Nihon Sport

HJP S310 Nabeschouwing WK Judo 2023, 4 medailles voor de lage landen

André en Pim bespreken samen het WK judo 2023 in Doha (met een beetje hulp van de NOS collega’s)

Met Garmt Zijlstra (bondscoach dames JBN) bespreekt André de prestaties van de TeamNL. Owen Marcelis (kenner van het Belgisch judo) geeft zijn kijk op de Belgische resultaten. Hans van Essen (judo commentator bij Eurosport) was in Doha en deelt zijn belevenissen.

Verder heeft André een boek voor de Boekenhoek, krijgt hij een shido voor een knoert van een fout in de voorbeschouwing en hebben André en Pim een tip voor de luisteraars.

Alles goed voor ruim een uur nabeschouwing op een  WK met 4 medailles voor de lage landen.

 
Alle links met betrekking tot onze podcast
https://linktr.ee/HajimeJudoPodcast
KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL MET DE CODE NIHONSPORTBLOG10

 

Danielle Gommers – Vriezema trainer/coach VI-judo op weg naar Paris2024

Foto: Danielle Gommers Vriezema met Prinsen Margriet

 

Danielle Vriezema is een voormalig topjudoka en sportdiëtist die momenteel haar kennis en ervaring gebruikt om de Nederlandse judoka’s te coachen die zich proberen te kwalificeren voor de Paralympische Spelen in Parijs 2024. Haar inzet en toewijding om atleten te helpen hun dromen waar te maken, is een inspiratie voor velen.

Vriezema begon haar judocarrière op jonge leeftijd en wist al snel succes te behalen op zowel nationale als internationale podia. Ze was onder meer Nederlands kampioen en behaalde meerdere medailles op Europees en wereld niveau. Haar expertise in het judoën heeft haar nu geholpen om als coach de judoka’s te trainen en te begeleiden die strijden voor kwalificatie voor de Paralympische Spelen.

Als coach staat Vriezema bekend om haar persoonlijke benadering. Ze investeert tijd in haar atleten en houdt rekening met hun individuele behoeften en sterke punten. Haar technische kennis van judo is indrukwekkend en ze weet precies hoe ze haar kennis over moet brengen op haar atleten. Ze zet zich in om haar atleten te helpen hun vaardigheden te verbeteren en te ontwikkelen, zodat ze kunnen excelleren op het hoogste niveau.

Naast haar technische vaardigheden is Vriezema ook een uitstekende mentor en rolmodel voor haar atleten. Ze moedigt hen aan om hun grenzen te verleggen en te geloven in hun capaciteiten. Haar ondersteunende en bemoedigende aanpak helpt atleten om zelfvertrouwen te ontwikkelen en te groeien als judoka’s.

Als coach van de Nederlandse paralympische judoka’s heeft Vriezema een belangrijke rol in het trainen en voorbereiden van atleten voor de Paralympische Spelen in Parijs 2024. Haar inzet, expertise en toewijding zijn essentieel voor het succes van de atleten. Met haar begeleiding en coaching kunnen Nederlandse judoka’s zich voorbereiden om hun beste beentje voor te zetten en hopelijk medailles te winnen op de Paralympische Spelen.

In het kort is Danielle Vriezema een geweldige coach en mentor voor de Nederlandse paralympische judoka’s. Haar technische kennis, persoonlijke benadering en bemoedigende aanpak maken haar een belangrijk onderdeel van het succes van de atleten die ze begeleidt. We kunnen niet wachten om te zien wat de toekomst in petto heeft voor Vriezema en haar atleten op de Paralympische Spelen in Parijs 2024.

Website Dieetslim: https://www.dieetslim.nl/

Website V.I. Judo Nederland: https://www.vi-foundation.nl

Facebook V.I. Judo: https://www.facebook.com/vifoundationjudo/

Resultaten van Danielle Vriezema als wedstrijdjudoka vind je HIER

16.4.2023 Budodag Judo Bond Nederland

Gisteren met fotograaf Harry van den Hurk naar Papendal geweest en een kijkje genomen bij de Nationale Budodag van de Judo Bond Nederland. Mooi om te zien dat budoka’s actief in judo, aikido en jiu-jitsu van 6 tot ver in de 80 actief op de judomat stonden. Budosporten kennen geen leeftijdsgrens! Gisteren werd tevens het team bekend gemaakt dat over 3 weken zal aantreden bij het WK judo in Doha. Mooi initiatief van de JBN.

KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL MET DE CODE NIHONSPORTBLOG10

Benito May: Mijn visie over het Nederlandse judo

Vanuit de bus op weg naar het vliegveld van Tokyo 🇯🇵 begin ik, zoals beloofd, met mijn visie over het Nederlands judo. In mijn beleving heeft het realiseren van een optimaal nationaal programma te maken met de professionalisering van de totale Judo Bond Nederland. Voor iedereen die dit leest zeg ik gelijk “rustig aan, niet gelijk in alle vlekken schieten.” Geef mij de kans om het uit te leggen. Mijn insteek is om het beter te maken, door te ontwikkelen, de lat hoger te leggen, niet om aan te geven dat het allemaal slecht is.

 

Ik zie het judo verdeeld in drie grote pijlers.

  1. Judo als sport (breedte/wedstrijd/top)
  2. Judo als pedagogische ontwikkeling
  3. Judo als motorische ontwikkeling

 

Het lijkt logisch om met het eerste punt te beginnen, maar die komt als laatste omdat, nogmaals in mijn beleving, alles met elkaar verbonden is en dus uiteindelijk het judo als topsport laat floreren. Als laatste wil ik jullie meegeven om niet in beperkingen dit stuk te lezen maar met een open mind en denkend in uitdagingen. Hou de blik naar voren, geopend, breed en zie de mogelijkheden.

