Helmond,- De Utrechtse karateka Lisa Wu (Karate team Utrecht) heeft de “Jan Wetzer Stimuleringsprijs” voor individuele sporters gewonnen. Deze landelijke prijs wordt jaarlijks toegekend door Nihon Sport Nederland; het bedrijf waar de in 2013 overleden Jan Wetzer directeur was. Deze keer viel de keuze op de 15 jarige Lisa Wu die karate op hoog niveau beoefent en zowel actief is met kumite als kata.
NOMINATIE
Een oom van Lisa nomineerde haar en zijn nominatie spreekt al bijna voor zich:
Lisa is 15 jaar en traint al 8 jaar met veel plezier bij Karate Team Utrecht. Lisa is een allround karateka met veel doorzettingsvermogen en discipline.
Zij is actief bij twee Nationale selecties van de Karate Do Bond Nederland: kata en kumite. Dit is uniek! Bij de Nederlandse kampioenschappen afgelopen november behaalde zij voor ieder onderdeel een podiumplaats.
Naast de 15-20 trainingsuren, de toernooien (zowel nationaal als internationaal), assisteert Lisa ook nog haar trainer Lindsey Weerdenburg bij een aantal karate lessen. Daarnaast treedt ze af en toe op als vrijwilliger bij KBN Vanentoernooien.
Lisa zit in de vierde klas van het VWO op het Leidsche Rijn College waar ze een LOOT status heeft. Zo kan ze sport en school goed combineren.
Op 15 december j.l. heeft ze een mijlpaal bereikt; Lisa behaalt de eerste dan graad bij de KBN.
Lisa laat zien dat karate niet alleen draait om prestatie, maar ook om plezier en leerervaring! Ze hoopt karate nog vele jaren te mogen beoefenen.
Het zou fantastisch zijn als haar toewijding voor karate wordt bekroond met de Jan Wetzer Stimuleringsprijs!
Lisa is al een tijdje aan het sparen voor het prachtige Black Diamond kata pak. Met deze prijs gaat het een stuk sneller
TOEKENNING
Dat Black Daimond kata pak van Arawaza komt er op korte termijn; dat is zeker. Afgelopen week was Lisa samen met haar ouders en trainster Lindsey Weerdenburg te gast bij Nihon Sport in Helmond.
“Bij de toekenning gaat het niet altijd en alleen om de prestaties.” Zegt Bertie Wetzer “Uit de nominatie blijkt ook duidelijk dat Lisa bijzonder gepassioneerd is en ook klaar staat voor anderen” “Ter nagedachtenis aan mijn zoon Jan willen we sporters graag belonen met deze Stimuleringsprijs; waarmee de sporters een budget krijgt van 500 euro te besteden bij Nihon Sport.” Tijdens de uitreiking in Helmond bleek wel hoe gepassioneerd, toegewijd en perfectionistisch Lisa is. “Complimenten voor je inzet op en buiten de mat en ik hoop dat je al je dromen in en buiten de sport weet te verwezenlijken” sloot Bertie Wetzer de uitreiking af.
Foto: van links naar rechts Lindsey Weerdenburg, Lisa Wu en Bertie Wetzer
Fotoreportage NK Karate senioren 2020
Fotoreportage NK Karate senioren 2020
Foto’s gemaakt door Harry van den Hurk.
Harry is een gepassioneerd fotograaf die ook graag in sporthallen vertoeft om actiefoto’s te maken. Op zijn site en facebookpagina zie je echter ook veel reis-, natuur- en muziekfoto’s.
Wil je dat Harry foto’s voor of van je maakt? Mail hem: huhafoto@gmail.com
Middagdutje maakt vechtsporters alerter
Karateka’s presteren beter als ze na de lunch een half uurtje slapen. Na een middagdutje konden de sporters sneller reageren en maakten ze minder fouten. Bij slaapgebrek compenseerde het middagdutje de prestatie-achteruitgang.
Het is niet zo gek dat deze sporters baat hebben bij een middagdutje. Gezien de mentale en fysieke inspanning die bij karate komt kijken en het feit dat karateka’s dikwijls meerdere wedstrijden op één dag moeten vechten, hebben ze vaak last van vermoeidheid. Een korte nacht bleek in dit onderzoek funest voor de prestaties van karateka’s. Het vertraagde hun reactietijd met vijf procent en kortte hun uithoudingsvermogen met maar liefst twaalf procent. In een snelle en intensieve vechtsport kan dit voor een flinke prestatie-achteruitgang zorgen.
