Ik, Juul Fransen, ben gevraagd voor het schrijven van een blog waarin ik terugblik op het afgelopen jaar, en waarin ik vooruit zal kijken naar 2017. Het is 8 december als ik dit schrijf.
En ik word emotioneel als ik terugdenk aan het afgelopen jaar. Verdriet, blijdschap, euforie, en boosheid zijn de emoties die als een rode draad door mijn leven hebben gelopen.
365 dagen geleden was mijn toekomst in het ongewis, nadat mijn huwelijk op de klippen liep. En nu zit ik hier in mijn huisje in Hoogvliet dit blog te schrijven, met een gelukzalige lach op mijn gezicht, want ik ben er sterker uit gekomen.
‘Op de achtergrond klinkt het nummer ‘Daddy Lessons’ van ‘Beyoncé.’
Ik heb zóveel geleerd het afgelopen jaar. Over mezelf, maar ook over anderen. Ik kreeg toentertijd enorm veel berichten. Vandaag steek ik mijn handen in het vuur voor de mensen die mij tot op de dag van vandaag tot steun zijn geweest. Een bericht heb ik bewaard, die ik op 6 oktober 2015 kreeg, en heb ik op mijn spiegel geschreven, waarin ik iedere dag kijk:
‘Als dit allemaal achter de rug is, krijgt niemand je meer klein’.
Het hangt er nog steeds, want het is nog niet achter de rug. Het grote verschil met toen en nu? Ik kan ermee omgaan, zonder daarbij van mijn pad af te wijken. Ik heb namelijk beloofd dat dat ging gebeuren, en ik houd me aan mijn beloftes. Dat ging niet zonder slag of stoot. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd. Mijn herstelwerkzaamheden hebben ook even geduurd… Tijdens die herstelwerkzaamheden had ik ook nog topsport te bedrijven. Fulltime studeren was een brug te ver die periode.
Per 1 september is judo gecentraliseerd naar Papendal. De kranten hebben er al vol mee gestaan, en ik ga daar dan ook verder weinig woorden aan besteden. Ik sta voor een optimaal individueel topsporttraject richting de Olympische Spelen van Tokio 2020. Het heeft me al téveel energie gekost, en ik hoop én wens dat 2017 het jaar gaat worden dat de judoka’s centraal komen te staan.
Als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar, is dat je in topsport geen concessies doet. Dan lever je een medaille in. Ik judo niet voor een ander, maar voor mezelf. Ik ben een individuele topsporter die, met de juiste mensen om zich heen, tot topprestaties kan komen.
Ik ben Nederlands-, Europees-, en Wereldkampioen geweest, maar de mooiste prestatie uit mijn carrière tot nu toe, is de Grand Slam titel in Abu Dhabi, in oktober. Ik ga niet vertellen hoe die dag is gegaan, en hoe ik mij heb voorbereid op dat toernooi, maar ik wil alleen maar denken aan het moment dat ik won.
‘Ik stak een vuist in de lucht, en dat was zo’n machtig moment’.
Ik, het individu, had het geflikt, maar ik zou mijn judo-, en fysieke trainers Mark van der Ham en Hans Kroon zwaar tekortdoen, als ik ze niet erbij haal. Ik liep van de mat en rende naar mijn telefoon, om Mark te bellen. Het afgelopen jaar ging aan me voorbij, en ik hoorde aan zijn stem hoe trots hij was. Ik was intens gelukkig. Ik heb lopen huilen als een klein kind, en ik laat een traan als ik dit typ. Er viel een grote ballast van me af.
Ik sta nu 7e op de Wereldranking, en in 2017 wil ik naar die top 4 plek. In april is het EK en in augustus het WK. Daar wil ik hoge ogen gooien. De toekomst gaat uitwijzen in welke constructie dat zal zijn t.a.v. de bond. Ik hoop daar binnenkort duidelijkheid over te krijgen.
Afsluitend…
342 dagen geleden: 31 december, oudejaarsdag. Ik was mezelf kwijt, en moest terug naar de basis. Ik had ze niets verteld, en reed blind naar mijn ouders. Ik wilde het nieuwe jaar inluiden met de mensen die mij het dierbaarst zijn, onvoorwaardelijk tot steun zijn geweest, en waar ik zielsveel van hou. Ik ben er sterker uit gekomen, en dit blog wordt weer geschreven door een gelukkig mens. Mijn oudejaarsdag gaat er dit jaar iets anders uitzien dan vorig jaar…
Ik wil jullie bedanken voor de lieve, ontroerende berichten, die ik heb mogen ontvangen n.a.v. mijn blogs het afgelopen jaar. Ik wens jullie een hele fijne kerst toe, en een GELUKKIG & GEZOND 2017.
Alle liefs,
Juul