 

Judo als pedagogische ontwikkeling:

Als vader van drie kinderen weet ik hoe belangrijk het bijbrengen/aanleren van normen en waarden zijn. Hoe goed sport überhaupt een bijdrage kan leveren in het ontwikkelen van deze realisatie. Er zijn genoeg zelfstandige initiatieven en complete ondernemingen die hier hun corebusiness van maken. Judo is bij uitstek een sport waarin deze waardes worden meegegeven. Via de verschillende clubs, verenigingen of via de buitenschoolse activiteiten gerealiseerd en vanuit het onderwijs zou het mogelijk zijn om het judo in de reguliere gymlessen van onze jongste kinderen (basisschool) te initiëren. Zou het mogelijk zijn, zou het een uitdaging zijn om alle gymleraren in Nederland, die dit uiteraard willen, een bijscholing te geven op Papendal door ervaren specialisten vanuit het jeugd judo. Dit kan vanuit het MJOP (Meerjarenplan Opleidingsplan). Het zou mogelijk zijn om als juf of meester een aantekening te behalen waarin de waardes en vormen van het judo worden bijgebracht en worden geïntegreerd in de gymlessen. Zou het mogelijk zijn om in elke gymzaal judomatten te stallen en zou het voor creatieve geesten mogelijk zijn om een judomat te ontwikkelen die, net als de turnmat, uit een stuk bestaat en makkelijk opgerold in de berging van de gymzaal kan worden weggezet. Dit zijn voor mij nog steeds uitdagingen en zeker geen beperkingen, maar tuurlijk kan dat.

 

Denkend aan de professionalisering binnen de judo bond zie ik hier een manager op staan die dit met zijn team moet gaan realiseren. Het zal een strijd worden van de lange adem waarin we door de ambtelijke gedachte van de overheid moeten breken, waar we elke dag alle positieve ontwikkelingen die onze jeugd (toekomst) en onderwijsresultaten zal gaan opleveren, via alle kanalen dan ook moeten blijven verkondigen.

 

De drie grote pijlers moeten sowieso ondersteund worden met een afdeling (social) media. Waarom heeft de judo bond geen eigen YouTube kanaal? Waarom heeft de judo bond geen eigen platform? Waarom heeft de judo bond geen eigen podcast? Dit zijn maar enkele mogelijkheden die simpel te realiseren zijn. Tuurlijk, ik hoor je al denken: “En wie gaat dat betalen?” Daar kom ik later op terug, maar als je geen opties creëert om je “mogelijke” sponsoren te bedienen van exposure, zullen er weinig aanhaken.

 

Terug naar de eerste pijler. Het hele idee is om de judosport breder weg te zetten in ‘the hearts and minds’ van de Nederlandse bevolking. Als we het judo op een jongere leeftijd – we hebben zelfs tuimel judo – laten ervaren, dan zullen er altijd kinderen blijven hangen in de sport. Deze pijler kan de eerste stap zijn naar de toekomstige Olympische medailles in de toekomst. De belangrijkste conclusie is dat het er al is. Dit geldt trouwens voor alle pijlers. Je hoeft alleen de keus te maken om dit pad te volgen. Ego’s aan de kant te zetten en verbinding te zoeken met de mensen, in elk aspect van deze pijler, het wiel al meerdere keren hebben laten draaien. Als er een wereldwijd programma bestaat om de waardes vanuit het judo te leren aan de jongsten in verschillende continenten, dan lijkt het me dus een ongelofelijke uitdaging om in Nederland deze pijler verder te ontwikkelen en een voorbeeld te zijn voor de rest van de wereld.

 

Denk groter en zie judo als een mogelijke aanvulling voor een maatschappelijk probleem. De wereld verhard, en onze jeugd verhard mee. Normen en waarden vervagen en we begrijpen elkaar niet meer. Judo als pedagogische ontwikkeling kan een bijdrage leveren om onze kinderen en hun toekomst iets meer draagvlak te geven. Het is, en daar ben ik me zeker van bewust,  niet de allesbepalende oplossing. Maar als we vanuit het judo een kleine bijdrage kunnen leveren aan het grote geheel en we kunnen de allerkleinste deze waardes leren dan komen we stap voor stap met elkaar vooruit.

Judo als motorische ontwikkeling

Verschillende modellen richting zich op het atletisch ontwikkelen van jonge talenten. Het idee erachter is om niet te vroeg te gaan specialiseren in één sport, maar breed op te leiden en gebruik te maken van die sport specifieke componenten waardoor men als geheel wordt gevormd tot een betere atleet. Judo is één van de sporten die in bijna elk model wordt gebruikt. Grote atleten als Ronaldo, Suarez en Djokovic, maar ook dichter bij huis zweren bij een brede motorische opleiding van jeugdige sporttalenten. Maar ook grote voetbalclubs hebben al jaren een ontwikkelingsprogramma met judo gerelateerde trainingsvormen erin verwerkt.

 

Ik zie hier een ongelofelijke uitdaging voor het judo om zich te verbreden, nieuwe netwerken aan te gaan en zich als organisatie verder te ontwikkelen. In het Portugese judo zie je al jaren een verbinding met Sporting, Lissabon of andere grote (voetbal) organisaties. Waarom zou dit niet in Nederland kunnen ontstaan. Als we het judo breder uitrollen en binnen de (top)sport die win-win situatie gaan creëren, ontstaan er zoveel nieuwe kansen en mogelijkheden die helpen bij de professionalisering van onze eigen sport.

 

Als een korte noot tussendoor het volgende; ook voor deze pijler is het wiel al uitgevonden en ligt de weg open om het te integreren binnen onze eigen organisatie. Vaak, dat inzicht wordt wel eens vergeten, hebben deze mensen of organisaties een judo verleden. Ik volg met veel bewondering, via de sociale kanalen, oud (top) judoka’s in hun eigen onderneming. Deze mensen hebben ooit onder de vlag van de JBN de wereld afgereisd en prachtige prestaties neergezet. Wees goed bewust van je eigen geschiedenis, die niet altijd zo lang geleden is, luister en leer van deze mensen. Ze staan in het nu, begrijpen de wereld van vandaag en kunnen je haarfijn uitleggen waar de winst in de verschillende pijlers is te behalen.

