Tosh van Dijk (Taekwondo – Suriname): Update Road to Tokyo 2020, now 2021
I started my Olympic camp December 12th, 2019 in the United States of America with coach Mohamed Ali Melghagh. The weeks that I have trained in The United States was one of the hardest camps that I have experienced and the best that I have felt for a competition. We trained more hours, did specific work and at an early stage of the preparation I felt ready for the Olympic Qualification that was coming.
I competed January 28th, 2020 in my first tournament of the year, the Mexico Taekwondo Open. My first match was against former world champion of Mexico, Saul Gutierrez. For me this was the time to see how my preparations are going and I can say that it went better than expected. After three rounds, the last round ended with a score of 25-25. To determine a winner there was another round (golden point). The person who makes the first point will be the winner. This eventually became the Mexican.
This game went very well, until I got a kick in the face during the beginning of the third round that disturbed my focus. After this kick I saw black for a few seconds, but in order not to give the Mexican the feeling that I was dizzy, I continued to attack and managed to equalize the score after falling behind. After my game I still had severe pains on the right side of my face and severe swelling started to develop. When I visited the doctor, who was present at the tournament I was told that I probably suffered a mild concussion from this kick in the face. I was also told that it would be better to analyze how heavy this blow was if I did not fight through it. I was advised to continue to ice my face and was given a painkiller against the pain.
“News”
After I returned to the USA the swelling had not subsided and I still had a splitting headache and tension in my face. I decided to go to the doctor who then advised me to go to the emergency room for a CT scan. This CT scan indicated that I had fractures in my face from that blow and was admitted for a few days at the Aventura hospital. Eventually I was seen by a facial specialist who told me it does not require surgery, but a rest of at least two to three months. This news was supposed to be good news but was horrible for me because I only had approximately three weeks until the Olympic qualifiers.
“Stubbornness”
After I was discharged from the hospital with the advice to take it easy for two to three months, I went to training the next day. I kept looking at my calendar how much time I had to prepare for the qualifying tournament that was two weeks away and was due to be held on March 11 and 12, 2020.
The first day I was taking it easy because of the pain I was having. I only did flexibility exercises and balance. The second day I did some movements that did not cause too much pain, but the more I looked at my calendar, the more I got the urge to pick up the thread and realize my Olympic dream. The third day after being discharged from the hospital, I started training more intensively and ended my week with a tough Saturday morning workout. This training started with a taekwondo training and completed my training with an intense training in the park. After this training I felt relieved and got more hope and my future to be an Olympian was bright again, although I was in a lot of pain during this whole week of training. I continued the day with my mother who took a loan and flew to America to support me during this difficult period.
“Reality”
The next day about three o’ clock in the morning I woke up feeling unwell. With a severe headache (like other days) and severe body aches, I went to the restroom and started vomiting. This did not stop immediately. After forcing myself to stop I managed to take a cold bath and went back to bed. Shortly after I had to rush to the restroom because of diarrhea. In addition to the daily headache, this was a terrible period that I wanted to pass as soon as possible. After talking to some doctors thru the phone in Suriname about my health, I was told that this could be the effect of no rest and intense training after that hard blow I received during the tournament. I need to rest!
After eventually choosing to rest for a few days, it became more difficult mentally to stay focused and happy. I was supposed to see the facial specialist again, but after I was told what my hospital bill is going to be and not clear if my insurance will cover it, it was a safer step for me to consult with third parties first.
“Dilemma”
Eventually I managed to see a doctor in America for advice through some networks of my coach. Here I was told clearly that I should not participate in the qualification tournament that would be in a week. The doctor had informed me that if I get hit in the same place, chances are that I would no longer be able to move my eye, go blind, or damage my eye completely. “This is not worth an Olympic sport,”, the doctor said. At this point, I had to hold back my tears. When I went back where I was staying, I informed my coaches with the news and they advised me the same. This was one of a difficult decision I had to make. Looking back at all the sacrifices I have made and not being able to realize my dream of being the first Surinamese Taekwondo athlete to qualify for the Olympic Games 2020.
I am currently in Suriname and have followed the qualifying tournament over the internet with a broken heart, but not a broken spirit. I am now on both feet, healthy and well.
The only chance I got to participate in the upcoming Olympic Games 2021 is through a wild card. I am still hopeful to receive a wild card that has already been requested. This will give me the chance to live my dream and write history as the first taekwondo athlete that will compete during the Olympic Games. So, I ask to please keep supporting me on my way to the Olympic Games 2021, because when I do get this wild card, I WILL BE READY!
“THE BEST IS YET TO COME”
TEAM UNTOSHABLE
Tosh van Dijk’s “Road to Panam Games 2019″…….Tokyo2020
Graag plaatsen wij dit verslag van Taekwondoka Tosh van Dijk (Suriname) over zijn ‘Road to Tokyo 2020’. De weg van een “doe het zelver“
De Panam Games startten met een trainingskamp in Sunrise, Florida op de school van Meester Mohamed Ali Melghagh, I-Fight Mohamed Ali. Mijn trainingskamp was van 11 mei tot 20 juli 2019, en bestond uit veel specifieke taekwondo trainingen, veldtrainingen en het analyseren van beeldmateriaal. Ik ervaarde dit als een van de zwaarste trainingsstages.
Fysiek zwaarder:
We trainden elke dag van de week en deden veel meer dan wat ik normaliter deed voor de kwalificatie van de Panam Games. Er was ook een Summer Camp tussendoor. Dit houdt in dat we van 9 uur ‘ s morgens tot 9 uur ’s avonds in de zaal waren voor training, met enkele pauzes tussendoor. Een normale trainingsweek zag er als volgt uit:
Trainingsschema:
Maandag:
7:00u-8:00uOchtendtraining (alleen): Rennen fietsen, taekwondo training op de bob.
