Jan Wetzer was tot aan zijn overlijden directeur van Nihon Sport en stond aan de wieg van het internetbeleid, de automatisering en zette namens Nihon de eerste stappen naar een warehouse managementsysteem. Jan heeft de eerste Internetpagina voor Nihon Sport gemaakt in de tijd dat hij nog studeerde. Zijn pagina is nog altijd de basis van onze huidige webshop.
De jury, onder leiding van Bertie Wetzer – Foederer; de moeder van Jan Wetzer, had de moeilijke taak om de winnaars te selecteren uit de vele inzendingen. “Er waren veel inzending uit heel Nederland” zegt Bertie Wetzer “En ze waren stuk voor stuk uniek en erg goed gemotiveerd. Je gunt iedereen zo’n prijs maar uiteindelijk zullen we jaarlijks drie prijzen uitreiken ter nagedachtenis aan Jan.”
Bertie Wetzer en Nina van Knippenberg
De Regionale Stimuleringsprijs is gewonnen door Nina van Knippenberg (Helmond). Nina laat zich niet alleen regionaal regelmatig gelden, maar presteert op landelijk en internationaal niveau. Onlangs werd ze met het aspirantenteam kampioen van Nederland. Een pittige meid met een toekomst in de judosport die traint bij Sportschool Eddie van de Pol. Nina draagt bij al haar wedstrijden een judopak van adidas.
Bertie Wetzer en Rayan Lagmich
De Landelijke Stimuleringsprijs is gewonnen door Rayan Lagmich (Zoetermeer). In zijn verhaal komt zijn inzet, passie en ook plezier naar voren. Naast het perfectioneren van zijn technieken, concentratie, conditie enz. Vindt hij zijn uitrusting ook erg belangrijk. Arawaza is zijn keuze. Rayan traint bij Unity99 in Rotterdam.
Bertie Wetzer en Mirjam van ’t Hul van Stichting Judo Zutphen
De beide winnaars van de individuele stimuleringsprijs ontvangen een tegoedbon van € 500,00 die bij Nihon Sport te besteden is aan sportmaterialen. Voor Judo Zutphen wordt een speciale hoody of trainingspak ontworpen en middels sublimatie gemaakt. Ze ontvangen 10 speciaal voor hen gemaakte trainingspakken/hoodies.
Ook voor 2018 zullen de drie prijzen uitgereikt worden.
Voor verdere informatie kun je naar de speciale Facebookpagina gaan. Klik HIER
JBN en Nihon Sport ondertekenen overeenkoms
Op donderdag 14 september zijn Judo Bond Nederland (JBN) en Nihon Sport een partnership aangegaan in de vorm van een leveranciersovereenkomst. Voor een periode van ruim drie jaar verzorgt Nihon Sport voor alle JBN coaches Adidas judogi. Daarnaast biedt Nihon Sport alle sporters in het programma van de JBN (NTC + RTC) de mogelijkheid om judopakken en –banden aan te schaffen tegen een mooie prijs.
Huub Stammes (algemeen directeur JBN) en Peter Wetzer (eigenaar Nihon Sport)
Nihon Sport is groothandel in en leverancier van vechtsportartikelen en wordt met deze samenwerking preferred supplier van het topjudo op het gebied van judogi. Hoewel de sporters vrij zijn om hun eigen merk judogi te kiezen, adviseert de JBN in eerste instantie de pakken van Adidas.
Adidas video met judo – kata in de hoofdrol. Uitgevoerd door Ruud van Zwieten en Koen Vermeulen
Een doorsnee trainingsdag van Special Olympics kampioen Jurgen van der Heijden
Kijk maar eens op ons Youtube kanaal voor al onze filmpjes. Ga HIER naar ons Youtube kanaal.
Je kunt je abonneren op dit kanaal zodat je een berichtje krijgt als we weer een nieuwe film hebben.
Ideeën voor een leuk filmpje? Contacteer ons!
Waar judo en kunst elkaar ontmoeten
Koen Vermeule en Bertie Wetzer met op de achtergrond het portret van Jan Wetzer
Koen Vermeule maakt schilderij van Jan Wetzer (†)
Waar judo en kunst elkaar ontmoeten
Helmond/Amsterdam,- Koen Vermeule is niet alleen een fervent judoka. De Amsterdammer is ook een vermaard kunstenaar. Koen Vermeule is een van Nederlands beste judoka’s als het om kata (stijl) gaat. Hij maakt onderdeel uit van de Nederlandse selectie en is deelnemer aan Europese en Wereldkampioenschappen.