Afgelopen maand was het NK Karate voor Senioren Individueel en Teams. Ik heb dit toernooi gebruikt om (definitief) afscheid te nemen als actief wedstrijdsporter en heb dat in stijl mogen doen zoals Peter Wetzer reeds mooi heeft beschreven in zijn bericht op 18 maart j.l. Naast de vele felicitaties die ik heb ontvangen, uiteraard iedereen bedankt daarvoor, ging er al vrij snel een post via de sociale media met daarin een lijst van alle behaalde titels/medailles en in navolging daarvan kreeg de vraag: “Welke titel is je mooiste?” En alhoewel op papier de Wereldtitel van 2000 het meest logische antwoord lijkt, is er eerlijk gezegd niet ‘1 mooiste titel’. Elke titel en zelfs elke medaile heeft een verhaal, een achtergrond en het leek mij een leuk idee, en qua timing een perfect moment, om meer van mijzelf aan jullie bloot te stellen. De titels en medailles is slechts de top van de ijsberg. De titel voor dit bericht heb ik overigens uit een van mijn favoriete games ooit; Final Fantasy X 😉
In december 1991, op 12-jarige leeftijd, ben ik begonnen met trainen en al vrij snel begon ik een liefde te ontwikkelen voor het wedstrijdonderdeel ‘kumite’ en trainde bij Van Hellemond Sport in Hilversum o.a. regelmatig met Anthony Boelbaai (voormalig bondscoach) en Anthony Leito (Wereldtopper). In maart 1992 tijdens mijn eerste NK jeugd behaalde ik direct brons en het jaar erop mijn eerste Nederlandse titel. Tussen 1995 en 1997 maakte ik een behoorlijke groeispurt (28cm!) waar ik in 1996 nog niet zo’n last van had (onfortuinlijk 5e plek op EK maar een mooie Bronzen Medaille op het WK voor 16-17 jarigen), echter in de tweede helft van 1996 en eerste helft van 1997 verkeerde ik in een ‘vormdip’ (werd slechts derde op NK en verloor direct in eerste ronde van het EK voor 16-17 jarigen), ermee stoppen was toen mijn eerste gedachte. De ‘opleving’ kwam (toch wel) onverwachts in juni 1997; een telefoontje van René Oerlemans (coach Kenamju Haarlem) of ik in zijn Team wilde meedoen tijdens EK voor clubteams! (ik was toen nog 17, dus er moest dispensatie worden geregeld) Het bleek het begin van veel mooie resultaten; we werden met het Team 3e van Europa en ik heb die dag mooie partijen mogen draaien tegen enkele Toppers van de sport uit die tijd. In 1998 behaalde ik mijn eerste individuele EK medaille; Brons op het EK voor 18-20 jaar en ik 1999 mijn eerste EK titel! In 1999 behaalde ik ook mijn eerst senioren succes; 2x brons op het EK (zowel individueel als met het Nederlandse Team). Mijn juniorentijd heb ik mogen afsluiten met een Wereldtitel in 1999 en een prolongatie van mijn Europese titel in 2000. 2000 bleek een bepalend jaar te zijn, zowel privé als sportief. Ondanks mijn (niet optimale thuissituatie op dat moment), wist ik alsnog brons te behalen tijdens het EK. De zomer van 2000 stond in het teken van het kopen, verbouwen en inrichten van onze woning en alles wat daarbij komt kijken. In die periode heb ik serieus overwogen helemaal met de sport te stoppen. Echter door de motivatie en steun van mijn (huidige) vrouw Mariola heb ik doorgezet, ben gewisseld van Club naar Kenamju in Haarlem en in oktober 2000 behaalde ik de Wereldtitel! (tot op de dag van vandaag nog steeds de laatste Nederlandse Wereldkampioen senioren WKF Karate). Leuk detail is dat ik na die finale Mariola ten huwelijk heb gevraagd en op 16 juni 2001 was ‘de dag’.
De EK 2001 was er een van gemengde emoties. Op vrijdag met het Team reikten we tot de halve finales tegen Spanje. En deze hadden we MOETEN winnen, maar (door scheidsrechterlijke dwaling) mocht het niet zo zijn. De strijd om het brons tegen Engeland kwam te kort op de teleurstelling met een 5e plek als resultaat. Op Zaterdag kwam ik uit in de Open klasse en dat ging eigenlijk super goed. In de halve finale kwam ik uit tegen de regerend Europees Kampioen, Stojadinov uit Servië, en na een zinderende en harde strijd won ik die partij. De finale (tegen Felix uit FRA) verloor ik terecht. Zondag in mijn eigen gewichtsklasse ging het wederom super. En o.a. via mijn Franse rivaal Baillon bereikte ik wederom de finale. De Spaanse grootheid Herrero was hierin mijn tegenstander en het kwam tot de Golden Score verlenging. In een aanval waarin mijn tegenstanders zelfs toegaf mocht ik helaas geen score ontvangen en uiteindelijk verloor ik deze finale. En ondanks dat Zilver op een EK echt wel mooi is, heb ik nog steeds het gevoel dat ik daar mijn eerste senioren EK titel verloren heb.