11:00u-13:00uGym of Park training (coach): krachttraining, treadmill training, zwemtraining, park training (60m, 100m, 200m, 400m en 800m sprinten)
17:30u-20:30uCardio &Taekwondo training (5km rennen voor de taekwondo training)
Dinsdag:
11:00u-13:00uGym of Park training (coach): krachttraining, treadmill training, zwemtraining, park training (60m, 100m, 200m, 400m en 800m sprinten)
17:30u-20:30uTaekwondo training & Gym
Woensdag:
7:00u-8:00uOchtendtraining (alleen): Rennen fietsen, taekwondo training op de bob.
11:00u-13:00uGym of Park training (coach): krachttraining, treadmill training, zwemtraining, park training (60m, 100m, 200m, 400m en 800m sprinten)
17:30u-20:30uCardio &Taekwondo training (5km rennen voor taekwondo training)
Donderdag:
11:00u-13:00uRecovery training (Zwemmen, jacuzzi, sauna)
17:30u-20:30uTaekwondo training & Gym
Vrijdag:
7:00u-8:00uOchtendtraining (alleen): Rennen fietsen, taekwondo training op de bob.
11:00u-13:00uGym of Park training (coach): krachttraining, treadmill training, zwemtraining, park training (60m, 100m, 200m, 400m en 800m sprinten)
17:30u-20:30uCardio &Taekwondo training (5km rennen voor taekwondo training)
Zaterdag:
11:00u-14:00u Taekwondo training
Zondag:
15:00u-18:00u Helling training
Dit is hetzelfde als de vorige trainingsstage in de V.S., maar het had meer inhoud en veel intensiever.
Mentaal zwaarder:
De training was mentaal zwaarder, omdat ik voor twee en een halve maand voor het overgrootste deel van de tijd alleen was in een land. Als sociaal mens zoek je soms wel iemand om mee te praten. In het begin lukte het mij om sterk te blijven, maar tussendoor kwamen er wel momenten van zwakte waar ik wel gezelschap wilde hebben en even rust van taekwondo verlangde. En doordat ik in de zaal sliep at ik, ademde ik, dronk ik letterlijk twee en een halve maand taekwondo.
Financieel zwaarder:
Alhoewel het Surinaams Olympisch Comité deze kamp gedeeltelijk financierde, kwam ik niet uit en moest ik soms beslissingen nemen die naar mijn mening beter zouden werken. Van het Olympisch Comité kreeg ik een bedrag, aan de hand van mijn begroting die ik maakte.
Dit werd uiteindelijk anders gebruikt vanwege de omstandigheden.
Nutritioneel zwaarder:
Omdat ik in de zaal sliep en de school een gemeenschappelijke ijskast en microwave had, was ik genoodzaakt om uit een microwave te eten en kon ik mijn eten niet lang ik de ijskast opslaan. Daarom moest ik mijn eten zo creatief mogelijk voorbereiden en erop letten dat ik de juiste voeding naar binnen kreeg.
Huurhuis:
De kamer die ik zou huren bleek uiteindelijk niet gemeubileerd te zijn en had letterlijk niets erin om in te kunnen wonen. Dit was een misverstand welke ontstond tussen de verhuurder en mijn coach en ik kreeg als gevolg daarvan, verkeerde informatie.
Huurauto:
De kosten van de huurauto die ik online gevonden had, bleken hoger te zijn dan verwacht. Er zouden uiteindelijk meer kosten bijkomen zoals borg, belasting en benzine; die kosten waren niet inbegrepen in de huurprijs. Dit zou dan duurder worden, omdat het appartement ook op een afstand van de trainingslocatie was.
Uiteindelijk was het voor mij belangrijk om de juiste training te krijgen en om enkele toernooien te kunnen draaien. Als atleet heb je in ieder geval een goede huisvesting, voeding, transport en omgeving nodig om goed te kunnen presteren, maar mijn budget liet het niet toe. Ik maakte toen de keus om in de taekwondo-school te slapen op een luchtmatras. Ook douchte ik in de gym, dat enkele meters verwijderd was van de school. Ik gebruikte een Uber om eten te halen, kleren te wassen etc. Uit het geld lukte het mij ook mee te doen aan de Metro Taekwondo Open 2019 die gehouden werd in New Jersey.
Metro Taekwondo Open 2019
De Metro Open zijn Open taekwondo wedstrijden waaraan iedereen deel kan nemen. Het is namelijk een van de belangrijke toernooien voor Amerikanen omdat dit de hoogste ranking punten voor hun nationale ranking, oplevert. Voor mij telt elke meetmoment zodat ik kan zien hoe goed ik mijn technieken en nieuwe vaardigheden beheers. Ik vocht in de klasse senioren onder 74 kg met 3 partijen die ik zou moeten winnen voor goud. Mijn eerste partij verliep beter dan verwacht en aan het eind van de tweede ronde eindigde ik af met een score van 26-3 (point gap). Mijn tweede partij was kort erna tegen een tegenstander van V.S. die hele goede kwaliteiten presenteerde in zijn vorige partij. Voor mij was dat een mooi moment om met deze druk om te gaan. Na een goed plan neergezet te hebben met mijn coach, kon ik deze tegenstander verslaan met een score van 17-5.
Mijn derde partij was zenuwslopend omdat ik tegen 19:00u op de luchthaven moest zijn voor mijn vlucht naar Sunrise, terwijl het al 18:40u was. Verder waren de referees nog aan het evalueren wat er tijdens de vorige wedstrijd gebeurde. Mijn coach en ik deden een dringend beroep op de hoofd-referee om zo snel als mogelijk te starten met mijn partij. Daar was ik uiteindelijk genoodzaakt haastig punten te maken, waardoor ik enkele blessures opliep. Uiteindelijk wist ik ook met twintig punten verschil te winnen. Nadat de referee wees dat ik gewonnen had, rende ik haastig naar mijn tas om te vertrekken. Ik werd teruggeroepen om mijn medaille te halen en vertrok vervolgens naar de airport. Naar mijn geluk was mijn vlucht vertraagd, waardoor ik alsnog kon inchecken voor mijn vlucht. Uiteindelijk een succesvol toernooi met een gouden medaille om mijn hals.