Koen Vermeule (L) en zijn trainingspartner Ruud van Zwieten demonstraren het Judo No Kata; een stijloefeing in het judo
Koen Vermeule
Weidse en lege landschappen met zware luchten schildert Koen Vermeule graag, al dan niet in de traditionele zin van het woord. Tevens schildert de kunstschilder, geboren in 1965 te Goes, stadsgezichten, waarin ingezoomd is op kleine, geconcentreerde scènes met mensen die in hun handelingen en bewegingen stilgezet lijken te zijn. De alledaagse, vluchtige werkelijkheid wordt dus voor een moment vastgezet.
Na de TeHaTex in Tilburg, waar hij van 1983 tot 1988 studeerde, besloot Vermeule in 1990 een opleiding aan de Rijksacademie van beeldende kunsten in Amsterdam te volgen. Toen hij in 1992 afgestudeerd was, debuteerde hij succesvol bij de befaamde galerie Art & Project in Amsterdam. Vele musea en galeries volgden.
Al sinds zijn zevende beoefent Vermeule judo. Deze sport fascineert hem nog steeds. Zo heeft hij een judokabinet binnen een tentoonstelling geheel gewijd aan deze passie. Naar Yves Klein, die ook een grote fascinatie voor judo had, gaat speciale aandacht uit. “Voor Klein betekende judo ‘het geestelijke ontdekken via het lichamelijke’. In mijn werk komt judo op een meer letterlijke manier terug. Ik isoleer houdingen uit het judo en plaats deze in een nieuwe context van een schilderij. Hierdoor krijgen houdingen een nieuwe betekenis, los van het judo”, aldus Vermeule. In het judokabinet zijn tevens twee werken van Klein opgenomen.
Bij onder meer het Singer Museum in Laren, het Rijksmuseum Twenthe te Enschede, het Gemeentemuseum Den Haag, het Fries Museum in Leeuwarden en het Stedelijk Museum te Amsterdam heeft Vermeule zijn werk tentoongesteld. Zijn kunst is opgenomen in de collecties van bedrijven, instellingen en musea, waaronder de Stadsgalerij Heerlen, het Stedelijk Museum Schiedam en het Fries Museum in Leeuwarden. Voor zijn oeuvre heeft de kunstenaar de Charlotte Köhler Prijs in 1994 gewonnen. In 2013 werd bekend dat hij één van de twaalf geselecteerde beeldend kunstenaars was die een schetsontwerp mocht maken voor een staatsieportret van koning Willem-Alexander.
Ook het Gemeentemuseum in Helmond heeft een ‘Koen Vermeule’ in zijn collectie.
Rechts het portret van Jan Wetzer. Links een typische ‘Vermeule’.
Helmond
Koen Vermeule heeft nog een connectie met Helmond. Peter Wetzer van het Helmondse bedrijf Nihon Sport Nederland, een groothandel in o.a. vechtsportkleding, sponsort Koen Vermeule en zijn judopartner Ruud van Zwieten. “Ruud en Koen zijn bijzonder gepassioneerde judoka’s en we hadden daardoor al snel een ‘klik’.” zegt Peter Wetzer “Aanvankelijk wist ik niet dat Koen ook zo’n beroemd kunstenaar is. Ruud van Zwieten vertelde het me en op internet kwam ik de mooiste schilderijen van hem tegen. Erg indrukwekkend! Ik heb ontzettend veel bewondering voor Koen zijn schilderkunst. Wat een creativiteit!”
