not subsided and I still had a splitting headache and tension in my face. I decided to go to the doctor who then advised me to go to the emergency room for a CT scan. This CT scan indicated that I had fractures in my face from that blow and was admitted for a few days at the Aventura hospital. Eventually I was seen by a facial specialist who told me it does not require surgery, but a rest of at least two to three months. This news was supposed to be good news but was horrible for me because I only had approximately three weeks until the Olympic qualifiers.

“Stubbornness”

After I was discharged from the hospital with the advice to take it easy for two to three months, I went to training the next day. I kept looking at my calendar how much time I had to prepare for the qualifying tournament that was two weeks away and was due to be held on March 11 and 12, 2020.

The first day I was taking it easy because of the pain I was having. I only did flexibility exercises and balance. The second day I did some movements that did not cause too much pain, but the more I looked at my calendar, the more I got the urge to pick up the thread and realize my Olympic dream. The third day after being discharged from the hospital, I started training more intensively and ended my week with a tough Saturday morning workout. This training started with a taekwondo training and completed my training with an intense training in the park. After this training I felt relieved and got more hope and my future to be an Olympian was bright again, although I was in a lot of pain during this whole week of training. I continued the day with my mother who took a loan and flew to America to support me during this difficult period.

“Reality”

The next day about three o’ clock in the morning I woke up feeling unwell. With a severe headache (like other days) and severe body aches, I went to the restroom and started vomiting. This did not stop immediately. After forcing myself to stop I managed to take a cold bath and went back to bed. Shortly after I had to rush to the restroom because of diarrhea. In addition to the daily headache, this was a terrible period that I wanted to pass as soon as possible. After talking to some doctors thru the phone in Suriname about my health, I was told that this could be the effect of no rest and intense training after that hard blow I received during the tournament. I need to rest!

After eventually choosing to rest for a few days, it became more difficult mentally to stay focused and happy. I was supposed to see the facial specialist again, but after I was told what my hospital bill is going to be and not clear if my insurance will cover it, it was a safer step for me  to consult with third parties first.

“Dilemma”

Eventually I managed to see a doctor in America for advice through some networks of my coach. Here I was told clearly that I should not participate in the qualification tournament that would be in a week. The doctor had informed me that if I get hit in the same place, chances are that I would no longer be able to move my eye, go blind, or damage my eye completely. “This is not worth an Olympic sport,”, the doctor said. At this point, I had to hold back my tears. When I went back where I was staying, I informed my coaches with the news and they advised me the same. This was one of a difficult decision I had to make. Looking back at all the sacrifices I have made and not being able to realize my dream of being the first Surinamese Taekwondo athlete to qualify for the Olympic Games 2020.

I am currently in Suriname and have followed the qualifying tournament over the internet with a broken heart, but not a broken spirit. I am now on both feet, healthy and well.

The only chance I got to participate in the upcoming Olympic Games 2021 is through a wild card. I am still hopeful to receive a wild card that has already been requested. This will give me the chance to live my dream and write history as the first taekwondo athlete that will compete during the Olympic Games. So, I ask to please keep supporting me on my way to the Olympic Games 2021, because when I do get this wild card, I WILL BE READY!

“THE BEST IS YET TO COME”

TEAM UNTOSHABLE

Graag plaatsen wij dit verslag van Taekwondoka Tosh van Dijk (Suriname) over zijn ‘Road to Tokyo 2020’. De weg van een “doe het zelver“

De Panam Games startten met een trainingskamp in Sunrise, Florida op de school van Meester Mohamed Ali Melghagh, I-Fight Mohamed Ali. Mijn trainingskamp was van 11 mei tot 20 juli 2019, en bestond uit veel specifieke taekwondo trainingen, veldtrainingen en het analyseren van beeldmateriaal.
Ik ervaarde dit als een van de zwaarste trainingsstages.

Fysiek zwaarder:

We trainden elke dag van de week en deden veel meer dan wat ik normaliter deed voor de kwalificatie van de Panam Games. Er was ook een Summer Camp tussendoor. Dit houdt in dat we van 9 uur ‘ s morgens tot 9 uur ’s avonds in de zaal waren voor training, met enkele pauzes tussendoor. Een normale trainingsweek zag er als volgt uit:

Trainingsschema:

• Maandag:

• 7:00u-8:00u Ochtendtraining (alleen): Rennen fietsen, taekwondo training op de bob.
• 11:00u-13:00u Gym of Park training (coach): krachttraining, treadmill training, zwemtraining, park training (60m, 100m, 200m, 400m en 800m sprinten)
• 17:30u-20:30u Cardio & Taekwondo training (5km rennen voor de taekwondo training)

• Dinsdag:

• 11:00u-13:00u Gym of Park training (coach): krachttraining, treadmill training, zwemtraining, park training (60m, 100m, 200m, 400m en 800m sprinten)
• 17:30u-20:30u Taekwondo training & Gym