Hierna trainden we samen met een taekwondo school genaamd Peak Performance in Coral Springs. Hier had ik enkele sparringsrondes, die me hielpen met mijn voorbereiding naar de Panam Games 2019.
Note:
Uiteindelijk heb ik deze kamp als succesvol en leerrijk ervaren. Het kwam met heel veel offers en tegenslagen, maar dit maakte mij sterker en ik heb mezelf bewezen dat ik het wel in me heb om mijn dromen te realiseren, no matter what! Ready For The Panam Games 2019.
Panam Games 2019 OUT OF REACH
Tot de avond voor de Panam Games in Lima, ging de voorbereiding prima en volgens schema. Ik was op gewicht, voelde me fit en ik heb een goed trainingskamp achter de rug. Midden in de nacht werd ik wakker met een barstende hoofdpijn, gewrichtspijnen en een vervelende keelpijn die mij het leven zuur maakte. Diezelfde avond maakte ik gebruik van extra vitamientjes en extra vocht, want ik merkte ook dat mijn urine nog een beetje aan de donkere kant was. Dit gaf mij aan dat ik waarschijnlijk nog niet genoeg vloeistoffen naar binnen had genomen.
De volgende ochtend werd het niet makkelijker en was mijn gezondheid nog steeds aan de zieke kant. Verder bleek ik e zwaar was ingeval ik gekozen zou worden voor de random-weigh-in. Deze grammen waren voor mij geen probleem, omdat gewicht verliezen een deel is van de sport en voor mij niet een obstakel is dat te groot is om te overbruggen. Ik zou naar de dokter moeten gaan, maar toen ik twee dagen eerder voor dikkere onder-ogen naar de dokter ging, kreeg ik te horen dat de artsen pas maandag weer werken.
Nadat mijn coach en ik online niet uit konden maken als ik op de lijst sta voor de Random Weigh in, besloten we eerder naar de zaal te gaan om dit te informeren. Ingeval ik erop stond, zouden we gelijk werk van maken om die extra grammetjes af te trainen. In de zaal aangekomen, bleek ik inderdaad op de lijst te staan.
Ik verloor geen tijd en ging gelijk te werk, maar dit verliep moeizaam. Door mijn barstende hoofdpijn, lichaamspijnen en droge keel die voor hoest zorgde, was het moeilijk af te trainen. Ik moest op dat moment een keuze maken om aan te geven dat ik mijn partij niet zou kunnen vechten vanwege gezondheidsredenen of om door te zetten en kijken hoe ver ik kom. Ik koos voor het tweede en ging ervoor, maar lukte mij na enkele uren niet om het gewenste gewicht te halen. Dit zorgde voor een diskwalificatie op de Panam Games, een toernooi waarvoor ik keihard getraind had.
Dit kwam zwaar aan en mijn tranen waren niet tegen te houden. Gevoelens van teleurstelling en verdriet schoten mij te binnen. Dit gevoel heeft mij een poos beziggehouden, maar nu ben ik weer staande en ready om stappen vooruit te maken. De Panam Games was een van de stations die een gedeelte van mijn droom vormde, maar zeker niet het einde. Ik heb hieruit moeten leren en dit maakt mij sterker om op veel meer te letten dan alleen trainen en voorbereiding voor toernooien, maar ook letten op alles eromheen, zoals: extra kwalitatieve vitamine, kleding, etc. Nu is de tijd aangebroken dat ik keihard blijf trainen en elke toernooi beschouw als een kans om mezelf te bewijzen.
Tokyo 2020 Olympics is om de bocht en ik ben hard op weg, ready to make history!
Interesse om Tosh ook te ondersteunen? Neem contact met hem op!
Laat ik eerst beginnen met een kleine opvolging van mijn vorige blog, want inmiddels is de kogel door de kerk en is de WK-selectie bekend gemaakt door het bestuur van de KBN. In mijn vorige blog (13 juni j.l.) schreef ik over een voorstel die ik had gedaan aan het bestuur van de KBN. Het ‘grappige’ is dat ik via anderen heb moeten vernemen dat er nogal een aantal personen in Karateminnend Nederland vragen hadden omtrent mijn voorstel, echter hebben geen van die vragen mij direct mogen bereiken. En aangezien ik niet handel aan de hand van informatie die ik via-via ontvang ….. kan ik daar dus ook niet zo veel mee.
Maar goed, het voorstel die ik begin juni indiende had betrekking op de selectie voor het Heren Kumite Team. Sinds jaar en dag wordt een selectie ingediend aan de hand van selectiecriteria zodat er, zo hoopt men, achteraf geen discussie is. Voor de individuele categorieën is dat logisch en zelfs noodzakelijk, echter voor een Team heb je ook te maken met een ‘subjectieve’ factor. Een samenstelling van een Kumite Team is, mijn inziens, meer dan alleen maar selecteren op individuele kwaliteiten. In een Team is er ook een grote mate van cohesie nodig die helpt om het beste in elkaar omhoog te krijgen. Zeker nu, aangezien er een ‘generatiekloof’ aanwezig is; oud gedienden t.o.v. lichting ‘jonge honden’. De Harde Realiteit is dat het vechten in het Team ondergeschikt wordt bevonden aan de individuele klasse. Wellicht als het NOC NSF ook een status/ondersteuning beschikbaar zou stellen aan de hand van een Team Prestatie dit een ander verhaal gaat worden.