In 2002 raakte ik tijdens het EK geblesseerd op zaterdag (ingescheurde achterste kruisband rechterknie) en wonder boven wonder (en door goede verzorging en een portie doorzettingsvermogen) bereikte ik op zondag alsnog de finale in mijn gewichtsklasse. In wellicht mijn slechtste finalepartij ooit, verloor ik die van Muhovic uit BiH, maar uiteindelijk was Zilver wel positief. De revalidatie na dat EK verliep redelijk voorspoedig en tijdens het WK 2002 (waar ik inmiddels ook als assistent bondscoach acteerde) was ik alweer wedstrijdfit. Ik bereikte wederom de finale en wederom tegen Baillon (FRA), maar dit keer kwam ik als verliezer uit die strijd en mocht ik weer Zilver toevoegen aan ‘de lijst’. In 2003 was ik ‘gepromoveerd’ tot bondscoach en tijdens het EK was ik gebrand en eerlijk gezegd vnl. gericht op mijn rivaal, Baillon (ik had enkele weken ervoor de finale van de Italian Open van hem verloren). Ik trof hem in de kwart finale en dit was echt een spectaculaire pot waarin we elkaar echt, op sportief vlak, tot het uiterste dreven. Ik won die partij en de ontlading – na die finalewaardige partij – bleek te groot. De halve Finale verloor ik op beslissing van Zivkovic uit Servië, die de verrassing van de dag bleek door de titel te pakken. Uiteindelijk wist ik nog wel Brons ‘binnen te harken’.
Eind 2003 (29 november om precies te zijn), werd Lisa geboren en dit ging mede met de nodige slaapgebrek ;). Echter tijdens het EK 2004 voltrok zich een geweldig scenario; in Moskou tegen Eldarouchev uit Rusland behaalde ik dan eindelijk mijn eerste Europese senioren Titel! Ik weet nog heel goed dat Lisa (toen 6 maanden oud) op Mariola haar schoot lag te slapen tijdens die finale. Als regerend Europees Kampioen en als finalist van de afgelopen 2 WK’s ga je maar voor 1 ding naar het WK; GOUD! En alles verliep volgens plan met wederom een finaleplek. Echter bleek Celik uit TUR een brug te ver die dag (ik heb zijn naam nog niet eerder genoemd in dit verhaal, maar een andere grootheid in de halfzwaargewicht klasse. Zie ons; Sabanovic-Celik-Baillon ongeveer als de Ali-Frasier-Foreman van onze klasse in die periode. De #1, #2 & #3 van de All Time WKF Ranking Kumite Heren tot 80kg.) En alhoewel de teleurstelling op dat moment heel groot was, maakte dat gevoel later plaats voor tevredenheid. Ander ‘detail’ is dat dit de succesvolste EK sinds jaren waren voor Nederland en de succesvolste voor mij als bondscoach met 3 medailles; mijn zilver EN zowel zilver als brons voor Vanesca Nortan (Dames +60kg en Dames Open Klasse) Ik heb altijd gezegd; “kampioen worden is leuk, maar kampioen blijven dat is uniek.” En zo geschiedde het in 2005. Op Tenerife begon het echter zeker niet volgens plan. In de eerste ronde kreeg ik een goede ‘pofferd’ op mijn onderlip met een flinke snee als gevolg. Het nadeel; het wilde maar niet stoppen met bloeden en ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat de scheidsrechter overlegde met de arts en het woord “Kiken” viel (= overgave). Met al mijn overtuiging schudde en zei ik “NOOOOO!”. De arts kwam terug met een vinger vol met vaseline en die ging over de snee en gelukkig mocht ik door. Via o.a. mijn ‘nieuwe Franse rivaal’ Cacheux bereikte ik de finale en daarin wachtte de Engelsman Pack. Wij hadden al enkele malen tegen elkaar gestreden, ook in onze junioren tijd, en alhoewel ik nog niet van hem had verloren was hij zeker uitgegroeid tot een topper in de tot 80kg klasse. Het gevaar in deze ontmoeting is dat het wachten was op die keer dat hij van mij zou gaan winnen…maar het zou niet deze finale zijn 😉 – voor de volledigheid; tijdens de Dutch Open 2006 zou ik wel van hem verliezen. Tijdens dit EK draaide ik ook de Open Klasse en na een winst in de eerste ronde tegen de Russische geweldenaar Guerunov (o.a. wereldkampioen +80kg 2004), verloor ik helaas van onze zuiderbuur Vandeschrick die uiteindelijk het brons zou winnen. De EK 2005 zouden de succesvolste EK zijn sinds 1979 voor Nederland en de succesvolste voor mij als bondscoach met 4 medailles; mijn goud, goud voor Vanesca Nortan (Dames Open Klasse), goud voor Timothy Petersen (Heren -75kg) en zilver voor Geoffrey Berens (Heren -60kg)