 

Judo als motorische ontwikkeling zorgt ervoor dat de judosport vanuit een ander aspect wordt benaderd. Er zal met andere ogen worden gekeken naar het judo in zijn algemeen en niet alleen maar worden afgemeten naar de prestaties van de toplaag of de (interne) ruzies breed uitgemeten in de landelijke dagbladen. Het judo zal meer als bedrijf gerund worden. Waar de verschillende pijlers als dochterondernemingen binnen de totale enterprise vallen. In verschillende onderzoeken vanuit belangrijke organisaties wordt de judosport gecategoriseerd als belangrijke sport voor zowel pedagogische als motorische ontwikkeling. Je mag niet onderschatten hoeveel waarde dit kan hebben voor de sport in het algemeen.

 

Zoek ook in deze pijler de verbinding met alle specialisten die in Nederland aanwezig zijn. Leid je nieuwe generatie (jeugd)trainers breed op, zodat ze in hun eigen werkveld ook groter inzetbaar zijn, en veel meer ervaring mee terug brengen in het judo. Verwerk deze pijler goed in je MJOP, zet het weg in een online platform en laat de rest van de wereld zich via een abonnement verbinden aan jouw gedachtegoed. De hele wereld is te bereiken, als je content waarde heeft. Dit moet toch, na het afgelopen jaar, voor iedereen duidelijk zijn geworden.

 

Judo als sport

Zowel topsport zonder breedtesport als breedtesport zonder topsport is onmogelijk.”

Het is natuurlijk geen moeilijke stelling om te begrijpen, maar toch een kleine uitleg. De breedtesport heeft helden nodig, voorbeelden waar ze tegen opkijken, waar ze zichzelf mee willen vereenzelvigen en die daar staan waar zij ooit hopen te komen. Wij zijn, in Nederland, niet goed in het creëren van helden, wij zijn een land van doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Maar helden kleuren niet binnen de lijntjes, helden durven dromen waar te maken, risico’s te nemen en geloven in het onmogelijke. Waarom zouden jonge kinderen daar niet tegen op mogen kijken. Laat ze dromen, laat ze geloven en laat ze hun weg bepalen naar succes en geluk. De topsport heeft deze jeugd nodig om te blijven bestaan. Zij zijn het, die in grote getallen de weg afleggen naar “misschien wel” Olympus. Zij zorgen ervoor dat het nooit ophoudt en zij zorgen ervoor dat de helden in het judo blijven bestaan.

Judo als breedtesport

Laat kinderen genieten van het spelletje, leer ze de technieken en leid ze op tot veelzijdige atletisch judoka’s. Mochten ze later een onderdeel zijn van TeamNL judo dan moeten het totaal judoka’s zijn. Die de vaardigheden in grond en staande tot in perfectie beheersen en deze ook nog in combinatie kunnen smelten tot één geheel. Die alle facetten van het judo begrijpen, die zowel naar voren als naar achter kunnen werpen, die een aanval op links en rechts kunnen maken en die dit in alle souplesse tot een combinatie kunnen maken. Breedtesport gaat niet over winnen en verliezen, het gaat niet om het resultaat en zeker niet om kracht en tactisch inzicht. Deze en meerdere aspecten komen later naar voren. Laat kinderen (pupillen) zelf de wedstrijd bepalen, leer ze omgaan met het respect naar de ander en leer ze zelf te begrijpen en waarderen over de schoonheid van een perfect uitgevoerde worp. Ook dit model komt niet uit mijn koker, maar wordt al jaren uitgedragen door verschillende trainers en coaches in het land. Als je je oren te luisteren legt, is het soms mooi en inspirerend wat voor goede ideeën worden verteld. Laten we niet onze oren en ogen sluiten voor mensen die geen wereld of Olympisch kampioen hebben voortgebracht. Breedtesport is waar wij onze twee pijlers laten samenkomen in zowel pedagogische als motorische ontwikkeling.

 

Ik zie mijzelf ook als een product van een fanatieke ouder waarin hij zijn weg moest bewandelen. Om eerlijk te zijn, had mijn broer deze zware last meer op zijn schouders. Dit verhaal gaat niet om mijn persoonlijke ervaring, maar om aan te geven dat ik dit nog steeds zie, hoor en voel langs menig judo mat ergens in het land. Hiermee slaan we de twee eerdergenoemde pijlers compleet omver. En misschien heb ik, als we dan toch met z’n allen in de spiegel kijken, als jeugd coach ook deze fout gemaakt. De laatste persoonlijke noot, om mijn verhaal te illustreren, is de volgende: ik heb als enige jeugd judoka ooit tien keer het Open Zaanstreek toernooi gewonnen. Dit was, in die tijd, één van de grootste toernooien in het land. Menig judoka van mijn leeftijd zal dit herinneren, als alle coaches die nu (bijna) gestopt zijn of op het einde van hun carrière zitten. Grote bekers en een trompettist maakte de huldiging iets unieks op die jonge leeftijd. Je zou verwachten dat er een eervolle vermeldingen staat op een gegraveerde steen in de sporthal “de Tref” of op zijn minst een speciaal uitgereikte medaille van verdienste voor deze unieke prestatie. Ik zal erover ophouden en iedereen begrijpt dat dit allemaal onzin is en dat ik nu zittend in het vliegtuig terug naar Nederland van de Spelen in Tokyo niet kan begrijpen wat men toen gedacht moest hebben. Stop met al die ongein, verlangen van ouders, en over geëmotioneerde coaches die denken dat de wereld zich afspeelt ergens in een afgelegen sporthal in Nederland. Laat de jeugd genieten en strijden in het spelletje. Laat ze zelf met winst en verlies omgaan en laat ze proberen om de durf te hebben om die ander op zijn rug te gooien. Want uiteindelijk, op welk niveau je ook komt, gaat het om het judo.