Zomer 2016 trok Peter Wetzer de stoute schoenen aan en vroeg of Koen een schilderij voor hem wilde maken. “Ik 2013 is onze zoon Jan overleden; iets wat ons leven enorm beïnvloed heeft. Je bent er dagelijks mee bezig.” Jan was tevens mijn compagnon in Nihon Sport en ik mis hem iedere dag. Ik wist zeker dat mijn vrouw een mooi schilderij van Jan erg zou waarderen.” “Koen is niet direct een portrettenschilder en zijn agenda was overvol. We moesten dus geduld hebben”
Bertie Wetzer en Koen Vermeule
Schilderij
Afgelopen week was het dan zover. Koen vroeg of Peter en Bertie Wetzer naar zijn atelier in de Utrechtsedwarstraat wilden komen. “Koen had al een foto gestuurd terwijl hij met het schilderij bezig was en daar was ik al enorm van onder de indruk” zegt Bertie Wetzer “Toen ik echter zijn atelier binnen kwam hing het schilderij van Jan al aan de muur.” “Ik werd er erg emotioneel van; wat een mooi schilderij! Koen heeft Jan zo ontzettend mooi geschilderd. Jan was een enorm lieve, zorgzame en warme zoon. Dit schilderij geeft je direct dat gevoel”. “We waren amper bijgekomen van de eerste indrukken van het portret toen Koen ons verraste met een tweede schilderij van Jan en zijn dochtertje Fleur” zegt Bertie “Wat een ontzettend mooie verrassing!”
Koen Vermeule verraste Peter en Bertie Wetzer met een schitterend extra schilderij met daarop hun zoon Jan en zijn dochtertje Fleur
Video met Koen Vermeule en Ruud van Zwieten met een impressie van het kata judo
Ik, Juul Fransen, ben gevraagd voor het schrijven van een blog waarin ik terugblik op het afgelopen jaar, en waarin ik vooruit zal kijken naar 2017. Het is 8 december als ik dit schrijf.
En ik word emotioneel als ik terugdenk aan het afgelopen jaar. Verdriet, blijdschap, euforie, en boosheid zijn de emoties die als een rode draad door mijn leven hebben gelopen.
365 dagen geleden was mijn toekomst in het ongewis, nadat mijn huwelijk op de klippen liep. En nu zit ik hier in mijn huisje in Hoogvliet dit blog te schrijven, met een gelukzalige lach op mijn gezicht, want ik ben er sterker uit gekomen.
‘Op de achtergrond klinkt het nummer ‘Daddy Lessons’ van ‘Beyoncé.’
Ik heb zóveel geleerd het afgelopen jaar. Over mezelf, maar ook over anderen. Ik kreeg toentertijd enorm veel berichten. Vandaag steek ik mijn handen in het vuur voor de mensen die mij tot op de dag van vandaag tot steun zijn geweest. Een bericht heb ik bewaard, die ik op 6 oktober 2015 kreeg, en heb ik op mijn spiegel geschreven, waarin ik iedere dag kijk:
‘Als dit allemaal achter de rug is, krijgt niemand je meer klein’.
Het hangt er nog steeds, want het is nog niet achter de rug. Het grote verschil met toen en nu? Ik kan ermee omgaan, zonder daarbij van mijn pad af te wijken. Ik heb namelijk beloofd dat dat ging gebeuren, en ik houd me aan mijn beloftes. Dat ging niet zonder slag of stoot. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd. Mijn herstelwerkzaamheden hebben ook even geduurd… Tijdens die herstelwerkzaamheden had ik ook nog topsport te bedrijven. Fulltime studeren was een brug te ver die periode.
Per 1 september is judo gecentraliseerd naar Papendal. De kranten hebben er al vol mee gestaan, en ik ga daar dan ook verder weinig woorden aan besteden. Ik sta voor een optimaal individueel topsporttraject richting de Olympische Spelen van Tokio 2020. Het heeft me al téveel energie gekost, en ik hoop én wens dat 2017 het jaar gaat worden dat de judoka’s centraal komen te staan.
Als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar, is dat je in topsport geen concessies doet. Dan lever je een medaille in. Ik judo niet voor een ander, maar voor mezelf. Ik ben een individuele topsporter die, met de juiste mensen om zich heen, tot topprestaties kan komen.
Ik ben Nederlands-, Europees-, en Wereldkampioen geweest, maar de mooiste prestatie uit mijn carrière tot nu toe, is de Grand Slam titel in Abu Dhabi, in oktober. Ik ga niet vertellen hoe die dag is gegaan, en hoe ik mij heb voorbereid op dat toernooi, maar ik wil alleen maar denken aan het moment dat ik won.
‘Ik stak een vuist in de lucht, en dat was zo’n machtig moment’.
Ik, het individu, had het geflikt, maar ik zou mijn judo-, en fysieke trainers Mark van der Ham en Hans Kroon zwaar tekortdoen, als ik ze niet erbij haal. Ik liep van de mat en rende naar mijn telefoon, om Mark te bellen. Het afgelopen jaar ging aan me voorbij, en ik hoorde aan zijn stem hoe trots hij was. Ik was intens gelukkig. Ik heb lopen huilen als een klein kind, en ik laat een traan als ik dit typ. Er viel een grote ballast van me af.