2006 beloofde een ‘heel bijzonder’ jaar te worden. Na het succes van het EK van 2005 leek een de terugkeer van ‘Hollands Glorie’ een kwestie van tijd, echter bleek de EK van 2006 een harde les in ‘van Hero to Zero’ te worden. Direct verlies in de eerste ronde, en ook echt door slecht spel, was het resultaat. Maar ook bleven de successen van andere individuele Nederlandse karateka’s uit en zo dreigde alle succes van een jaar eerder in de vergetelheid te raken. Dag 2 mocht ik opdraven voor de Open Klasse, maar ook daar kwam ik niet verder dan een schamele 9e plek. En toen was daar de afsluitende dag van de Team wedstrijden; we gingen erin met een “we hebben toch niets te verliezen” mentaliteit en het resultaat mocht er zijn: BRONS! ‘Mijn’ eerste Team medaille als bondscoach en weer de eerste sinds 1999. De strijd om het brons was een bikkelharde strijd tegen Frankrijk waarin we echt vochten als leeuwen en na winst (waren de volledige 5 partijen voor nodig) stonden we te janken als een stel kinderen 😉
En zo eindigde het EK 2006 ‘bitterzoet’, maar was het voor mij persoonlijk vooral een EK waar ik het nog lang moeilijk mee hebt gehad. Lange tijd heeft Twijfel bij mij de overhand gehad over Zelfvertrouwen en dat lijkt niet een optimale basis voor de voorbereiding op de opkomende WK. De WK 2006 in Finland (wat mijn laatste WK zouden worden) bleek weer een golf van emoties. We beginnen positief, tijdens de Open Klasse bereikte ik de finale na enkele zwaarbevochten partijen tegen hoofdzakelijk zwaargewichten (zelfs een boomlange 2meter+ Noor). De tank was leeg en dat bleek duidelijk in de finale die ik vrij kansloos verlies van de Italiaan Maniscalco. Ik kon er niet te lang bij stilstaan, want de volgende dag stond de -80 op het programma en ik was in de eerste ronde direct geloot tegen de Fransman Cossou, een zeer gevaarlijke tegenstander waar ik nog niet van had gewonnen (wel verloren). De partij verliep supergoed en ik zou in een bloedvorm verkeren! Helaas bleek Luigi Busa in mijn Waterloo (al blijf ik tot op de dag van vandaag erbij dat de score waar hij de partij mee won niet voor hem was maar voor mij) en hij zou later die dag de nieuwe Wereldkampioen worden. Ik heb mijzelf na die verliespartij helaas niet kunnen herpakken om terug te keren naar mijn ‘beginniveau’ waardoor ik genoegen moest nemen met een 7e plek. Maar oh oh oh, als ik OOIT nog 1x Wereldkampioen had moeten/mogen worden…. Wat zou het toch mooi zijn geweest.
2007 slaan we even over….. (je raadt het wellicht al, verliep teleurstellend)
Om aan te belanden bij de EK van 2008, mijn laatste internationale ‘eindtoernooi’, al wist ik dat toen overigens nog niet. Mijn laatste, toch ook wel zwaarbevochten, Bronzen EK Medaille in de Open Klasse ging o.a. via verlies in de halve finale tegen dé Aghayev (AZE) en winst op Mahalla (SUI) om brons. Na een periode van afwezigheid (van 7,5 jaar) besloot in december 2015 weer contact te zoeken met René Oerlemans en zo ging de bal weer rollen en het bloed toch weer een beetje kruipen. Heb nog 4 NK’s gedraaid (2x brons, 1x zilver en dus afgelopen maand 1x goud) en bij alle 4 ook goud met het Heren Team. Ben inmiddels weer een jaar lang actief als bondstrainer (vnl. voor de cadetten & junioren) en probeer daarnaast mijn steen bij te dragen door kleinschalige training en begeleiding van atleten die naast club- & bondstrainingen en begeleiding op zoek zijn naar aanvulling daarvan.
Terwijl ik dit schrijf en nalees besef ik mij dat ik nog steeds niet heb kunnen kiezen… welke is de mooiste. Natuurlijk! De Wereldtitel van 2000, maar die is eigenlijk meer bijzonder (geworden) omdat het nog steeds de laatste is. De Europese titel van 2004… EINDELIJK! Of toch die eerste Europese titel voor junioren, de start van een rivaliteit tussen 2 van de ‘grootsten’ van hun tijd. Ik kan niet kiezen, jij?