Maar het probleem op topsportgebied van het Olympisch Karate is dieper dan alleen dat. In de afgelopen jaren is Nederland afgegleden op de wereldrangen (uiteraard enkele individuele topprestaties daar gelaten, ik heb het over de breedte). Landen als o.a. Oekraïne, Denemarken, Kroatië (om er even uit mijn hoofd op te noemen) presteren constant beter en een vergelijking met het Nederlandse Voetbal is wellicht al snel gemaakt. De Harde Realiteit is dat er ook geen (korte termijn) oplossing is. De landen die ik net opnoemde (en er zijn er veel meer) investeren in hun atleten (en coaches) en waren op de achtergrond al bezig met het opzetten van een Olympisch Traject. Nu hoor ik sommigen al denken; ‘dan zetten we toch ook een plan op!’ JA, ik ben voor! Oh wacht, en nu kom ik bij de bottleneck van de organisatie, de Leden van de KBN bepalen in feite welke koers er gevaren wordt en dit gebeurt twee maal per jaar tijdens de ALV (Algemene Leden Vergadering). Daar zit een grote meerderheid die weinig (tot niets) te maken heeft (wilt hebben) met het Olympisch Karate. Ik ben eenmaal aanwezig geweest en ik heb o.a. iemand horen zeggen: ‘er zitten hier ook mensen die aan BUDO doen en niets te maken hebben (lees; willen hebben) met het wedstrijdgebeuren.’ ….. even laten bezinken ….. Maar toen de NOS met hun camera’s langs kwam tijdens de Premier League in Rotterdam (die we nu dus ook kwijt zijn doordat we, jawel tijdens een ALV, hebben besloten toch maar niet het EK van 2021 te organiseren) deden we toen aan budo of waren we met Olympisch Karate bezig?! En als die nieuwe woonwijk die net om de hoek bij jouw dojo is gebouwd op zoek gaat naar een karateschool, dan komen ze toch ook bij jou (inclusief je budo) terecht, maar toch echt omdat ze eerst de beelden en interviews van Tyron Lardy, Timothy Petersen, Sherlilyn Wold enz. hebben gezien. De Harde Realiteit is dat de meesten die daar zitten (tijdens de ALV) vnl. bezig zijn met het behartigen van het eigen belang waarbij het grotere geheel, helaas, uit beeld raakt.
Een oplossing zou wellicht zijn, het opsplitsen van de KBN zodat de Topsport op eigen benen verder gaat (ik ben overigens echt niet de eerste en enige die zoiets oppert). Ik denk dat we met een budget van 3-4 ton (lijkt veel maar in de wereld van de topsport echt een zakcentje) al een leuk topsportprogramma kunnen maken waarmee we in elk geval (in de breedte) niet verder achterop geraken. Kunnen we er een miljoen van maken dan kunnen we een grootschalige scholing opzetten (hoe cool zou dat zijn een Nederlandse Scholing in Olympisch Karate) die reeds begint bij de jongere leeftijden.
Speelsgewijs beginnen om vervolgens ‘door de trechter’ een kleinere elitegroep overhouden die garant staat voor resultaat EN scherp blijft omdat de volgende ook alweer klaar staat. De Harde Realiteit is dat we ze nu niet echt voor het uitkiezen hebben en dat we afhankelijk zijn van die enkele talenten die EN toevallig in aanraking zijn gekomen met Karate EN de pubertijd overwinnen EN gek genoeg zijn om door te blijven gaan ondanks er zo weinig tegenover staat.
Wachten op een verandering (zowel organisatorisch als budgettair) is niet productief dus heb ik getracht een oplossing te bieden voor ‘het gat’ dat er nu is tussen de Training & Begeleiding die de atleten binnen hun club krijgen en wat de KBN faciliteert vanuit de Topsportportefeuille en (met wat aanmoediging van mijn vrouw en de hulp van partners) begeleid ik atleten persoonlijk/kleinschalig als aanvulling – wellicht dat je reeds enkele videofragmentjes hebt gezien op mijn social media 😉 Daarnaast ben ik op de achtergrond ook bezig om workshops op te stellen waarmee Trainers/Coaches (maar ook atleten zelf) in de praktijk direct mee aan de slag kunnen in hun clubtrainingen. Houd mijn IG (https://www.instagram.com/danidynamite1/) en FB (https://www.facebook.com/danidynamite79/) in de gaten voor meer info, daarop kan je me ook direct benaderen.
Want; De Harde Realiteit is; je bent als Olympisch Karate Atleet in Nederland (voorlopig) voornamelijk op jezelf aangewezen om een Concurrerend Topsportprogramma op te stellen.
“ Respect voor het individu is de basis voor een goed functionerend nationaal team “.
Juul Franssen behaalde als individueel judoka een grote overwinning. Een overwinning op hen die een brandstapel voor haar hadden opgeworpen. Juul heeft, volledig terecht gewonnen, en velen zullen daar van gaan profiteren. Ja ‘profiteren’, want Juul heeft alleen de kastanjes uit het vuur gehaald, omdat anderen kennelijk zodanig geïntimideerd werden, dat zij zich verborgen hielden in de spelonken van Papendal. De rechter gaf de bouwers van de brandstapel, Hell en Bonnes, nog vier weken de tijd om dit achterlijk, middeleeuws en wreed moordmiddel, uit de tijd van Jeanne d’Arc en Richelieu, af te breken. (Overigens heeft Calvijn, gepijnigd door vreselijke aambeienpijn ook heel wat onschuldige mensen op de brandstapel geslingerd.) Gedwongen door het NOC en volledig verstoken van lef en eigen kracht bleef de brandstapel staan en de dreiging dat deze ‘hel’ zou gaan branden bleef nog vier weken bestaan. (Onlangs profileerde een directeur van de JBN zich door enige frasen van een managementboek te citeren; hij had beter door kunnen lezen tot de hoofdstukken ‘Conflicthantering’, ‘Conflictproces’ en ‘Conflicthanteringsmodel’!) Gelukkig is het recht niet in handen van Hell, Bonnes, van die man die halve managementboeken leest of andere dictatoriale bestuursleden van JBN en NOC. De rechter verbood dus het ontsteken van de brandstapel, waarop Juul, als mogelijk Jeanne d’Arc van de JBN en als angstaanjagend voorbeeld voor anderen, al was vastgebonden. De rechter bepaalde, dat de rechten van de individuele judoka (en dus ook andere atleten) gerespecteerd dienden te worden. (Respect is overigens een van de kernwaarden in judo.) De uitspraak van de rechter heeft gevolgen:
Juul Franssen kan zich met haar eigen begeleidingsteam gaan voorbereiden op haar terugkeer op de internationale wedstrijdmat, met hopelijk goede resultaten en uiteindelijk kwalificatie voor de Olympische Spelen in Tokio.