Ik sta nu 7e op de Wereldranking, en in 2017 wil ik naar die top 4 plek. In april is het EK en in augustus het WK. Daar wil ik hoge ogen gooien. De toekomst gaat uitwijzen in welke constructie dat zal zijn t.a.v. de bond. Ik hoop daar binnenkort duidelijkheid over te krijgen.
Afsluitend…
342 dagen geleden: 31 december, oudejaarsdag. Ik was mezelf kwijt, en moest terug naar de basis. Ik had ze niets verteld, en reed blind naar mijn ouders. Ik wilde het nieuwe jaar inluiden met de mensen die mij het dierbaarst zijn, onvoorwaardelijk tot steun zijn geweest, en waar ik zielsveel van hou. Ik ben er sterker uit gekomen, en dit blog wordt weer geschreven door een gelukkig mens. Mijn oudejaarsdag gaat er dit jaar iets anders uitzien dan vorig jaar…
Ik wil jullie bedanken voor de lieve, ontroerende berichten, die ik heb mogen ontvangen n.a.v. mijn blogs het afgelopen jaar. Ik wens jullie een hele fijne kerst toe, en een GELUKKIG & GEZOND 2017.
Nog geen 48 uur nadat de Japanse judoka Masashi Ebinuma op de Olympische weging was ingewogen op 66 kilo, verscheen er een foto op Instagram waarop hij opnieuw op de weegschaal stond. Zijn gewicht op dat moment: bijna 78 kilo. Het zou natuurlijk aan de schaal kunnen liggen, maar het is waarschijnlijker dat de judolegende en winnaar van Olympisch brons in Rio in twee dagen tijd gewoon twaalf kilo was aangekomen. Omdat judoka’s op de weging geen gram boven het maximaal toegestane gewicht in hun klasse mogen wegen en ze vaak kiezen voor een zo licht mogelijke klasse, is afvallen (en weer aankomen) even onlosmakelijk met judo verbonden als bloemkooloren en gekneusde vingers.
Ook onder Nederlandse judoka’s is afvallen eerder regel dan uitzondering. Oud-judoka en sportarts Jessica Gal publiceerde samen met psycholoog Karin de Bruin een onderzoek naar ‘gewicht maken’ in het judo. Van de 400 deelnemers zei zo’n tachtig procent wel eens af te vallen voor wedstrijden. “Afvallen zit echt in de cultuur van het judo,” vertelt Gal aan VICE Sports. “Iedereen die met judo te maken heeft, heeft te maken met afvallen.”
Veel judoka’s kiezen voor een lichtere klasse omdat ze geloven meer kans te maken op succes, denkt Gal: “Als judoka’s eenmaal iets hebben gepresteerd, koppelen ze die prestaties heel erg aan hun gewicht. Ze zijn bang om over te stappen naar een volgende klasse, omdat het onzeker is of ze daar ook zullen presteren.”
“Afvallen geeft status,” legt Gal uit. “Het wordt geassocieerd met leven voor je sport, er alles voor over hebben. Dat het moeilijk en ongezond zou zijn, is een soort taboe. Er wordt vaak gezegd: zie maar hoe je het doet, als je maar op gewicht bent.”
Judoka’s zetten soms extreme middelen in om hun doel te bereiken. Een klein deel van de deelnemers zei laxeer-, dieet-, of plaspillen te gebruiken, en anderen gaven toe zichzelf te dwingen om over te geven. Maar in korte tijd zoveel afvallen kan gevaarlijk zijn. Zo kreeg een Koreaanse topjudoka die een crashdieet volgde ooit een hartstilstand in de sauna. Zijn dood hield volgens zijn omgeving duidelijk verband met het afvallen.
Extreem afvallen kan volgens Gal tot een hele hoop problemen leiden: acute en chronische blessures, depressies, psychische klachten, menstruatieklachten en eetproblemen. Zelf heeft ze een eetstoornis gehad die getriggerd werd door het afvallen: tijdens haar carrière kampte de viervoudig Europees kampioene met boulimia. Toen ze stopte met judo, stopte ze ook met het ‘obsessieve bezig zijn met eten’. Ze vindt daarom dat afvallen moet worden afgeraden en dat judoka’s gestimuleerd moeten worden om eerder over te stappen naar een hoger gewicht.
