Nihon Sport

Blog: Hendrik Koppe, april 2025

Bij al mijn trainingen die ik uitvoer, verbaas ik mij regelmatig over mede-sporters en waar ze allemaal

mee bezig zijn tijdens een training. Telefoons en oortjes is de voornaamste afleiding tijdens de

training. Met name in de sportschool zie je dat. Laatst had ik ook een jeugdige judoka in mijn judoles,

die tijdens de training zijn telefoon even wilde gaan opnemen. Uiteraard liet ik dat niet toe. Maar in

de moderne tijd zie ik alle jongeren heel druk met hun telefoon en praten en tussendoor trainen ze.

Volgens mij is dat de verkeerde volgorde, nl. je traint en hebt dan eigenlijk geen tijd voor je telefoon

of anderen om te praten, gewoon omdat het afleid van waar je mee bezig moet zijn, nl: TRAINEN en

dat zo hard en goed mogelijk.

Bij mij maakt trainen altijd mijn hoofd leeg en denk ik even nergens anders aan. Dat heeft te maken

met focus – even nergens anders mee bezig zijn als alleen maar bezig zijn met alle facetten van je

training. Je dus niet laten afleiden door van alles en nog wat. Trainen moet je dus leren. Maar hoe

dan? Door heel bewust met je training bezig te zijn. Dat kan individueel, als groep maar ook in

overleg met je trainer of trainingsstaf. Niet zomaar even een training doen. Dat betekent dus dat je

een training voorbereidt, net als je trainer dat doet. Wanneer ga je trainen (tijdstip)? Wat ga je

trainen vandaag? Welke doelen stel je voor deze training? Hoe past dat in je voorbereiding voor je

einddoel (bv een wedstrijd of recreatietocht (lopen of fietsen)? Hoe past dat in je trainingen voor

deze periode? Tijdens de training stel je constant je doelen bij. Dit op basis van de vragen die je jezelf

constant stelt. Hoe goed gaat mijn training? Haal ik er het maximale uit? Dien ik mijn training te

verlengen of te verkorten? Moet ik er meer of minder energie in stoppen? Uiteraard kunnen de

jeugdige sporters dat nog niet altijd zelf, maar moeten wij ze dat leren door met ze voor, tijdens en

na een training hierover te praten.

Ook hoe je de dag van de wedstrijd voorbereid en uitoefent, moet je leren. Van je tas al ingepakt de

avond van tevoren, ochtendrituelen, voeding, de warming-up, en dan van wedstrijd naar wedstrijd.

De eerste wedstrijd is altijd het lastigst in een judotoernooi, omdat je moet winnen om in de finale te

geraken. Je moet er dus gelijk staan. Bij veel judoka’s is dat vaak een lastige wedstrijd. Hoe ik daar

naar kijk is dat je voor deze eerste wedstrijd al een wedstrijd moet hebben gedraaid in de warming-

up. Je warming-up is op een wedstrijddag dus niet even rustig warm worden, maar toewerken naar

een piekmoment, zodat je het niveau van een wedstrijd al benadert hebt. Pas dan ben je klaar om de

mat op te gaan om optimaal te presteren. Ook dat is iets dat je dus moet leren (ook een vorm van

trainen) en elke keer verder verfijnen, zodat je de optimale mix vindt. Dus de hele cyclus herhaalt

zich dan elke keer met het doel het nog weer beter te doen de volgende keer.

Even een anekdote: In 2017 was ik als bestuurslid van de JBN aanwezig op het EK senioren in

Warschau. Aan het ontbijt zit ik te praten met een van de judoka’s die die dag deelnam. Ik vroeg hem

uit belangstelling met wie hij zijn warming-up ging doen. Moest hij nog even zien, zei hij. Ik was

verbaasd, omdat dit wel een EK was en de warming-up toch een belangrijk deel van je wedstrijddag

is. Ik gaf aan dat als hij me nodig zou hebben, ik fit was, was zelf in voorbereiding voor het EK

veteranen, en de judoka dus kon helpen. Na het ontbijt ging ik rustig naar de hal en zat nog niet koud

op de tribune of ik werd gebeld of ik naar beneden wilde komen om de warming-up te doen. We

gingen hard te keer om hem zo optimaal mogelijk warm te krijgen. Een leuke ervaring, want van de

kant zag ik ze wel kijken naar die grijze kop van mij. De judoka werd die dag 3e, dus een goede

warming-up zei ik na de toernooidag tegen hem. Later kreeg ik daarover nog een discussie met de

coach. Ik had dat niet moeten doen, hadden zij samen met de judoka een oplossing voor moeten

vinden. Ik zei met wie dan, wetende dat er verder geen judoka van zijn gewicht aanwezig was. Dit

zegt iets over de voorbereiding van je wedstrijddag, daar hoort dus ook een goede planning van de

warming-up bij. Bij de veteranen gaat dat wat anders. Daar is bijna iedereen wel bereid samen te

sparren, het is toch meer een community en iedereen wil graag voelen hoe sterk de ander eigenlijk

is. Ik zoek altijd een paar grote judoka’s uit van een jongere leeftijdscategorie. Ook heb ik hele goede

contacten met de Georgiërs, dus er is altijd genoeg keuze om optimaal warm te worden.