Andere judoka, ook zij die zich in de spelonken van Papendal verborgen hielden, kunnen zich door de inzet en het doorzettingsvermogen van Juul, individueel en naar eigen inzicht voorbereiden op de grote internationale wedstrijden.
Andere atleten, anders dan judoka, kunnen op basis van de uitspraak van de rechter, hun persoonlijke voorbereiding op internationale wedstrijden bijstellen of volledig veranderen.
Judoclubs kunnen en zullen weer gemotiveerd zijn om de opleiding en ontwikkeling van topjudoka serieus ter hand te nemen, ook omdat zij niet per definitie judoka ‘moeten afstaan’ of ‘verliezen’ aan de JBN.
Clubcoaches verkrijgen weer ‘de eerste relatie’ met de topjudoka van hun club en zullen daardoor geïnspireerd worden en zich gewaardeerd voelen.
Judoka weten nu ook, dat zij bijvoorbeeld in geval van blessure of terugval in resultaat, gebruik kunnen maken van de ‘warmte’ van hun eigen club.
De JBN zal faciliterend moeten zijn voor de judoka.
De JBN zal die facilitering op het hoogste niveau moeten brengen, zodanig dat de topjudoka het als onontbeerlijk en strikt noodzakelijk ervaren in de persoonlijke ontwikkeling als topjudoka en het behalen van resultaat. In dit geval is verplichting van deelname aan de nationale trainingen overbodig.
Niemand heeft in dit artikel gelezen, dat gezamenlijk trainen op het hoogste niveau (dat zou de nationale training moeten zijn) niet noodzakelijk en prestatie bevorderend zou zijn.
De JBN zal ruimte moeten geven voor ‘individuele projecten’ en de bondscoach zal deze projecten als een programmamanager (dat staat overigens ook beschreven in dat managementboek) de projecten moeten leiden.
Maar…….
Zal Juul Franssen, na al deze onwezenlijke inspanningen en overwinnen van door de JBN opgeworpen hindernissen, herstellen (en op tijd herstellen) om optimaal kunnen presteren op het WK in Boedapest, eind augustus/begin september? En gaat de JBN zich verontschuldigen en haar extra ondersteunen? Het lijkt mij heel goed!
En blijven dat bestuur en die technisch directeur nu op dat pluche plakken, met 1e klas reistickets en hotels op Europese- en Wereldkampioenschappen, en op Olympische Spelen? Of neemt de bondsraad een voorbeeld aan het moedige gedrag van Juul Franssen en stuurt ze bestuur en technisch directeur, zonder eervolle vermelding of vetleren medaille, onmiddellijk naar huis? Het lijkt mij heel goed! Maar ja, ook die bondsraadsleden hebben weggekeken toen de brandstapel werd Opgeworpen, moeten de hand in eigen boezem steken en zullen ook wel verstoken zijn van lef en kracht om de noodzakelijke drastische maatregelen te nemen.
Nationale coaches moeten nu ook antwoord geven op de vraag of zij instaat en bereid zijn om optimaal faciliterend voor topjudoka kunnen werken. Ook zullen zij de competenties moeten hebben om te bouwen aan ‘facilitering op het hoogste niveau’ en dat kan ook betekenen, dat er opnieuw selectie moet plaatsvinden……
Kortom
Mooie tijden breken aan; het is lente en dus tijd voor de grote schoonmaak. Maar ja, wie gaat dat doen. Het is als het schoonmaken van een vies zwembad: ‘degene die de stop eruit trekt verdwijnt meestal als eerst in het afvalputje”. De oplossing van het probleem staat ook weer beschreven in dat managementboek: een interim manager, die snel en doeltreffend reorganiseert. Een judoka met ervaring en opleiding in dit soort zaken is Anthony Wurth; hij zou gevraagd kunnen worden. Ja bondsraadsleden ‘gevraagd’ (desnoods op blote knieën), want maar weinig judoka, met de juiste competenties, staan te trappelen om deze schoonmaak uit te voeren.
De nationale training zal naar het hoogste niveau moeten worden gebracht, zodat topjudoka er de noodzaak van inzien. De sfeer binnen die nationale training zal een functionele en op prestatiegerichte moeten zijn, zonder dat de invloed van een club of stroming bepalend is. Judoka moeten vertrouwen hebben in de nationale coaches (waarbij het opwerpen van brandstapels, van wat voor vorm dan ook, onmogelijk moet zijn).
Juul Franssen moet per onmiddellijk benoemd worden tot lid van verdiensten van de JBN, want zij heeft op eigen kracht, met inzet van haar gehele persoon, met niet aflatende dynamiek zorg gedragen voor de strikt noodzakelijk innovatie. Het is, volledig van harte, te hopen dat Juul geweldige resultaten gaat behalen, zodat ze na de Olympische Spelen in Tokio toch tevreden kan terugkijken naar haar judocarrière!
Sérandon 170516 Willem Visser Naschrift In dit artikel werd het woord ‘managementboek’ gebruikt; er wordt niet speciaal één boek bedoeld en over het algemeen is het geen opwindende literatuur. Wel is het aan te raden om ‘Mind over Muscle’ te lezen, ook te verkrijgen in een uitstekende vertaling van Mitesco. Het boek beschrijft onder meer ‘waardig strijden’ waarover hieronder een kort artikel.