Ook Ruben Houkes was tijdens zijn carrière bijna obsessief bezig met zijn gewicht. Als oud-wereldkampioen in het lichtste gewicht (-60kg, 2007) is hij waarschijnlijk de bekendste afvaller in het Nederlandse judo. Het verhaal gaat dat hij in de dagen voor wedstrijden leefde op één kiwi per dag. We vroegen hem naar zijn aanpak en ervaringen met afvallen.
Ruben Houkes. (Foto door Buf Valmont)
VICE Sports: Hey Ruben, wanneer ben jij begonnen met afvallen en waarom? Ruben Houkes: Ik weet nog dat ik als jonge jongen midden in de zomer met een vuilniszak onder mijn kleding en een muts op door Schagen liep. Ik deed toen geloof ik mee aan het NK onder de 18. Waarschijnlijk had ik mijn clubgenoten dat ook zien doen. Afvallen was binnen mijn club heel normaal, maar mijn ouders zullen wel raar hebben opgekeken.
Later, toen ik bij de senioren judode, praatte ik veel met Cor van der Geest. Ik zat altijd tot 60 kilo, maar werd op een gegeven moment zwaarder. Ik had natuurlijk kunnen overstappen naar een andere klasse, maar Cor had het altijd over een lang Frans lichtgewicht uit zijn tijd, die niet aan te pakken was door al die kleine, geblokte gasten, omdat hij gewoon zijn armen ertussen hield. Omdat ik ook vrij lang en pezig was voor een zestiger, was dat zijn ideaalplaatje. Als lang lichtgewicht zou ik echt iets unieks hebben, en daarom heb ik ervoor gekozen om tot 60 te blijven. Voor altijd.
Hoeveel moest je dan afvallen? In het begin viel het wel mee, het begon met twee kilo. Dat heb je er zo af. Sowieso val je ’s avonds als je in bed ligt al een paar ons af. Als je even naar de wc gaat val je af, en als je een paar dagen wat minder eet, val je ook af. Dan heb je het op maaginhoud al gewonnen. Dan weet je ook dat je het haalt als je drie rondjes in de sauna gaat zitten en niet meer drinkt. Dat is een simpel mechanisme.
Maar later werd het meer? Ja, ik werd sterker, krachttraining werd steeds belangrijker, en ik werd gewoon ouder. Toen liep het op tot vijf, zes kilo. Als je 65 kilo weegt, is het gewoon ellendig om vijf kilo van je lijf af te halen. Dat is bijna 10 procent van je lichaamsgewicht. Ik had al een extreem laag vetpercentage, tussen de 5 en 7 procent. Ik was vel over been en kon aan mijn huidplooien op 200 gram nauwkeurig bepalen hoe zwaar ik was. Dat is lang mijn manier van leven geweest. Ik zat niet op judo maar op afvallen.
Hoe raakte je zo veel kilo’s kwijt? Het principe van afvallen is niet moeilijk. Je moet meer verbranden dan dat je tot je neemt. Ik trok er voor het begin van het seizoen altijd anderhalf, twee maanden voor uit om weer terug te gaan richting de 60 kilo. Dat deed ik naast mijn normale training. Voordat we ’s ochtends begonnen met krachttraining zat ik altijd een uur op een cardioapparaat, puur om te verbranden. Daarnaast ging ik extreem op mijn voeding letten. Ik at alleen wat ik nodig had, alle excessen gingen eruit.
Je was dus weken van tevoren al bezig met je gewicht halen? Ja, ik ging langzaam minder eten. Zo’n vier weken van tevoren begon ik al met afbouwen. Als je steeds minder gaat eten, dan gaat je maag er ook aan wennen, dat is ook een kwestie van training. Tijdens het seizoen probeerde ik mijn gewicht stabiel te houden, zodat ik steeds maar maximaal twee kilo hoefde af te vallen.
In de laatste dagen viel ik ook af op vocht. Als je in de sauna gaat zitten, is elke twintig minuten een paar ons. Als ik het goed had gedaan van tevoren, dan was ik de dag voor een weging niet zwaarder dan één of anderhalve kilo. Normaal verlies je ’s nachts ongeveer een halve kilo, maar als je al uitgeknepen bent, dan is dat nog maar twee a drie ons. Dus ik wilde altijd naar bed op een gewicht van 60.3, 60.2. Dat voelde veilig. Het liefst nog iets lichter, want dan kun je nog een glas water drinken.
