Nihon Sport

Op Facebook kwam in onderstaand bericht tegen van Jan Steiner; een Duitse judoleraar en voormalig wedstrijdjudoka. Interessante discussie. Wat vind jullie? Zijn originele bericht staat HIER

Onderstaand het vertaalde bericht:

„Shido-Games“ of de zoektocht naar de Ippon

Bijdrage over de Judowedstrijden in Parijs

Ik heb de Judowedstrijden in Parijs heel aandachtig gevolgd en ik moest wederom constateren dat buitenstaanders onze mooie judosport helaas als zeer onbegrijpelijk en weinig aantrekkelijk ervaren. Dit baart me steeds meer zorgen, die ik graag met jullie wil delen.

Tot nu toe heb ik de vele regelwijzigingen van de Internationale Judo Federatie (IJF) altijd als nieuwe uitdagingen voor mijn atleten en mijzelf gezien, en ik probeerde de intentie te ondersteunen om onze sport begrijpelijker en aantrekkelijker te maken voor toeschouwers en potentiële sponsors. Helaas is er, naar mijn mening, ondanks het geduld en de medewerking van alle betrokkenen, nog steeds niets wezenlijks positief veranderd.

Alles is voortdurend aan verandering onderhevig, ook onze judosport – dat realiseer ik me. Ik begrijp ook dat het tijd kost om nieuwe regels te testen en hun effect te beoordelen. Maar als deze regelwijzigingen ineffectief blijken of zelfs het tegenovergestelde van het gewenste effect sorteren, is het simpelweg dwaas om de ogen ervoor te sluiten en door steeds nieuwe interpretaties van de regels nog meer onvrede te veroorzaken. Oorspronkelijk moesten de judoka’s rechterop en aanvallender vechten en spectaculaire technieken gebruiken. Maar is dat tegenwoordig, na 14 jaar van voortdurende regelwijzigingen en talloze “regelaanpassingen”, echt het geval? Helaas kan ik dat niet herkennen.

De prestaties aan de top zijn vandaag de dag extreem gelijkwaardig en de topatleten bevinden zich op een zeer gelijk niveau. Ze kennen hun tegenstanders door en door en proberen door slimme interpretaties van de regels en steeds intensiever gripgevecht elke aanval van hun tegenstanders te verhinderen.

De naar mijn mening totaal onnodige afschaffing van een al decennialang beproefd beoordelingssysteem (met Koka, Yuko, Waza Ari en Ippon, evenals Shido, Chui, Keikoku en Hansoku Make) heeft als gevolg dat scheidsrechters tegenwoordig veel minder ruimte hebben voor een genuanceerde beoordeling van de gevechtsacties. De wedstrijden in Parijs hebben me wederom laten zien dat steeds meer judoka’s er niet primair op uit zijn om door een spectaculaire worptechniek voortijdig te winnen. Er wordt eerder constant geprobeerd om door een hoge aanvalsintensiteit een straf voor de tegenstander uit te lokken. Tegelijkertijd wordt het gebruik van de dubbele mouwgreep als puur tactisch middel, evenals het gebrek aan evenwichtsverstoring bij aanvallen met offerworpen en zogenaamde drop-technieken, niet consequent genoeg bestraft. Het voortdurende neervallen op de mat, met als doel een worp te simuleren of een worp van de tegenstander te voorkomen, zorgt voor veel “spam-aanvallen” en verhindert spectaculaire “Ippon-worpen”. Steeds vaker beginnen de wedstrijden zelfs meteen met een “dubbele Shido” of worden ze in de Golden Score door verdere straffen door de scheidsrechters beslist. Geen enkele score – maar wel 3 of 4 Shido-straffen op het scorebord zijn tegenwoordig standaard en laten me geen toegenomen aantrekkelijkheid van de judowedstrijden zien. Voor buitenstaanders lijkt het alsof twee vechters de hele tijd alleen maar aan de judogi trekken en dat aan het einde de één vaker dan de ander wordt gestraft. De talloze pogingen van de IJF om het gripgevecht te reguleren (tasgreep, pistoolgreep, eenzijdige greep – werden ooit bestraft, toen weer toegestaan) hadden ondanks het heen en weer eigenlijk geen positief effect op het huidige gevechtsverloop. Ook de afschaffing van de vroegere Hantai-regeling bij gelijkspel, met de invoering van de Golden Score-regeling, zorgt ervoor dat de toch al zeer tactisch gevoerde wedstrijden nog aanzienlijk langer duren en ons eindeloze gripgevechtsclashes opleveren. Ook het verbod op alle beengreeptechnieken zou eigenlijk tot een rechtere vechtstijl moeten leiden – maar het tegenovergestelde is gebeurd. Tegenwoordig zijn er veel minder spectaculaire aanvalstechnieken en tegentechnieken, maar wel vaker straffen voor onopzettelijk grijpen onder de gordel. Ook de huidige interpretatie van de zogenaamde “Diving”-regel lijkt me ongelukkig, want deze leidt ook tot zeer ongelukkige gevechtsbeslissingen. Natuurlijk moet, ter bescherming van de gezondheid, het actieve duiken met het hoofd in de mat bij het uitvoeren van een worp worden verboden – maar een onopzettelijk, licht aanraken met de zijkant van het hoofd op de mat (bijvoorbeeld bij Seoi Otoshi of Soto Makikomi) zou naar mijn mening niet met Hansoku Make bestraft moeten worden. Ook de vaak zeer uiteenlopende interpretaties van hoe lang er bijvoorbeeld op de grond verder gevochten mag worden, laten zien hoe groot de invloed van de scheidsrechters op het verloop van het gevecht kan zijn. In dit verband wil ik verwijzen naar het omstreden gevecht in de gewichtsklasse tot 60 kilogram tussen Francesco Garrigos en Ryuju Nagayama. Ook de foutieve score-aanduiding, die pas door videobeoordeling werd gecorrigeerd, in de bronzen gevecht tussen Daniel Eich en Peter Paltchik, of de onbegrijpelijke regelinterpretatie in de finale van de gewichtsklasse tot 100 kilogram tussen Zeylim Kotsoev en Ilia Sulamanidze kan ik bij de beste wil van de wereld niet begrijpen. En deze opsomming kan nog eindeloos worden voortgezet. Het gebruik van videobeoordeling is zonder twijfel een grote vooruitgang en maakt het mogelijk om door middel van achteraf analyse van kritieke gevechtshandelingen tot een eerlijkere beoordeling te komen. Toch heb ik, net als vele anderen, de indruk dat de scheidsrechters op de mat veel te vaak van buitenaf “op afstand bestuurd” worden, en dat creëert onnodige ruimte voor speculaties.