Respect voor karateka Daniel Sabanovic
Respect voor karateka Daniel Sabanovic
In 2005 schreef de Volkskrant over Daniel Sabanovic: “Geen elegantere karateka dan Daniël Sabanovic. Sierlijk zweeft hij bij de Dutch Open over de tatami. Vergeleken met hem lijken de overige deelnemers lomperiken….”
Hij is inmiddels 39 en eigenlijk is er niet zo veel verandert. Het podium voor zijn laatste (…) optreden als actief wedstrijdsporter was wel anders. Hij is inmiddels (al) 39 maar zondag jl. stond Sabanovic weer op de wedstrijdmat bij het NK-karate in Zoetermeer.
We zijn inmiddels (minstens) ’n generatie verder als je naar het deelnemersveld kijkt en ik denk niet dat iedereen in de gaten had wie er op de uiterst rechtse mat zijn wedstrijden afwerkte. Deze wedstrijden hadden veel meer aandacht verdiend! Misschien dat Kees Jongkind er ooit nog eens een uitzending aan besteed bij “Andere tijden sport”.
Ik heb ontzettend veel respect voor Daniel zijn deelname aan het NK-karate. Hij kon eigenlijk alleen maar verliezen. Sabanovic won 2 Wereldtitels (en 2 keer zilver en 1 keer bons) en was 4 keer Europees kampioen (en 3 keer tweede en maar liefst negen keer derde). Een Nederlandse titel meer of minder doet er dan ook niet meer toe. Zondag in Zoetermeer won hij er nog 2; individueel in de klasse +84 kilo en met het team van Kenamju!
Hij is de laatste Wereldkampioen die Nederland heeft gehad en zelfs dat lijkt al een eeuwigheid geleden. Sabanovic, personal trainer van beroep, is de verpersoonlijking van topkarate in Nederland. Uiterst gepassioneerd en gemotiveerd. Hij was niet alleen topsporter maar was ook jaren (playing) bondscoach en bondstrainer.
In het eerder gememoreerde interview in de Volkskrant stond al in 2005 dat Daniel een potentieel medaillekandidaat zou zijn als Karate Olympisch zou worden. Het zou nog 15 jaar duren voordat karate Olympisch werd. Sowieso te laat voor Daniel. 2020 is Karate Olympisch. Zoals het er nu naar uitziet helaas eenmalig.
Hoe kan dat…… Zijn ‘samenwerking’ en ‘zelfreflectie’ geen cruciale woorden?
Lees het gememoreerde artikel in de Volkskrant uit 2005 HIER
Tim Helmons wint landelijke “Jan Wetzer Stimuleringsprijs”
Tim Helmons en Bertie Wetzer
Helmond, – Tim Helmons uit Oud Gastel heeft de landelijke “Jan Wetzer Stimuleringsprijs” gewonnen. De prijs houdt in dat Tim voor 500 euro aan sportkleding en accessoires kan uitzoeken op de Internetsite van Nihon Sport Nederland.
“Dat worden spullen van Arawaza” zegt Tim trots. “Vanaf het begin wil ik eigenlijk alleen maar sporten in de karatepakken en protectie van Arawaza. Dat zijn de allerbesten. Voor mij geen ander merk!”
Tim behoort al tot de Nederlandse top van het jeugdkarate van de Karate-Do Bond Nederland. De karateka die begon bij Karate-Do San in Roosendaal traint sinds twee jaar bij Unity’99 in Rotterdam. “Ik bleek talent te hebben en mocht gaan trainen met betere trainingsmaatjes. Bij Unity’99 gaat dat perfect.”
Dat Tim talent heeft bleek afgelopen jaar toen hij tijdens de Europese kampioenschappen WIKF in het Portugese Braga de Europese titel op zijn naam schreef. Voor dit jaar kijkt hij al voorzichtig naar het komende Wereldkampioenschap WIKF.
Bertie Wetzer, die de prijs symbolisch uitreikte aan Tim, was erg enthousiast over de motivatie die Tim opgaf voor de “Jan Wetzer Stimuleringsprijs”. “Het ging Tim niet alleen om de sportieve prestaties. Niet alleen winnen en verliezen. Ook de mentale aspecten van de karatesport wist Tim goed te verwoorden. Karate heeft Tim persoonlijk laten groeien van een kind dat vroeger gepest werd tot een Europees jeugdkampioen. Schitterend!”