 

Judo als wedstrijdsport

Het verlangen van atleten en coaches om in het buitenland furore (enorm veel succes) te maken is soms groot, erg groot. De weg die beide moeten bewandelen is stap voor stap en niet ongecontroleerd versneld omhoog. We zijn onze eigen nationale competitie langzaam aan het afbreken. Toernooien verdwijnen, onderling competitie stagneert en jonge coaches missen de ervaring en ontwikkeling om in eigen land te groeien. Waarom is het niet mogelijk om vanuit elk district een nationaal toernooi te organiseren, mooi aangekleed met de vlaggen en matten vanuit de Judo Bond Nederland en judoka’s met een mooi rug embleem voorzien van naam of club (kan ook in sticker vorm). Maak er een nationale competitie van met ranking en puntensysteem, wat recht geeft op kwalificatie naar internationale toernooien, dat weer recht geven op plaatsing voor de jeugd EK, WK of Olympische Spelen. Gezamenlijk met het NK, geeft dit nationaal elke maand een mooi evenement voor de jeugd om naar te kijken. Ze leren, net als in een Olympische cyclus, om te gaan met positionering en dat het niet stopt bij een minder goed resultaat. Ook zal het de spanning voor coaches, ouders en familieleden terugbrengen en zullen zij graag komen kijken naar de volgende evenementen. Een judotoernooi staat niet op zich, maar maakt onderdeel uit van een groter geheel. Sidestep; dit is weer allemaal weg te zetten op het online platform, met foto’s, interviews en korte documentaire over deze atleten. De mogelijkheden zijn eindeloos.

 

Toptrainers, strength & conditioning trainers, voeding specialisten en mindset coaches zijn allemaal toegankelijk voor deze atleten en coaches. Met een knipoog zeg ik je dat dit wiel ook al is uitgevonden en zeker tot de mogelijkheden behoort om voor iedereen te gebruiken. Laat je atleten, trainers en coaches verder ontwikkelen en de kennis bij elkaar op halen.

 

Judo als wedstrijdsport is de eerste fase waar we elkaar gaan onderwijzen in het vak van topsporter en/of topcoach. Mijn stellige visie is dat de atleet zelf verantwoordelijk moet worden voor zijn eigen topsport traject. Vanuit deze visie zal ik in deze fase starten. Persoonlijkheid en ontwikkeling bepalen de snelheid van het proces, dat altijd individueel wordt afgestemd, naar een zelfbewuste, zelfregulerende, intrinsieke topsporter. Het vak van topsporter begint op Papendal.

Judo als topsport.

Het vak van topsporter leren, is een proces van enkele jaren. Je komt binnen als Performer en ontwikkelt je door naar High Performer en komt uiteindelijk, als het goed is, tot Elite Performer. Deze fases staan nog niet weggeschreven in het MJOP. Deze blauwdruk moet gelden voor elke (judo) atleet of (judo) coach die op het allerhoogste niveau wil presteren. Voor iedereen die geïnteresseerd is of voor iedereen die het wil horen, zal ik graag de diepte ingaan. Mijn visie en missie liggen al jaren op de plank klaar. Voor dit verhaal vind ik het belangrijk om aan te geven dat alleen een totale professionalisering impuls kan leiden tot groei. Je kan niet één onderdeel eruit halen, deze reorganiseren en dan denken dat het judo met sprongen vooruitgaat. Judo als topsport, welke weg je ook inslaat, welke reorganisatie je ook wilt doorvoeren, zorg ervoor dat je de juiste mensen op de juiste positie zet (dit geldt voor de hele organisatie, niet alleen topsport). Laat mensen in hun kracht werken en beloon ze op hun specialisme. “Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel” is een bekende uitspraak. Iedereen kent het en begrijpt het, maar in de uitvoering wordt het niet altijd gehanteerd. Soms is een herverdeling, herpositionering van de gevestigde orde alles wat nodig is.

 

Iedereen schreeuwt om een sterke leider, een die zegt waar het op staat, een die aanzien heeft binnen alle gelederen van de organisatie en met zijn daden de mentaliteit binnen Papendal richting kan geven. Het lijkt het Nederlands voetbalelftal wel. Ja, hebben ondermaats gepresteerd en we zijn ver weggebleven van alle verwachtingen die we zelf gesteld hadden, maar topsport is meer dan de prestatie van één toernooi. Topsport is visie, teamwork, confrontaties, leiderschap, prestaties, verantwoordelijkheid, leren, verbeteren en vasthouden aan je volgende missie.

 

Je moet er altijd voor zorgen dat je als totale organisatie blijft groeien, blijft ontwikkelen en je targets hard durft te zetten. Om het Nederlands judo naar een hoger plan te tillen moet iedereen, niet alleen de stafleden van deze Olympische Spelen, in de spiegel kijken en zich afvragen of de positie die hij of zij bekleedt nog wel past bij de High Performance Cultuur van vandaag en of het Nederlandse judo nog wel gebaat is bij de organisatie zoals hij nu staat. Net als wij, Olympische coaches, de verantwoordelijkheid moeten nemen voor deze Spelen zal iedereen vanuit zijn eigen functie dit moeten doen. Willen we in Parijs 🇫🇷 op de Spelen van 2024 het Wilhelmus (meerdere malen) horen, dan zal op elk niveau op elk stukje van de organisatie een professionaliseringsslag gemaakt moeten worden en zal het mooi zijn om onze grootste sceptici op de tribune te mogen verwelkomen en hun longen (zoals zo vaak is gebeurt) kapot te horen schreeuwen om de medailles, die deze ploeg in staat is om binnen te halen.

 

Het is tijd om even afstand te nemen. Te genieten van mijn gezin en gezamenlijk de resterende schoolvakantie te vieren. Nog een paar uur vliegen en dan landen we op Schiphol. Daar waar mijn vrouw en drie toppers staan te wachten. Mijn laatste woorden zijn aan hen gericht. Zij die mij altijd gesteund hebben, die zich altijd weggecijferd hebben en die elkaar, niet altijd makkelijk, hebben gesteund en geholpen als ik weg was. Zij zijn en blijven voor altijd mijn alles. Ik had dit nooit kunnen meemaken zonder jullie, dank jullie wel 🙏


KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL

GEBRUIK DE KORTINGSCODE: NIHONSPORTBLOG10


Van wie is het talent…….

Nu ik me niet meer beweeg in de vaderlandse topsport op Papendal, en zijdelings met verschillende coaches, atleten, sportmarketingbureaus of sportorganisaties praat verbaas ik me over de volgende stelling…, Van wie is het talent.