Waardig strijden
Strijd wordt een waardige strijd als iedereen altijd het beste doel voor ogen heeft (“het ware, het goede en het schone”), als alle geestelijke en lichamelijke energie gebruikt wordt om het doel te bereiken en als iedereen zijn eigen balans en harmonie volkomen realiseert en daarmee de samenleving dient. Waardig strijden betekent dat je jezelf beweegt op het hoogste niveau en het hoogste niveau is de vervolmaking van je eigen persoon met als hoogste doel de perfectie van de samenleving. In Japan kent men het principe seiryoku zenyo jita kyoei (alle energie efficiënt inzetten voor het algemeen welzijn) en als men leeft volgens dit principe dan is men voortdurend en bewust doende met het ontwikkelen van alle individuele vaardigheden zoals doelgerichtheid, deugdzaamheid, wilskracht, moed en meegaandheid (toegeeflijkheid) die worden ingezet voor het algemeen belang. Jita kyoei (algemeen welzijn) kan worden gezien als het principe van evenwicht van de samenleving. Seiryoku zenyo is de voeding
Waardig strijden. Het meest effectieve gebruik van je mentale en fysieke energie, kan op alle aspecten van het leven worden toegepast. Men moet daarom goed kijken hoe men het principe kan toepassen op alles in het leven en men moet er ook naar gaan leven. Intellectueel gezien moet in al ons strijden eerst worden vastgesteld wat het doel is dat we voor ogen hebben; voorzichtigheid, observatie, kracht om te overwegen, oordeel- en voorstellingsvermogen kunnen door het ontwikkelen en volgen van het principe worden aangewend. Als er geen helder doel is dan kan het principe niet in de praktijk worden gebracht. In moreel opzicht zal er voorafgaand aan de strijd eerst verstandelijk moeten worden vastgesteld wat goed en kwaad is. Maar alleen kennis hebben van goed en kwaad is niet voldoende. Het getraind zijn in het goede willen en het kwade niet willen is een onderdeel van morele ontwikkeling. De wil en de gewoontes om goed te handelen worden door het toepassen van de principes getraind en voortdurend ontwikkeld. De training van goede gewoontes (rituelen) versterkt het goed handelen. De beste bedoelingen om het kwade te verwerpen kunnen mislukken als men niet de gewoonte heeft om zo te handelen. Uit sociaal oogpunt hoeft er maar een persoon in een groep te zijn die zelfzuchtig handelt om een conflict te hebben en het toepassen van het principe is niet meer mogelijk. Daarom moet zelfzucht worden vermeden en men moet handelen op basis van wederzijdse hulp en toegeeflijkheid. Op die manier ontstaat harmonie en worden conflicten vermeden of op een natuurlijke wijze opgelost. Totale balans is een staat van zijn, die door het trainen van de principes, wordt getraind en wordt ontwikkeld. Toepassing van het principe seryoku zenyo jita kyoei kan ook bij sociale interactie. Woede, kwaadheid en haat vreten energie evenals teleurstelling, grieven en ruzies. Dit zijn dus geen gemoedstoestanden die in overeenstemming zijn met het principe. Het principe kan fundamenteel zijn bij het oplossen van allerlei, vooral morele, kwesties. De energie van woede en kwaadheid kan beter gebruikt worden om te bezien wat goed is en om voort te gaan op de weg. Jezelf ieder dag leiden overeenkomstig het principe maakt het individu en de samenleving tot een harmonische eenheid. Eis daarom veel van jezelf en wees mild voor anderen “Als seiryoku zenyo en jita kyoei worden gerealiseerd, dan zal het sociale leven zich natuurlijk blijven ontwikkelen en vooruitgaan. En als leden van de samenleving kan iedereen bereiken waarop men hoopt.” (Professor Jigoro Kano (1860-1938) minister van onderwijs en cultuur en stichter van het Kodokan Judo.)
(Doorgever: willem visser. Bronnen: “Mind over Muscle” en “Jigoro Kano and the Kodokan, an innovative response to modernisation”.)
Ik, Juul Fransen, ben gevraagd voor het schrijven van een blog waarin ik terugblik op het afgelopen jaar, en waarin ik vooruit zal kijken naar 2017. Het is 8 december als ik dit schrijf.
En ik word emotioneel als ik terugdenk aan het afgelopen jaar. Verdriet, blijdschap, euforie, en boosheid zijn de emoties die als een rode draad door mijn leven hebben gelopen.
365 dagen geleden was mijn toekomst in het ongewis, nadat mijn huwelijk op de klippen liep. En nu zit ik hier in mijn huisje in Hoogvliet dit blog te schrijven, met een gelukzalige lach op mijn gezicht, want ik ben er sterker uit gekomen.
‘Op de achtergrond klinkt het nummer ‘Daddy Lessons’ van ‘Beyoncé.’
Ik heb zóveel geleerd het afgelopen jaar. Over mezelf, maar ook over anderen. Ik kreeg toentertijd enorm veel berichten. Vandaag steek ik mijn handen in het vuur voor de mensen die mij tot op de dag van vandaag tot steun zijn geweest. Een bericht heb ik bewaard, die ik op 6 oktober 2015 kreeg, en heb ik op mijn spiegel geschreven, waarin ik iedere dag kijk:
‘Als dit allemaal achter de rug is, krijgt niemand je meer klein’.
Het hangt er nog steeds, want het is nog niet achter de rug. Het grote verschil met toen en nu? Ik kan ermee omgaan, zonder daarbij van mijn pad af te wijken. Ik heb namelijk beloofd dat dat ging gebeuren, en ik houd me aan mijn beloftes. Dat ging niet zonder slag of stoot. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd. Mijn herstelwerkzaamheden hebben ook even geduurd… Tijdens die herstelwerkzaamheden had ik ook nog topsport te bedrijven. Fulltime studeren was een brug te ver die periode.
Per 1 september is judo gecentraliseerd naar Papendal. De kranten hebben er al vol mee gestaan, en ik ga daar dan ook verder weinig woorden aan besteden. Ik sta voor een optimaal individueel topsporttraject richting de Olympische Spelen van Tokio 2020. Het heeft me al téveel energie gekost, en ik hoop én wens dat 2017 het jaar gaat worden dat de judoka’s centraal komen te staan.
Als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar, is dat je in topsport geen concessies doet. Dan lever je een medaille in. Ik judo niet voor een ander, maar voor mezelf. Ik ben een individuele topsporter die, met de juiste mensen om zich heen, tot topprestaties kan komen.