• Woensdag:

• 7:00u-8:00u Ochtendtraining (alleen): Rennen fietsen, taekwondo training op de bob.
• 11:00u-13:00u Gym of Park training (coach): krachttraining, treadmill training, zwemtraining, park training (60m, 100m, 200m, 400m en 800m sprinten)
• 17:30u-20:30u Cardio & Taekwondo training (5km rennen voor taekwondo training)

• Donderdag:

• 11:00u-13:00u Recovery training (Zwemmen, jacuzzi, sauna)
• 17:30u-20:30u Taekwondo training & Gym

• Vrijdag:

• 7:00u-8:00u Ochtendtraining (alleen): Rennen fietsen, taekwondo training op de bob.
• 11:00u-13:00u Gym of Park training (coach): krachttraining, treadmill training, zwemtraining, park training (60m, 100m, 200m, 400m en 800m sprinten)
• 17:30u-20:30u Cardio & Taekwondo training (5km rennen voor taekwondo training)

• Zaterdag:

• 11:00u-14:00u Taekwondo training

• Zondag:

• 15:00u-18:00u Helling training

Dit is hetzelfde als de vorige trainingsstage in de V.S., maar het had meer inhoud en veel intensiever.

Mentaal zwaarder:

De training was mentaal zwaarder, omdat ik voor twee en een halve maand voor het overgrootste deel van de tijd alleen was in een land. Als sociaal mens zoek je soms wel iemand om mee te praten. In het begin lukte het mij om sterk te blijven, maar tussendoor kwamen er wel momenten van zwakte waar ik wel gezelschap wilde hebben en even rust van taekwondo verlangde. En doordat ik in de zaal sliep at ik, ademde ik, dronk ik letterlijk twee en een halve maand taekwondo.

Financieel zwaarder:

Alhoewel het Surinaams Olympisch Comité deze kamp gedeeltelijk financierde, kwam ik niet uit en moest ik soms beslissingen nemen die naar mijn mening beter zouden werken. Van het Olympisch Comité kreeg ik een bedrag, aan de hand van mijn begroting die ik maakte.

Olympisch Comité:       USD 3500, — (Minus):
Huurauto:                    USD 1500, —
Coach trainingskosten: USD 1000, —
Huur appartement:       USD 1000, —

Dit werd uiteindelijk anders gebruikt vanwege de omstandigheden.

Nutritioneel zwaarder:

Omdat ik in de zaal sliep en de school een gemeenschappelijke ijskast en microwave had, was ik genoodzaakt om uit een microwave te eten en kon ik mijn eten niet lang ik de ijskast opslaan. Daarom moest ik mijn eten zo creatief mogelijk voorbereiden en erop letten dat ik de juiste voeding naar binnen kreeg.

Huurhuis:

De kamer die ik zou huren bleek uiteindelijk niet gemeubileerd te zijn en had letterlijk niets erin om in te kunnen wonen. Dit was een misverstand welke ontstond tussen de verhuurder en mijn coach en ik kreeg als gevolg daarvan, verkeerde informatie.

Huurauto:

De kosten van de huurauto die ik online gevonden had, bleken hoger te zijn dan verwacht. Er zouden uiteindelijk meer kosten bijkomen zoals borg, belasting en benzine; die kosten waren niet inbegrepen in de huurprijs. Dit zou dan duurder worden, omdat het appartement ook op een afstand van de trainingslocatie was.

Uiteindelijk was het voor mij belangrijk om de juiste training te krijgen en om enkele toernooien te kunnen draaien. Als atleet heb je in ieder geval een goede huisvesting, voeding, transport en omgeving nodig om goed te kunnen presteren, maar mijn budget liet het niet toe. Ik maakte toen de keus om in de taekwondo-school te slapen op een luchtmatras. Ook douchte ik in de gym, dat enkele meters verwijderd was van de school. Ik gebruikte een Uber om eten te halen, kleren te wassen etc.
Uit het geld lukte het mij ook mee te doen aan de Metro Taekwondo Open 2019 die gehouden werd in New Jersey.

Metro Taekwondo Open 2019

De Metro Open zijn Open taekwondo wedstrijden waaraan iedereen deel kan nemen. Het is namelijk een van de belangrijke toernooien voor Amerikanen omdat dit de hoogste ranking punten voor hun nationale ranking, oplevert. Voor mij telt elke meetmoment zodat ik kan zien hoe goed ik mijn technieken en nieuwe vaardigheden beheers.
Ik vocht in de klasse senioren onder 74 kg met 3 partijen die ik zou moeten winnen voor goud.
Mijn eerste partij verliep beter dan verwacht en aan het eind van de tweede ronde eindigde ik af met een score van 26-3 (point gap).
Mijn tweede partij was kort erna tegen een tegenstander van V.S. die hele goede kwaliteiten presenteerde in zijn vorige partij. Voor mij was dat een mooi moment om met deze druk om te gaan. Na een goed plan neergezet te hebben met mijn coach, kon ik deze tegenstander verslaan met een score van 17-5.