Daniel Sabanovic: “De Harde Realiteit is …”
“De Harde Realiteit is …”
Door: Daniël Sabanovic
Laat ik eerst beginnen met een kleine opvolging van mijn vorige blog, want inmiddels is de kogel door de kerk en is de WK-selectie bekend gemaakt door het bestuur van de KBN. In mijn vorige blog (13 juni j.l.) schreef ik over een voorstel die ik had gedaan aan het bestuur van de KBN. Het ‘grappige’ is dat ik via anderen heb moeten vernemen dat er nogal een aantal personen in Karateminnend Nederland vragen hadden omtrent mijn voorstel, echter hebben geen van die vragen mij direct mogen bereiken. En aangezien ik niet handel aan de hand van informatie die ik via-via ontvang ….. kan ik daar dus ook niet zo veel mee.
Maar goed, het voorstel die ik begin juni indiende had betrekking op de selectie voor het Heren Kumite Team. Sinds jaar en dag wordt een selectie ingediend aan de hand van selectiecriteria zodat er, zo hoopt men, achteraf geen discussie is. Voor de individuele categorieën is dat logisch en zelfs noodzakelijk, echter voor een Team heb je ook te maken met een ‘subjectieve’ factor. Een samenstelling van een Kumite Team is, mijn inziens, meer dan alleen maar selecteren op individuele kwaliteiten. In een Team is er ook een grote mate van cohesie nodig die helpt om het beste in elkaar omhoog te krijgen. Zeker nu, aangezien er een ‘generatiekloof’ aanwezig is; oud gedienden t.o.v. lichting ‘jonge honden’. De Harde Realiteit is dat het vechten in het Team ondergeschikt wordt bevonden aan de individuele klasse. Wellicht als het NOC NSF ook een status/ondersteuning beschikbaar zou stellen aan de hand van een Team Prestatie dit een ander verhaal gaat worden.
Maar het probleem op topsportgebied van het Olympisch Karate is dieper dan alleen dat. In de afgelopen jaren is Nederland afgegleden op de wereldrangen (uiteraard enkele individuele topprestaties daar gelaten, ik heb het over de breedte). Landen als o.a. Oekraïne, Denemarken, Kroatië (om er even uit mijn hoofd op te noemen) presteren constant beter en een vergelijking met het Nederlandse Voetbal is wellicht al snel gemaakt. De Harde Realiteit is dat er ook geen (korte termijn) oplossing is. De landen die ik net opnoemde (en er zijn er veel meer) investeren in hun atleten (en coaches) en waren op de achtergrond al bezig met het opzetten van een Olympisch Traject. Nu hoor ik sommigen al denken; ‘dan zetten we toch ook een plan op!’ JA, ik ben voor! Oh wacht, en nu kom ik bij de bottleneck van de organisatie, de Leden van de KBN bepalen in feite welke koers er gevaren wordt en dit gebeurt twee maal per jaar tijdens de ALV (Algemene Leden Vergadering). Daar zit een grote meerderheid die weinig (tot niets) te maken heeft (wilt hebben) met het Olympisch Karate. Ik ben eenmaal aanwezig geweest en ik heb o.a. iemand horen zeggen: ‘er zitten hier ook mensen die aan BUDO doen en niets te maken hebben (lees; willen hebben) met het wedstrijdgebeuren.’ ….. even laten bezinken ….. Maar toen de NOS met hun camera’s langs kwam tijdens de Premier League in Rotterdam (die we nu dus ook kwijt zijn doordat we, jawel tijdens een ALV, hebben besloten toch maar niet het EK van 2021 te organiseren) deden we toen aan budo of waren we met Olympisch Karate bezig?! En als die nieuwe woonwijk die net om de hoek bij jouw dojo is gebouwd op zoek gaat naar een karateschool, dan komen ze toch ook bij jou (inclusief je budo) terecht, maar toch echt omdat ze eerst de beelden en interviews van Tyron Lardy, Timothy Petersen, Sherlilyn Wold enz. hebben gezien. De Harde Realiteit is dat de meesten die daar zitten (tijdens de ALV) vnl. bezig zijn met het behartigen van het eigen belang waarbij het grotere geheel, helaas, uit beeld raakt.
Een oplossing zou wellicht zijn, het opsplitsen van de KBN zodat de Topsport op eigen benen verder gaat (ik ben overigens echt niet de eerste en enige die zoiets oppert). Ik denk dat we met een budget van 3-4 ton (lijkt veel maar in de wereld van de topsport echt een zakcentje) al een leuk topsportprogramma kunnen maken waarmee we in elk geval (in de breedte) niet verder achterop geraken. Kunnen we er een miljoen van maken dan kunnen we een grootschalige scholing opzetten (hoe cool zou dat zijn een Nederlandse Scholing in Olympisch Karate) die reeds begint bij de jongere leeftijden.