 

Ik werd hierop geattendeerd toen ik sprak met een eigenaar van een gerenommeerd sportmanagementbureau. Vele grote atleten, met zeer aansprekende prestaties maken onderdeel uit van zijn organisatie. Precies deze woorden gebruikte ik ook toen ik met hem in gesprek raakte…, zijn natuurlijke reactie was gelijk “het zijn niet mijn atleten”. Ik maak een onderdeel uit van zijn/haar team. Verbaast, maar enigszins gelukkig reageerde ik met de bevestiging dat hij helemaal gelijk had.

 

Wat maakt coaches, managers of organisaties baas over het talent. is het omdat zij vinden dat ze veel investeren. Zoals tijd, energie, geld of dat ze harde keuzes maken in hun privéleven die dit rechtvaardigen.

 

De prestaties van een atleet, bepalen de status van een coach. Zelf heb ik in mijn begin jaren dezelfde fout gemaakt. Wil je, je kop boven het maaiveld laten uitsteken en wil je opvallen dan moet je prestaties leveren. Tenminste.., je atleten. Uitverkoren worden voor een bepaalde functie hangt daarmee samen. Mijn weg naar olympisch coach had nooit plaatsgevonden als ik geen prestaties kon leveren op het allerhoogste niveau.

 

Waarom deze vraagstelling; Ik zie veel talenten verloren gaan door de prestatiedruk van coaches. Door de bescherming van sommige managers en van de altijd onderlinge strijd tussen clubs, bond omdat ene talent. Coaches die alles bij zich willen houden om zelf de onderlinge concurrentie te kunnen bepalen, de touwtjes in handen te houden om aan het eind te kunnen zeggen dat zijn sporter heeft gewonnen. Waarmee hij zijn status heeft kunnen verstevigen. Ik spreek in de mannelijke vorm, maar dit geldt natuurlijk net zo voor vrouwelijke coaches. Managers ontzorgen hun sporters zover dat ze nog amper zelf kunnen denken en beslissingen durven nemen. Het lijkt wel of gearriveerde  topsporters, net als bij het wielrennen, allemaal met oortjes inlopen en door hun managers worden ingefloten wat te denken en te doen. We creëren hiermee alleen maar volgzame atleten die we tijdens hun topsportcarrière, denken te helpen, maar daarna loslaten en in het maatschappelijke leven de vaardigheden missen om succesvol te blijven. De eeuwige strijd tussen clubs en bond om een talent wel of niet door te laten stromen, wordt niet altijd in het belang van de sporters genomen. Technisch Directeuren van verschillende academie lijnen en coaches zien in elk presterend talent gelijk hun status groeien. Waar liggen de criteria om een talent door te laten stromen naar een volwassen omgeving…,

 

Om terug te komen op de eerste stelling…, van wie is het talent is het antwoord natuurlijk heel simpel en een ieder zal de vraag met hetzelfde antwoord beantwoorden, maar toch zie en hoor ik het tegenovergestelde. Laat een talent, atleet zelf verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen (topsport)carrière. Het zijn niet jouw, mijn of onze sporters. Wij faciliteren, ondersteunen, geven richting en laten los. Als we de sport zien als een afspiegeling van de maatschappij, dan zullen we de sporter zelfstandig, zelfbewust en zelfregulerend moeten maken en een ieder, in verschillende fases, maakt daar een onderdeel van uit.

Nu ik geen onderdeel meer ben van de vaderlandse topsport, kijk ik met veel voldoening terug op mijn periode als trainer/coach van verschillende sporters. Ben ik trots op wat we allemaal met elkaar hebben meegemaakt en kijk ik met trots naar de verdere ontwikkeling, prestaties en groei als mens. Ik kijk uit naar het aankomende WK judo en ga een ieder volgen en hoop de volgende wereldkampioen te zien hangen in de Ruska Hal op Papendal.

 

Als laatste wil ik het volgende zeggen; Ik ben jaren lang onderdeel geweest van het systeem. Misschien is het goed voor, de mensen die beslissen, soms wat afstand te nemen en met andere ogen naar het systeem te laten kijken. Ik begrijp hoe moeilijk dit is als je er middenin zit en je vecht voor je functie, maar als ex-olympisch coach wil ik jullie dit meegeven. En naar de bond wil ik zeggen dat ze deze mensen de ruimte moeten geven om dit te doen…., zonder dat hun baan vacant wordt gesteld.

EJU Trainingsstage Papendal 2022 (2)

Afgelopen week organiseerde de Judo Bond Nederland een EJU-trainingsstage in de Wim Ruskahal op Papendal. Onderstaand nog enkele foto’s van Marco Krachten. Al zijn foto’s vind je HIER


Tot 31 augustus a.s. 10% korting op www.nihonsport.nl met de code ZOMER10


EJU trainingsstage Papendal 2022 door HuHaFoto

Gisteren, 15 augustus, twee trainingen bijgewoond tijdens de EJU-trainingsstage die de Judo Bond Nederland organiseert op Papendal.

Onderstaand de foto’s van HuHaFoto (Harry van den Hurk).


Tot 31 augustus a.s. 10% korting op www.nihonsport.nl met de code ZOMER10


EJU Trainingsstage Papendal 2022

Deze week organiseert de Judo Bond Nederland een EJU-trainingsstage in de Wim Ruskahal op Papendal. Onderstaand enkele foto’s van Marco Krachten. Al zijn foto’s vind je HIER


Tot 31 augustus a.s. 10% korting op www.nihonsport.nl met de code ZOMER10


This week the Judo Bond Nederland is organizing an EJU trainingcamp in the Wim Ruskahal on Papendal. Below are some pictures of Marco Krachten. You can find all his photos HERE

Foto’s Budodag 2022 Judo Bond Nederland

Zaterdag 26 maart jl. hebben we de Budodag 2022 bezocht die de Judo Bond Nederland jaarlijks organiseert op Sportcentrum Papendal.