Mijn derde partij was zenuwslopend omdat ik tegen 19:00u op de luchthaven moest zijn voor mijn vlucht naar Sunrise, terwijl het al 18:40u was. Verder waren de referees nog aan het evalueren wat er tijdens de vorige wedstrijd gebeurde. Mijn coach en ik deden een dringend beroep op de hoofd-referee om zo snel als mogelijk te starten met mijn partij. Daar was ik uiteindelijk genoodzaakt haastig punten te maken, waardoor ik enkele blessures opliep. Uiteindelijk wist ik ook met twintig punten verschil te winnen. Nadat de referee wees dat ik gewonnen had, rende ik haastig naar mijn tas om te vertrekken. Ik werd teruggeroepen om mijn medaille te halen en vertrok vervolgens naar de airport. Naar mijn geluk was mijn vlucht vertraagd, waardoor ik alsnog kon inchecken voor mijn vlucht. Uiteindelijk een succesvol toernooi met een gouden medaille om mijn hals.

Hierna trainden we samen met een taekwondo school genaamd Peak Performance in Coral Springs. Hier had ik enkele sparringsrondes, die me hielpen met mijn voorbereiding naar de Panam Games 2019.

Note:

Uiteindelijk heb ik deze kamp als succesvol en leerrijk ervaren. Het kwam met heel veel offers en tegenslagen, maar dit maakte mij sterker en ik heb mezelf bewezen dat ik het wel in me heb om mijn dromen te realiseren, no matter what! Ready For The Panam Games 2019.

Panam Games 2019 OUT OF REACH

Tot de avond voor de Panam Games in Lima, ging de voorbereiding prima en volgens schema. Ik was op gewicht, voelde me fit en ik heb een goed trainingskamp achter de rug.
Midden in de nacht werd ik wakker met een barstende hoofdpijn, gewrichtspijnen en een vervelende keelpijn die mij het leven zuur maakte. Diezelfde avond maakte ik gebruik van extra vitamientjes en extra vocht, want ik merkte ook dat mijn urine nog een beetje aan de donkere kant was. Dit gaf mij aan dat ik waarschijnlijk nog niet genoeg vloeistoffen naar binnen had genomen.

De volgende ochtend werd het niet makkelijker en was mijn gezondheid nog steeds aan de zieke kant. Verder bleek ik e zwaar was ingeval ik gekozen zou worden voor de random-weigh-in. Deze grammen waren voor mij geen probleem, omdat gewicht verliezen een deel is van de sport en voor mij niet een obstakel is dat te groot is om te overbruggen. Ik zou naar de dokter moeten gaan, maar toen ik twee dagen eerder voor dikkere onder-ogen naar de dokter ging, kreeg ik te horen dat de artsen pas maandag weer werken.

Nadat mijn coach en ik online niet uit konden maken als ik op de lijst sta voor de Random Weigh in, besloten we eerder naar de zaal te gaan om dit te informeren. Ingeval ik erop stond, zouden we gelijk werk van maken om die extra grammetjes af te trainen. In de zaal aangekomen, bleek ik inderdaad op de lijst te staan.

Ik verloor geen tijd en ging gelijk te werk, maar dit verliep moeizaam. Door mijn barstende hoofdpijn, lichaamspijnen en droge keel die voor hoest zorgde, was het moeilijk af te trainen. Ik moest op dat moment een keuze maken om aan te geven dat ik mijn partij niet zou kunnen vechten vanwege gezondheidsredenen of om door te zetten en kijken hoe ver ik kom. Ik koos voor het tweede en ging ervoor, maar lukte mij na enkele uren niet om het gewenste gewicht te halen. Dit zorgde voor een diskwalificatie op de Panam Games, een toernooi waarvoor ik keihard getraind had.

Dit kwam zwaar aan en mijn tranen waren niet tegen te houden. Gevoelens van teleurstelling en verdriet schoten mij te binnen. Dit gevoel heeft mij een poos beziggehouden, maar nu ben ik weer staande en ready om stappen vooruit te maken. De Panam Games was een van de stations die een gedeelte van mijn droom vormde, maar zeker niet het einde. Ik heb hieruit moeten leren en dit maakt mij sterker om op veel meer te letten dan alleen trainen en voorbereiding voor toernooien, maar ook letten op alles eromheen, zoals: extra kwalitatieve vitamine, kleding, etc.
Nu is de tijd aangebroken dat ik keihard blijf trainen en elke toernooi beschouw als een kans om mezelf te bewijzen.

Tokyo 2020 Olympics is om de bocht en ik ben hard op weg, ready to make history!

Interesse om Tosh ook te ondersteunen? Neem contact met hem op!

“Like” zijn Facebook pagina HIER