Speelsgewijs beginnen om vervolgens ‘door de trechter’ een kleinere elitegroep overhouden die garant staat voor resultaat EN scherp blijft omdat de volgende ook alweer klaar staat. De Harde Realiteit is dat we ze nu niet echt voor het uitkiezen hebben en dat we afhankelijk zijn van die enkele talenten die EN toevallig in aanraking zijn gekomen met Karate EN de pubertijd overwinnen EN gek genoeg zijn om door te blijven gaan ondanks er zo weinig tegenover staat.
Wachten op een verandering (zowel organisatorisch als budgettair) is niet productief dus heb ik getracht een oplossing te bieden voor ‘het gat’ dat er nu is tussen de Training & Begeleiding die de atleten binnen hun club krijgen en wat de KBN faciliteert vanuit de Topsportportefeuille en (met wat aanmoediging van mijn vrouw en de hulp van partners) begeleid ik atleten persoonlijk/kleinschalig als aanvulling – wellicht dat je reeds enkele videofragmentjes hebt gezien op mijn social media 😉 Daarnaast ben ik op de achtergrond ook bezig om workshops op te stellen waarmee Trainers/Coaches (maar ook atleten zelf) in de praktijk direct mee aan de slag kunnen in hun clubtrainingen. Houd mijn IG (https://www.instagram.com/danidynamite1/) en FB (https://www.facebook.com/danidynamite79/) in de gaten voor meer info, daarop kan je me ook direct benaderen.
Want; De Harde Realiteit is; je bent als Olympisch Karate Atleet in Nederland (voorlopig) voornamelijk op jezelf aangewezen om een Concurrerend Topsportprogramma op te stellen.
“Als er Niets Verandert, Verandert er Niets”
Door: Daniël Sabanovic; gastblogger en o.a. Wereldkampioen karate, bondscoach KBN.
Het is eigenlijk best grappig, maar tijdens een opruimactie thuis, kwam er een brief van de Karate-do Bond Nederland (KBN) naar boven met de mededeling dat ik vanaf januari 2003 officiëel bondscoach- & trainer ben. Dit gaf mij het idee voor de titel van dit artikel/blog.
Met die gedachte gaf ik in medio 2002 een presentatie aan de toenmalige voorzitter van de KBN – Mevr. M. Daussy – waarin ik aangaf waarom het ‘anders moest’ (zonder in te gaan op details) en stelde haar voor om zelf de bondstrainingen te gaan verzorgen. Uiteraard zorgde dit voor de nodige stilte, want nog nooit kwam het voor dat een actief wedstrijdsporter zelf bondstrainer of bondscoach was. Zij stond er echter voor open en stelde voor dezelfde presentatie te geven aan de toenmalige bondscoach; Dhr. W. Muilwijk.
Zo gezegd zo gedaan, en even later zaten we met z’n allen aan tafel en ik herinner mij de reactie van Dhr. Muilwijk, na de presentatie, nog goed: “Dit had ook maar van één persoon af kunnen (en mogen) komen.” Vanaf dat moment ging ik als assistent bondcoach door het leven waarin ik de trainingen actief verzorgde (zelf dus ook meetrainde) onder toezicht van Dhr. Muilwijk die uiteraard de coaching/begeleiding op zich nam tijdens de trainingen, immers moest hij dat tijdens de wedstrijden ook doen. Dit werkte in de praktijk erg goed, althans zo heb ik het ervaren 😉
Moraal van het verhaal is dat zowel Mevr. Daussy als Dhr. Muilwijk open stonden voor verandering en niet de (vanzelfsprekende) bezwaren de overhand lieten nemen op de (mogelijke) kansen die gepresenteerd werden, zonder enige garantie op succes. Om de lijn van het verhaal iets door te trekken: vanaf januari 2003 werd ik officiëel bondstrainer-/coach en de prestaties vertoonden een stijgende lijn met als klapstuk het Europees Kampioenschap 2005 in Tenerife; 3x Goud (Timothy Petersen, Vanesca Nortan en ikzelf), 1x Zilver (Geoffrey Berens) en 1 5e plek (Bobby LeFèbre) – de succesvolste EK sinds 1979 (de 70’er jaren worden beschouwd als het Gouden Tijdperk voor het Nederlandse Karate) een collectieve prestatie waar ik nog steeds erg trots op ben!
Vandaag de dag neemt het Nederlandse Karate, helaas, een minder prominente rol in op het wereldpodium, echter zie ik nog steeds kansen; zowel op lange termijn als op korte termijn. Dus met dezelfde visie, eenzelfde gedachte (zie titel), waarschijnlijk dezelfde ‘stiltereactie’, maar met overtuigend geloof heb ik deze week een voorstel gedaan aan het bestuur van de KBN. NEE, het is NIET een herhaling van het verleden, maar er is goed nieuws: het vraagt (in principe) geen extra budget! Jullie raden het al, ik kan er (op dit moment) niet meer over vertellen/schrijven, maar ik hoop binnenkort erop terug te kunnen komen 😉
Foto album Karate1 Premier League 2018 (Rotterdam)
Uitgebreide fotoreportage Karate1 Premier League 2018.