Alle disciplines van de J.B.N. komen aan bod tijdens deze leuke dag. Je kon niet alleen de judomat op, maar er waren ook diverse theoretische sessies. Tevens kon de jongste jeugd gebruik maken van ‘meet and greet‘ met diverse topjudoka’s.

Dagvoorzitters waren Dex en Guillaume Elmont.

Via de Internetsite van de JBN vind je ook een leuk verslagje. Klik HIER

Ook op de Facebook pagina van de JBN staan leuke berichten over deze dag. Klik HIER

 

Onze foto’s zijn gemaakt door Harry van den Hurk. Zijn Internetsite vind je HIER en zijn Facebookpagina vind je HIER

Wil je een leuke fotoreportage van jezelf (hoeft geen sport te zijn); neem dan contact op met Harry en zeg dat je via Nihon Sport komt. Wij weten zeker dat je een speciale behandeling krijgt 😉

Willem Visser: 211031 Evaluatie NTC “Vanaf de zijlijn”

Na de Olympische Spelen in Tokio schreef ik een artikel met de titel 2032.

In dat artikel heb ik me vanaf de zijlijn onthouden van kritiek en het artikel 2032 gaat over de toekomst.

Korte tijd later ontvingen de judoka van de nationale selectie van de JBN een bericht met als afzender JBN. Men mag toch verwachten dat er een naam vernoemd zou worden als afzender, bijvoorbeeld de naam van de technisch directeur of van een andere leidende persoon uit de topsportsector; het was niet het geval!

Hieronder twee citaten uit het bericht van de onpersoonlijke JBN:

 

Achtergrond

We bouwen aan een succesvol NTC waar topsporters zichzelf continu verbeteren met als resultaat het behalen van gouden medailles. Aan het eind van 2020 is er een eerste evaluatieronde van de eerste periode van het NTC programma geweest. In aanloop naar en na afloop van de Olympische Spelen is de evaluatie voortgezet en afgerond, waarna een besluit is genomen over de structuur 2021-2024.

Evaluatie

De Olympische Spelen zijn reeds geëvalueerd met de Olympische coaches. De conclusie is duidelijk: er is ondermaats gepresteerd op de afgelopen Spelen. Er zijn meerdere zaken die hieraan ten grondslag liggen. Dit verschilt soms per individu, maar generiek kwamen de volgende zaken boven als oorzaken:

  • Mentale vaardigheden en de coaching in deze vaardigheden;
  • Onvoldoende samenwerking tussen coaches om zichzelf en sporters beter te maken;
  • Sporters worden vaak in hun comfortzone gelaten.

 

Achtergrond

Op basis van de evaluatie is er een besluit genomen over de structuur 2021-2024. En verderop staat een structuurschema, dat is ‘genomen’ uit een boek over cultuurverandering. Dat schema zal ik maar niet in dit artikel kopiëren.

Nu al acht maanden bakkeleien leiders van politieke partijen in Den Haag over structuren en cultuur, terwijl er zeer grote problemen zijn die vrijwel direct om oplossingen vragen! Structuren en cultuur zijn kennelijk belangrijker dan oplossingen en mogelijkheden voor mensen.

Structuren zijn hulpmiddelen en als men integer werkt aan hetzelfde doel, dan ontstaat er een cultuur; in het geval van Judo een cultuur gebaseerd op een eigen identiteit, op eigen kracht, met grote dynamiek, innovatie en creativiteit.

In het schrijven van de ‘onpersoonlijke’ JBN aan de judoka van de nationale selectie is de structuur HOOFDZAAK en geen hulpmiddel. De structuur overschaduwt echter de essentie, waardoor de essentie in de knel komt en mogelijk sterft.

De NOODZAAK om adequaat en snel te handelen wordt ook door het bestuur van de JBN niet ingezien.

 

Evaluatie

Er komen drie oorzaken ‘boven water’ waardoor “ondermaats is gepresteerd op de afgelopen Olympische Spelen”.  (De drie oorzaken worden “generiek” genoemd.)

De drie oorzaken zijn direct gekoppeld aan coaching; ook het laatst genoemde heeft betrekking op coaching.

Alvorens in te gaan op deze drie ‘generieke oorzaken’ mijn opvatting over selectiecriteria waaraan nationale coaches moeten voldoen:

 

  1. Judocoach met zeer goede sportopleiding, die zijn sporen in topjudo al heeft verdiend;

opleiding en coaching van Nederlandse kampioenen judo, alsmede aansprekende internationale successen van judoka, die door haar of hem zijn opgeleid.

  1. Ex topjudoka, Europees niveau, met een goede sportopleiding en ervaring in coaching.

 

De huidige nationale coaches kunnen dus langs deze selectiecriteria lat gelegd worden en dan kan de gevolgtrekking kan worden gemaakt, dat Maarten Arens, Michael Bazynski en Benito May ruimschoots aan deze criteria voldoen en dus door moeten kunnen werken om de doelstellingen te kunnen verwezenlijken.

Ook de directeur topsport moet een specialist in Judo zijn en het beste is dat ook hij/zij voldoet aan de twee gestelde criteria. Theo Meijer is een zeer goede technisch directeur!

Een nationale selectie is geen opleidingsinstituut voor coaches en de structuur moet dus niet worden misbruikt als selectie-instrument voor coaches. Dat houdt in dat een aantal coaches niet op dit niveau kunnen werken!

(Wat is toch de reden dat er nationale coaches zijn, die niet aan de bovenstaande criteria voldoen en zeker niet aan de hieronder genoemde competenties?)

Na die selectiecriteria kan men de competenties van een coach benoemen en voor het gemak van de ‘onpersoonlijke JBN’ zal ik dat meteen doen, waarbij ik met klem wil stellen, dat deskundige aanvullingen natuurlijk gedaan kunnen worden.