Ik ben Nederlands-, Europees-, en Wereldkampioen geweest, maar de mooiste prestatie uit mijn carrière tot nu toe, is de Grand Slam titel in Abu Dhabi, in oktober. Ik ga niet vertellen hoe die dag is gegaan, en hoe ik mij heb voorbereid op dat toernooi, maar ik wil alleen maar denken aan het moment dat ik won.
‘Ik stak een vuist in de lucht, en dat was zo’n machtig moment’.
Ik, het individu, had het geflikt, maar ik zou mijn judo-, en fysieke trainers Mark van der Ham en Hans Kroon zwaar tekortdoen, als ik ze niet erbij haal. Ik liep van de mat en rende naar mijn telefoon, om Mark te bellen. Het afgelopen jaar ging aan me voorbij, en ik hoorde aan zijn stem hoe trots hij was. Ik was intens gelukkig. Ik heb lopen huilen als een klein kind, en ik laat een traan als ik dit typ. Er viel een grote ballast van me af.
Ik sta nu 7e op de Wereldranking, en in 2017 wil ik naar die top 4 plek. In april is het EK en in augustus het WK. Daar wil ik hoge ogen gooien. De toekomst gaat uitwijzen in welke constructie dat zal zijn t.a.v. de bond. Ik hoop daar binnenkort duidelijkheid over te krijgen.
Afsluitend…
342 dagen geleden: 31 december, oudejaarsdag. Ik was mezelf kwijt, en moest terug naar de basis. Ik had ze niets verteld, en reed blind naar mijn ouders. Ik wilde het nieuwe jaar inluiden met de mensen die mij het dierbaarst zijn, onvoorwaardelijk tot steun zijn geweest, en waar ik zielsveel van hou. Ik ben er sterker uit gekomen, en dit blog wordt weer geschreven door een gelukkig mens. Mijn oudejaarsdag gaat er dit jaar iets anders uitzien dan vorig jaar…
Ik wil jullie bedanken voor de lieve, ontroerende berichten, die ik heb mogen ontvangen n.a.v. mijn blogs het afgelopen jaar. Ik wens jullie een hele fijne kerst toe, en een GELUKKIG & GEZOND 2017.
Gastblog Willem Visser: Centralisatie Judo Bond Nederland
Willem Visser (8e dan) was trainer/coach van het roemruchte Judo Ryu Nijmegen en was ook jarenlang bondscoach van de JBN. Gepassioneerd, analytisch, visionair en kritisch. Dat laatste zorgde er voor dat hij sinds 2003 feitenlijk “persona non grate’ was (of is) bij de JBN. Hij belande ondermeer op een zijspoor omdat hij de hoofdpresentatie had gedaan op het IJF congres in Osaka. De JBN vond dat hij eerst om toestemming had moeten vragen….. Onlangs kreeg hij, pas nadat hij voor de derde keer was voorgedragen sinds 2008, de 8e dan. Tijdens deze gelegenheid was zijn dankwoord ook kritisch.
13 Jaar (wan)beleid en daarna een paar jaar géén beleid heeft Nederland op de ongelukkige 13e plaats gebracht in de judo-medaillespiegel van Rio de Janeiro. Tot overmaat van ramp gaf de voorzitter van de JBN, verantwoordelijk voor ‘geen beleid’ enige maanden voor de Olympische Spelen de ‘pijp aan Maarten’ zodat Maarten er ineens geheel alleen voorstond! (In 1996 maakte ik hetzelfde mee en dat betekende tenminste één medaille minder….) Gelukkig behaalde Anika van Emden 63 kg een bronzen medaille in Rio de Janeiro. Anika heeft al haar potentiële krachten optimaal tot ontwikkeling gebracht en dat resulteerde in die welverdiende bronzen Olympisch medaille; zij redde daarmee de eer van het Nederlandse judoteam, want….. het was de enige Nederlandse medaille.
Nederland eindigde dus op die ongelukkige 13e plaats in het medailleklassement. Er zal geëvalueerd worden en dat is niet aan mij, maar dat mag zeker niet zijn aan de technisch directeur met hockeyachtergrond, die eerst bleef, toen weer weg zou gaan, uiteindelijk toch bleef om vervolgens, hopelijk voorgoed, weg te gaan en weg te blijven. Waarmee, op wellicht ironische wijze, wordt aangegeven, dat een technisch directeur van de Judo Bond Nederland een judospecialist moet zijn. Nederland is in oppervlakte een klein land, maar in judo was het een groot land en dat moet en kan het heel snel weer worden. (Nu gouden medailles voor kleine judolanden als Slovenië, Kosovo en Argentinië!) Nederland is het verplicht aan zijn geschiedenis om bij de top vijf van de wereld te behoren op de Olympische Spelen Judo; de prestaties op de Olympische Spelen 2016 wijzen helaas duidelijk anders uit. En wordt naar allerlei personen gewezen die verantwoordelijk zouden zijn voor de teloorgang van het Nederlandse judo. Maar…er is maar een orgaan dat direct verantwoordelijk is: het bestuur van de JBN. Dat bestuur zou ter verantwoording geroepen moeten worden.
‘Zou’, want helaas kan dat niet meer; het merendeel van het bestuur heeft het schip verlaten, nog voordat het echt in zwaar weer terecht was gekomen.
In Nederland zijn minstens 300 goed opgeleide trainers, leraren en coaches. Deze professionals zijn vaak ondergeschikt gemaakt aan, overigens goed willende en strikt noodzakelijke, vrijwilligers (tussen die vrijwilligers verschuilen zich overigens ook kwaadwillige vrijwilligers, die hun ego willen strelen of, nog erger, willen laten strelen), terwijl de professionals leidend moeten zijn in de JBN. Het zou beter zijn als professionals de leiding hebben. (Professioneel = deskundig, integer, bereid en in staat om samen te werken.)
De bondsraad van de JBN kiest en benoemt het bestuur, maar er zijn slechts weinig professionals in de bondsraad vertegenwoordigd, waardoor er ook geen professioneel bestuur gekozen wordt. Het ontberen van deskundigheid leidt tot nivellering van het niveau, niet alleen in bestuurlijk opzicht, maar ook op judo technisch gebied.