Ik ben door mijn vele jaren als trainer internationaal goed verbonden en sta regelmatig in contact met vele internationaal actieve en zeer ervaren trainer-collega’s. Ik ken niemand die tevreden is met de huidige regels en de voortdurend wisselende interpretaties ervan. Bij vragen zoek ik vaak contact met internationale scheidsrechters en probeer zo een beter begrip te krijgen. Maar als zelfs voormalige topatleten, die tegenwoordig als commentatoren werken bij grote judo-evenementen, sommige twijfelachtige beslissingen van de scheidsrechters niet aan het publiek kunnen uitleggen en wij als beoefenende judoka’s en meer deskundig publiek deze beslissingen niet kunnen begrijpen, zie ik de toekomst van onze mooie sport binnen het Olympisch programma met enige zorgen tegemoet.

Het vroegtijdige uitschakelen van Uta Abe raakte me diep en liet zien dat ook ons huidige competitiesysteem niet perfect is. Als in dit geval de twee beste atleten ter wereld al in de eerste ronde tegen elkaar moeten strijden, is het voor de verliezer niet meer mogelijk om nog voor een medaille te vechten. Er zijn duidelijk betere competitiesystemen die ook met zulke situaties rekening houden. Helaas zullen sommige toptien-atleten van de IJF World Tour tevergeefs in de deelnemerslijsten van de Olympische Judowedstrijden worden gezocht, want in tegenstelling tot de Wereldkampioenschappen mag er bij de Olympische Spelen maar één atleet per land deelnemen. Of het nu gaat om onze Alina Böhm of een Joshiro Maruyama – ik denk dat velen beiden graag hadden willen zien strijden in Parijs.

Het respecteren van de judo-etiquette en onze judowaarden staat voor mij buiten kijf. Maar of het huidige onderdrukken van elke emotie op en naast de mat de aantrekkelijkheid van de judowedstrijden verhoogt, wil ik ter discussie stellen. Voor mij sluiten emoties en fair play in sport elkaar geenszins uit.

Daarom is mijn verzoek aan de verantwoordelijken van de Duitse Judobond en die van de Internationale Judofederatie – werk alstublieft grondig onze wedstrijdregels en sportreglementen bij!

We hebben veel minder, maar wel duidelijke en begrijpelijke wedstrijdregels nodig die stand houden!

We hebben een rechtvaardiger competitiesysteem nodig!

Het zou ook mogelijk moeten zijn om, net als bij de Wereldkampioenschappen, op de Olympische Spelen twee atleten per land te laten deelnemen, mits zij aan de kwalificatiecriteria hebben voldaan.

In afwachting van een constructieve discussie, groet ik jullie sportief met Ippon-groeten!

Jan Steiner

KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL MET DE CODE NIHONSPORTBLOG10