Sterf je dan niet van de honger en dorst? Op de laatste dag heb je geen trek meer, maar wel dorst. Je tanden poetsen en dan een klein slokje drinken, dat is heerlijk, dat is fantastisch. Als ik ’s nachts dorst kreeg, wreef ik met een ijsklontje over m’n tong.
Hoe zit het met dat verhaal van één kiwi per dag? Dat kun je redelijk letterlijk nemen. In de laatste week ben je echt extreem aan het balanceren. Je moet je gewicht halen, maar moet ook nog redelijk fit op een wedstrijd verschijnen. Soms bleef ik een tijdje hangen op een bepaald gewicht. Dat is irritant, dus dan ging ik wat extremer leven om echt even door die grens te zakken. Dan at ik echt heel weinig en at ik inderdaad maar een kiwi per dag. Dat kun je niet weken achter elkaar doen, maar de laatste paar dagen voor een weging wel.
Kana Ebinuma zet trots het gewicht van haar man Masashi op Instagram.
Werd je begeleid bij het afvallen of heb je alles zelf uitgevonden? Ik heb veel naar Maarten Arens (huidige bondscoach, red.) gekeken. Die maakte op een gegeven moment een keiharde keuze door terug te gaan van 90 naar 81 kilo. Ik heb ook wel met wat voedingsdeskundigen gesproken, maar zij snapten niet helemaal wat ik deed. Ik wilde ook niet naar ze luisteren, omdat ik dan volgens mij binnen no-time 68 kilo had gewogen.
Ik weet dat ik op mijn manier altijd mijn gewicht haalde en drie uur later op de mat ook nog wat kon, maar ik weet niet of het de beste manier was. Ik at een kiwi, maar misschien was een banaan wel beter geweest. In de begeleiding vallen nog wel wat procentjes te winnen.
Ben je ook judoka’s tegengekomen met een heel andere aanpak? Je hebt volgens mij twee typen afvallers: mensen zoals ik, die het gedisciplineerd aanpakken en er weken voor uittrekken om tijdens de training al tegen hun wedstrijdgewicht aan te zitten, en judoka’s die ervoor kiezen om tot een week voor een wedstrijd nog zes kilo zwaarder te zijn. Hun filosofie is: ik heb me heel lang heel goed gevoeld, en maar heel kort heel slecht. Die moeten die laatste week dus extreem crashen. Ik geloofde niet in die aanpak. Ik vond het fijn om de zekerheid te hebben dat ik het ging halen, en al een beetje te voelen hoe ik me op de wedstrijddag zou voelen.
Voelde je je ook beter door het afvallen? Ik heb ook wel eens in een hogere gewichtsklasse gejudood, maar als ik niet hoefde af te vallen, miste ik toch een bepaalde scherpte en focus. Als je zo met je lijf bezig bent, dwingt dat je ook om heel erg met zo’n wedstrijd bezig te zijn. Het had ook wel iets, als ik op de weging tussen al die zestigers stond en er bijna een kop bovenuit stak. Dat was cool.
Dat afvallen is het dus allemaal waard geweest? Ik stond ermee op en ging ermee naar bed, dus het bepaalde echt mijn leven. Maar het was wel een hele mooie periode. Afvallen hoorde daarbij. Misschien romantiseer ik het nu wel een beetje, omdat ik al een tijdje ben gestopt. Nu kan ik gewoon een lekker broodje eten of bier drinken, maar soms mis ik het wel een beetje om zo extreem met mijn lijf bezig te zijn. Om al die vezels en spiertjes te kunnen zien. Ik heb dankzij het afvallen mooie medailles gewonnen, maar ik weet niet wat er was gebeurd als ik wel naar 66 was gegaan. Dan was ik misschien ook wel heel goed geweest, of heel slecht. Maar ook als ik die medailles niet had gewonnen was het het waard. Daar ben ik van overtuigd.
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen:
We gebruiken onder andere analytische cookies om ons websiteverkeer geanonimiseerd te analyseren, zodat we functionaliteit en effectiviteit kunnen aanpassen. Meer informatie over de verwerkte gegevens kunt u lezen in onze privacystatement.
[X] Ik ga akkoord met bovengenoemde privacy verklaring