De JBN kan, geïnspireerd en geleid door professionals, de eigen kracht herwinnen, de eigen identiteit hervinden en etaleren, dynamiek aanzwengelen, innovatie ontwikkelen en doorvoeren. Om dat alles te verwezenlijken is een grote mate van creativiteit nodig.
Inspirerend leiderschap is dus onontbeerlijk om de vijf genoemde componenten (weer) tot leven te brengen. En de leiding (het bestuur) zal dus moeten bestaan uit hoofdzakelijk judospecialisten, die niet besturen op afstand, maar die direct leiding geven aan het proces van herstel en uitbouw.
Momenteel staat centralisatie ter discussie en de oplossing van dit probleem is slechts één van de opdrachten voor het nieuwe bestuur van de JBN. Er zijn nog tal van andere doelstellingen te noemen; ik noem er hier slechts een paar: * Er zijn ruim 125.000 judobeoefenaren in NL en minder dan 40.000 zijn lid van de JBN. Hier ligt dus al een enorme taak, die niet kan worden opgelost zonder de optimale medewerking van de circa 300 trainers, leraren en coaches. Een veel groter ledenaantal zal de eigen kracht vergroten. * De JBN moet er in slagen om judo te promoten als pedagogisch spel, waardoor het aantal leden ook gigantisch kan stijgen. Bijna niemand in NL weet, dat in 2015 de UNESCO judo als de meest waardevolle sport voor jeugd van 4 tot 21 jaar heeft aangemerkt; dit kan op allerlei manieren uitgedragen worden. De breedtesport is de basis voor de topsport en de uitspraak van de UNESCO kan in grote mate bepalend zijn voor de identiteit. * Ondanks het feit dat de JBN een project heeft, genaamd ‘de club centraal’, krijgt de club geen ruimte om judoka langdurig en optimaal tot ontwikkeling te brengen. De club behoort ook de eerste relatie met de judoka te hebben. Hierdoor blijven trainers, leraren en coaches gemotiveerd, terwijl de judoka die acteren in de nationale selecties de veiligheid en de warmte van de eigen club behouden, hetgeen ook in bepaalde perioden van de topsportcarrière van belang kan zijn. Hier ligt ook een oplossing voor het probleem ‘centraliseren’: Train vaak tezamen met judoka van het hoogste niveau; dat hoeft echter niet te betekenen dat judoka losgekoppeld moeten worden van persoonlijke coach en/of club. ‘De club centraal’, mits goed ingevuld en uitgevoerd, kan een enorme dynamiek genereren. Goed ingevuld en uitgevoerd betekent ook het behouden van competitie tussen clubs en judoka; competitie is sterk niveauverhogend! (Judoka ‘uit de club halen’ verhoogt niet bepaald de onderlinge competitie.) * Een technische commissie, bestaande uit ervaren specialisten, zal zorg moeten dragen voor innovatie. Die innovatie zal ook een voedingsbron zijn voor de bondscoaches, clubcoaches en opleiders.
* Behoudens de heer Jan Snijders speelt er niemand een rol van betekenis in de Europese Judo Unie of Internationale Judo Federatie. Het is dus wenselijk en zelfs noodzakelijk om JBN-judospecialisten in het bestuur of in de commissies van EJU en IJF te hebben, waardoor men mee kan werken aan, en ook direct op de hoogte is van, innovaties op allerlei gebied.
* Ter promotie van judo kan een groot internationaal EJU of IJF toernooi worden georganiseerd in Nederland. Om bovenstaande en andere beleidsuitgangspunten uit te voeren, zal een grote mate van creativiteit aan de dag gelegd moeten worden en de JBN zal het geheel op eigen kracht moeten doen!
Er zijn nog veel meer doelstellingen te benoemen en ik wil de laatste die ik hier noem extra onder de aandacht brengen: * De technische nivellering moet een halt worden toegeroepen en alle technische krachten, judospecialisten, zullen een sterke technische ontwikkeling mede moeten vormgeven. De judotechniek is de essentie en allerlei vormen van kracht en uithoudingsvermogen zijn hulpmiddelen. In het huidige Nederlandse judo overschaduwen de hulpmiddelen (kracht en uithoudingsvermogen) de essentie en nu zodanig, dat het een duidelijke, negatieve, weerslag heeft op het resultaat. De juiste verhouding tussen techniektraining enerzijds en training van kracht en uithoudingsvermogen anderzijds zal (terug)gevonden moeten worden. De huidige Nederlandse topjudoka heeft over het algemeen geen gebrek aan kracht en uithoudingsvermogen, maar het gebruik van techniek is bepaald niet optimaal te noemen. Een grote mate van creativiteit zal nodig zijn om op het juiste moment de juiste techniek te gebruiken; judo zonder creativiteit levert geen aansprekende resultaten.
Een van de kernwaarden van een judoka is onafhankelijkheid; de JBN zal dus ook onafhankelijk moeten zijn! Samenwerken met NOC is goed en aan te raden. Echter, vanwege financiële aspecten het beleid laten bepalen door het, uit voornamelijk hockeyers bestaande, NOC is uit den boze. Gezamenlijk centraal trainen (op Papendal) is noodzakelijk, omdat de JBN dat noodzakelijk vindt, maar niet omdat het NOC dat gebiedt.
Tot slot. De JBN gaat een mooie tijd tegemoet; er is veel te ontwikkelen en er is héél veel te veranderen! Het nieuwe professionele bestuur zal eigen kracht, eigen identiteit, dynamiek, innovatie en creativiteit als principes kunnen hebben.
Vat moed bestuur, vat moed!
Willem Visser (Willem Visser is raadgever en docent aan de NIFSA, Universiteit van Kanoya, Japan.)
www.willemvissercoaching.eu
We gebruiken onder andere analytische cookies om ons websiteverkeer geanonimiseerd te analyseren, zodat we functionaliteit en effectiviteit kunnen aanpassen. Meer informatie over de verwerkte gegevens kunt u lezen in onze privacystatement.
[X] Ik ga akkoord met bovengenoemde privacy verklaring