Competenties van een topcoach

  • Originele ideeën en zeer gedreven om deze ideeën uit te voeren en gericht op het bereiken van het doel;
  • Snel vaste patronen ontdekken in gebeurtenissen en het ontwikkelen van perspectieven voor de lange termijn;
  • Eenmaal aangesteld de taak organiseren en uitvoeren;
  • Sceptisch en onafhankelijk;
  • Eerlijk en betrouwbaar;
  • Hoge normen voor competenties en uitvoering van anderen en vooral van zichzelf;
  • Hoogwaardige sportspecifieke en sportechnische kennis en kunde;
  • Methodische en didactische vaardigheden;
  • Beïnvloedingsbekwaam;
  • Taakgerichte sociale vaardigheden;
  • Goede uitdrukkingsvaardigheid in woord en geschrift;
  • Meer dan gemiddelde ontwikkeling;
  • Diplomatieke vaardigheden;

 

Korte typering van een topcaoch: (zie ook Meyers-Briggs Type Indicator en publicaties van Peter Murphy)

Analytisch, autonoom, georganiseerd, gesloten karakter, compleet, krachtig, onafhankelijk, origineel, systeem-gedreven, theoretisch, vastberaden en visionair.

 

Een coach moeten leren, studeren, onderwijzen, luisteren, observeren, analyseren, denken, evalueren, veranderen, stimuleren, inspireren en héél hard werken!

Nu zal ik ingaan op de evaluatie.

(De topsportcoördinator van de JBN verzuchtte  via LinkedIn dat er vanaf “de zijlijn” wel weer kritiek zou komen. Hij suggereert dat allen aan de zijlijn niet deskundig zijn, daarmee zichzelf kwalificerend en de zijlijn per definitie diskwalificerend.

Zou het misschien toch zo zijn, dat er deskundigen zijn, die zichtbaar hun sporen hebben verdiend, die constructieve feedback zouden kunnen geven? Waarom wordt er in de topsportsectie van de JBN geen gebruik gemaakt van deskundigen met kennis, ervaring en internationale resultaten?)

 

In het onderdeel Achtergrond staat: “we bouwen aan een succesvol NTC waarin topsporters zichzelf continu verbeteren met als resultaat het behalen van gouden medailles”.

Het woord topsporters wordt hier gebruikt, het bewijs van het feit dat dit document niet geschreven is door een judoka (desgewenst kan het document ook gebruikt worden voor andere belangengroepen); en er wordt geschreven over zichzelf verbeteren.

Nu moet ik uit de school klappen; regelmatig hoor ik, dat er vooraf aan de zeer geringe techniektrainingen op Papendal door de coach wordt gezegd: “je mag doen wat jezelf wil”, anders gezegd: “zoek het zelf maar uit, want ik zou niet weten wat ik zou moeten doen en hoe ik het zou moeten leiden of begeleiden” ”Je mag ook krachttraining gaan doen”, (‘dan worden mijn tekortkomingen tenminste ook niet zichtbaar’!)

Gaat de techniektraining, op aandringen van de judoka dan toch door, dan maken diezelfde coaches, die absoluut niet aan de genoemde selectiecriteria voldoen, de opmerkingen dat in Nederland uchi komi geheel anders moet dan bijvoorbeeld in Japan en Frankrijk gebruikelijk is…..(negen gouden medailles in Tokio voor Japan, zeven gouden medailles voor een jong Japans team onlangs in Parijs en veertien medailles voor Frankrijk met ook veel jonge judoka! Heeft men in die landen en in al die andere landen met goede tot zeer goede resultaten ook een eigen uchi komi uitgevonden, dat lijkt op bietentrekken in West Brabant?)

Vervolgens de tekst in de evaluatie “waarin topsporters zichzelf continu verbeteren”; juist ja, zichzelf continu verbeteren, omdat er coaches zijn die het kennelijk niet kunnen! (Zie ‘selectiecriteria nationale coaches’).

 

En er worden gouden medailles verwacht; enige bescheidenheid is nu wel gepast, want het behalen van gouden medailles vanuit een achterstandsituatie van minimaal vier jaar is hoog gegrepen. Eerst maar eens gericht zijn op het behalen van medailles!

Dat er ondermaats is gepresteerd op de Olympische Spelen is een understatement gezien vanuit het budget en de technische begeleiding van judoka. Volop budget, echter op Papendal is er nauwelijks technische begeleiding en de clubs is alle zin ontnomen om de strikt noodzakelijke bijdrage te leveren.

 

Voor wat betreft de opleiding van coaches vraag ik me af wat daar gebeurt; grof gezegd lijkt het mij (gezien vanaf de gediskwalificeerde zijlijn) dat ‘tikkertje en haasje over’ en allerlei pedagogische en agogische aspecten ver de boventoon voeren boven het aanleren van techniek, het leren van randori en het begeleiden van randori (randori vooral op basis van techniek, bewegingsrichting enz.)!

Let wel: judo met techniek als basis voor randori kan ook een uitstekend pedagogisch spel zijn!

Andere bezorgde ‘zijlijn bewandelaars’ zijn op initiatief van en met Robbert van der Geest al begonnen met een uitstekend initiatief om ‘echt’ randori te organiseren en te ontwikkelen. Maar….als dit geen ‘aansluiting vindt en vervolg krijgt op Papendal’ dan is het als water naar de zee dragen.

 

Het zou schorten aan mentale vaardigheden en de coaching daarvan. (Lees eerst: “In het diepste van de ziel is niets te zien” van Jeffrey Wijnberg). Als men in alle opzichten goed getraind is, dan is men mentaal sterk; daar kan de coach mee beginnen. En wat te denken van het voorkomen van mentale problemen, onder andere door juiste technische, fysieke en mentale belasting in de verschillende ontwikkelingsfasen in Judo.

Er zou onvoldoende samenwerking zijn tussen de coaches.

Met Theo Meijer als technisch directeur, Maarten Arens als hoofdcoach heren en Michal Bazinsky als hoofdcoach dames moet die samenwerking tot stand kunnen worden gebracht; men moet wel een gemeenschappelijk doel hebben en daar allen taakgericht aan werken. En….. de opdracht om je als coach steeds weer te verbeteren ligt besloten in de eerder genoemde competenties.