Aangezien dit mijn eerste Blog is die ik voor deze site schrijf zal ik beginnen om mij voor te stellen.
Ik ben Geoffrey Berens (34) en beoefen karate als wedstrijdsport op het hoogste internationale niveau (2-voudig Vice-Wereldkampioen -60 Kg 2014 / 2016). Daarnaast ben ik als bondscoach U18 & U21 jaar actief voor de Karate-do Bond Nederland.
In het dagelijks leven werk ik als ZZP-er en verzorg ik o.a. karatelessen, judolessen, weerbaarheidstrainingen en bedrijfstrainingen voor verschillende sportscholen, op (basis)scholen en sinds september 2016 voor ‘mijn’ karatevereniging: Geoffrey Berens Karate Academy in Breda.
Het combineren van mijn privéleven met het leven als ZZP-er, topsporter en bondscoach is vaak lastig en tijdrovend. Thuis heb ik een prachtig gezin met een sterke vrouw waar ik erg gelukkig mee ben en onze twee kinderen, Devon (8) en Darla (7).
De kunst voor mij en ons gezin is om alle activiteiten van mij, mijn vrouw en onze kinderen in balans te houden. Hier ligt een vergelijking met ‘mijn’ sporten, judo en karate, voor het inkoppen maar is in de praktijk vaak puzzelen en is begrip, inzet en communicatie erg belangrijk.
Aan mijn prestaties in de afgelopen jaren is niet af te lezen hoeveel impact de hiervoor beschreven combinatie is: Brons EK -60 kg en Brons EK landenteams (2014), Vice-Wereldkampioen -60 kg (2014), Brons EK landenteams (2015), Vice-Wereldkampioen -60 kg (2016).
Helaas is het als topkarateka in Nederland noodzaak om naast deze ‘fulltime’ job ook fulltime te werken aangezien er op financieel gebied geen ondersteuning (meer) mogelijk is vanuit NOC*NSF. Daar karate niet behoort tot de zogenaamde Focussporten binnen NOC*NSF is het niet meer mogelijk een A of B status te behalen en zodoende gebruik te maken van (financiële) ondersteuning vanuit onze nationale sportkoepel. Soms is het moeilijk te accepteren dat een prestatie als een zilveren medaille op het WK karate (1 x per twee jaar vind dit plaats) niet wordt gewaardeerd zoals bij andere sporten. Dit terwijl er bij het afgelopen WK ruim 70 deelnemers in mijn gewichtsklasse actief waren! Het is moeilijk te accepteren dat het mede hierdoor voor Nederlandse karateka’s een bijzonder moeilijke klus wordt een kwalificatie voor de OS2020 in Tokyo te realiseren. Veel zal neerkomen op persoonlijke sponsoring, inzet, toewijding en voorbereiding aangezien er op dit moment financiële middelen binnen de karatesport ontbreken om als professionele topsporters te leven voor de sport en het Olympisch kwalificatietraject in te gaan vanaf 2019 en 2020.
Het is daarom prachtig om te zien dat er ondanks de huidige situatie van het karate in Nederland toch verschillende karateka’s in staat zijn zich te (blijven) meten met de internationale top, terwijl de middelen en mogelijkheden in veel landen vele malen beter zijn. denk bijvoorbeeld aan professionele, goedbetaalde bondscoaches die dagelijks werken met karateka’s die betaald krijgen als atleten en alle denkbare faciliteiten tot hun beschikking hebben. Medische begeleiding, krachttrainers, sportpsychologen, bewegingswetenschappers, ijsbaden, sauna’s, etc.
Het blijft daardoor een kunst om de motivatie vast te houden om deze ‘oneerlijke’ strijd aan te blijven gaan samen met mijn gezin, ondersteuning van mijn trainer, bondscoaches en mijn trainingsmaatjes bij mijn club en het Nederlands team.
Momenteel ben ik gestart met mijn voorbereiding op de World Games, welke plaatsvinden op 25 juli in Wroclaw, Polen. Hierover zal ik later een update bloggen!
We gebruiken onder andere analytische cookies om ons websiteverkeer geanonimiseerd te analyseren, zodat we functionaliteit en effectiviteit kunnen aanpassen. Meer informatie over de verwerkte gegevens kunt u lezen in onze privacystatement.
[X] Ik ga akkoord met bovengenoemde privacy verklaring