En bestuur van de JBN, Theo Meijer moet gevraagd worden, dan heeft u ook geen K+V nodig om iemand te werven met de tekst “kennis en ervaring in Judo is niet nodig”. (Als je dit leest als zijlijnbewandelaar dan vlieg je toch door de ruiten….)

In uw positie, bestuur van de JBN, moet u iemand nederig vragen om deze schier onmogelijke taak te gaan vervullen en niet hoog van de toren blazen, want van het gistende en zuigende moeras moet weer een stevig fundament gemaakt worden met een vruchtbare grond voor optimale ontwikkeling! En als Theo het niet doet dan zijn er nog een paar kandidaten uit eigen gelederen, want DE JUDO BOND NEDERLAND MOET GERUND WORDEN DOOR JUDOKA met Jessica Gal als voorzitter (intelligent, creatief en technisch)!

 

Het woord comfortzone is momenteel mateloos populair, kijk naar de praatprogramma’s op de TV; iedereen komt uit zijn/haar comfortzone of wil er niet uitkomen. Zelf moet ik dan meteen denken aan een ouwe slechte zangeres die nergens spijt van heeft gehad en telkens weer een hemel schreiende metamorfose doormaakt in dan weer een nieuw programma verschijnt…..

Misschien wordt hier met comfortzone bedoeld, dat judoka zich voortdurend ongemakkelijk voelen; welnu een aantal judoka voelen zich op Papendal ongemakkelijk!

 

En nu een eerste, slechts zeer globale, constructieve feedback.

Het NL judo is voor 70% gericht op kracht en uithoudingsvermogen (algemeen en, naar ik hoop, ook specifiek) en voor 30% op techniek (en het laatste percentage is door mij sterk naar boven afgerond).

Door gericht te zijn op 70% kracht en uithoudingsvermogen wordt het Judo ook voor 70% dwars door de weerstand heen; dwars door de weerstand heen maakt hoekig, bonkig en zelfs afstotelijk, letterlijk en figuurlijk!

Citaat van de voortreffelijke kampioen en coach Peter Snijders: “als je door de deur naar binnen wilt gaan, gebruik dan de klink van de deur en ga niet langs de scharnieren”. Met andere woorden, ‘gebruik techniek en vindt de klink van de deur’. Dus niet blind op de deur afstormen en er dwars doorheen willen, maar nauwkeurig kijken waar de klink zich bevindt en hoe deze te hanteren (want er zijn veel verschillende sloten op deuren). Techniek, creativiteit en intelligentie!

Judoka moeten kunnen beschikken over automatismen, technische reflexen, waardoor aanval en  verdediging ‘economisch’ wordt; geconditioneerde bewegingen. Dat betekent dat bewegingen en ook automatismen als het ware ‘ingeslepen’ moeten worden en harmonische uchi komi, yaku  soku geiko en nage komi zijn de uitstekende middelen.

Voorbeelden: als men beschikt over het automatisme om uchi mata te kunnen beantwoorden met uchi mata gaeshi, als men o soto gari automatisch kan beantwoorden met o soto gari gaeshi, als men o uchi gari automatisch kan beantwoorden men o uchi gari gaeshi, als men tai otoshi meteen zonder nadenken kan beantwoorden met ko soto gake, enzovoorts, wat betekent dat dan voor het cybernetisch vermogen van de judoka, wat betekent dat dan wel niet voor de mentale rust gedurende de wedstrijd; men kan onder andere nog meer geconcentreerd zijn op de eigen aanvalspatronen en op het handhaven of aanpassen van het eigen strijdplan.

Eigen aanvalspatronen die natuurlijk ook volledig eigen gemaakt moeten worden; meerdere aanvalspatronen zelfs, waardoor de judoka gedurende de wedstrijd zelf kan variëren en verbinden.

Voorbeelden: ko uchi gari verbinden  met uchi mata, ko uchi gari verbinden met o soto gari, o uch gari verbinden met o soto gari, o uchi gari verbinden met tai otoshi of seoi nage, enzovoorts, enzovoorts.

In de topsportfase moet de judoka kunnen beschikken over de eigen specifieke automatismen en natuurlijk moet in die fase steeds specifieker en individueel getraind worden.

Bovenstaande betekent, dat 70% kracht en uithoudingvermogen en 30% Judo training moeten veranderen in 70% Judo, techniek/randori, en maximaal 30% kracht en uithoudingsvermogen (algemeen en specifiek).

De genoemde percentages zijn de percentages van senioren op topniveau; voor de verschillende ontwikkelingsfasen in Judo gelden andere percentages, aangepast aan de specifieke ontwikkelingsfase; de verschillende ontwikkelingsfasen in Judo zijn door mij omschreven (en op aanvraag beschikbaar).

Ook het technische programma alsmede de bijbehorende (specifieke) conditionering op basis van techniek is door mij omschreven (en op aanvraag beschikbaar).

 

Ineens zie ik dat de zijlijn al bedekt is met ruim 2200 woorden! Voor een zijlijnbewandelaar, voor Nederlandse begrippen en acceptatie, waarschijnlijk al veel te veel. Echter, vanaf de zijlijn mocht ik, op uitnodiging, in een groot aantal landen ‘wat roepen’; in april 2021 nog op het Olympisch Congres voor coaches van het NOC van Uzbekistan! Met dit artikel heb ik de vrijheid genomen om ‘wat te roepen’ in de richting van het Nederlandse Judo speelveld.

 

 

In een van mijn eerdere artikelen schreef ik dat het de laatste zou zijn.

Aanvaard alstublieft mijn verontschuldigingen; mijn liefde voor Judo dwong mij ertoe om dit artikel (en het vorige “2032”) te schrijven en te publiceren, want…….

 

 

 

“Als wijsheid komt als het te laat is,

dan is wijsheid nutteloos”

 

 

 

211031

Willem Visser

vanaf de zijlijn en in balans

We gebruiken onder andere analytische cookies om ons websiteverkeer geanonimiseerd te analyseren, zodat we functionaliteit en effectiviteit kunnen aanpassen.
Meer informatie over de verwerkte gegevens kunt u lezen in onze privacystatement.

[X] Ik ga akkoord met bovengenoemde privacy verklaring