Niemand komt in een keer op zijn einddoel. Afhankelijk van het doel moet je daar stappen voor

zetten. Heel veel stappen en soms je hele leven lang. Is dat altijd leuk? Nou nee, maar geeft het wel

voldoening aan het eind? Eh ja, het streven naar perfectie geeft dat zeker. En met name dat gevoel

van voldoening is wat je motiveert om weer verder te werken. Dus kleine stappen zeggen, wees trost

op jezelf na een training of toernooi, bouw het rustig op, hou regelmaat, maar roest niet vast in een

vast patroon. Varieer dus veel. Zorg daarnaast uiteraard voor de juiste voeding, en voldoende rust

om te herstellen, zowel fysiek als mentaal. Na het laatste WK in Las Vegas afgelopen november, had

ik best wel wat tijd nodig om metaal weer op te laden. 2024 was voor mij persoonlijk dan ook een

extreem zwaar jaar met o.a. drie verhuizingen, twee verbouwingen en al het normale, werk, bestuur

van de JBN, gezin en lesgeven. Een jaar waarin ik tevens geen training heb overgeslagen. Ik was

oprecht moe, iets dat mij niet vaak overkomt. Dat is inmiddels hersteld en dus voel ik me elke dag

weer fitter worden, iets dat ik ook merk in de trainingen.

Kwaliteit van je training is belangrijker dan kwantiteit!

Met mijn knieblessure gaat het iets beter. De knie is aan de binnenkant versleten (bot op bot) dus

dat blijft behelpen. Een nieuwe knie ga ik nog niet doen, omdat dan het einde van mijn judo in

wedstrijden zou betekenen, iets dat ik nog even wil uitstellen, was ook het advies van de arts

trouwens, omdat het judo en trainen nog goed gaat en veel plezier geeft.

Wat kan nog wel en wat niet, is nu weer even uitvogelen om zo wel optimaal te kunnen trainen. Dit

uiteraard met zo min mogelijk pijn en wel zo dat ik fit genoeg ben om mee te doen bij de veteranen.

Een teleurstelling, maar toch ook weer niet, omdat dit al aantal jaren aan de gang is. Dit is overigens

al in 1986 begonnen toen ik mijn voorste kruisband afscheurde. Een trauma in de knie, die helaas

niet meer volledig herstelde. In mijn hoofd moest dat nog even landen (als we er niet over praten, is

het er niet). Al jaren vind ik hierin goed mijn weg met mijn trainingen. Een oud Japans gezegde is:

“Als je 7 keer valt, moet je 8 keer opstaan”. En dat ga ik dus ook nu weer doen, de juiste mix vinden

om optimaal voorbereid te zijn.

Ook deze ervaring ga ik weer gebruiken in het onderwijzen van jeugdige sporters om hen zo wijs te

maken in het optimaal trainen en voorbereiden van jezelf op wedstrijden of welke persoonlijke

doelen die je wilt behalen. Blijf lekker trainen, train gevarieerd en op verschillende tijdstippen, geniet

ervan, maar gebruik de training toch vooral om telkens weer een stap voorwaarts te zetten. Stel je

open, omarm het leerproces en blijf jezelf ontwikkelen.

Je gewoonten bepalen je toekomst (J. Canfield)

Lees ook mijn eerdere blogs op www.hjkoppe.nl

• Regelmaat brengt je ver

• Kansen zien, kansen benutten

• Leven als een topsporter op je oude dag

• Shiai is belangrijke dan kata

Biografie: Hendrik Koppe begon op zijn 5e met judo en bereikte na een lange weg in de jaren 90 uiteindelijk de

top van Nederland in het zwaargewicht. In 1999 werd hij op zijn 37, met een keer in de week trainen nog 3e

van Nederland. Vanaf 2008 ben ik, houder van de 5e dan en tegenwoordig ook judoleraar A, actief in het

veteranen circuit en ben ik inmiddels 11 keer Europees kampioen en 13 keer Wereldkampioen. In 2016/2017

en van 2020/2024 was ik bestuurslid van de JBN en hield me daar bezig met Topsport. Na een lange carrière bij

de Optie- en Effectenbeurs, ruim 32 jaar, waar hij verantwoordelijk is geweest voor het toezicht op de handel,

alsmede ook op de afwikkeling van de handel, ben ik na een uitstapje van iets meer dan 3 jaar bij

serviceorganisatie NederlandSport (thans onderdeel van NOC&NSF) nu weer werkzaam in de financiële wereld

bij een vermogensbeheerder. Ik richt me altijd op het ontdekken van (nieuwe) zakelijke kansen en op

efficiencyverbeteringen. Ben die de klus klaart en gewend is om teams en bruggen te bouwen, waarbij grenzen

tussen verschillende belanghebbenden worden verlegd. Zeer klantgericht, een teamspeler met oog voor detail,

kwaliteit, het delen van informatie en kennis. Flexibel, wendbaar en stressbestendig. Open, eerlijk, met veel

Amsterdamse humor, gevoel voor de culturele situatie. Een echte (top)sporter met toewijding, focus,

winnaarsmentaliteit, met behoud van een sterk lichaam en geest. Mijn levensmotto’s zijn:

• “Het is niet belangrijk om beter te zijn dan een ander, maar beter dan gisteren”

• “Als winnen zo gemakkelijk was, zou iedereen het doen!”

• “Het draait allemaal om voorbereiding!”

Wil jij ook succesvol zijn in het leven? Ik weet zeker van wel, want “Winnen kun je leren”. Ik neem je dan ook

graag mee in mijn leven en de door mij behaalde successen in mijn werk bij de beurs in Amsterdam, maar ook

als wedstrijdjudoka met inmiddels 13 wereldtitels. Tijdens mijn lezing geef ik je 5 handvatten die jou helpen om

succesvol te zijn in wat je ook doet of wilt bereiken. Breng structuur in je weg naar succes. Laat mij je inspireren

met mijn inzichten! Je kunt mij bereiken via Facebook of Linkedin.

KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL MET DE CODE NIHONSPORTBLOG10

Vanuit de bus op weg naar het vliegveld van Tokyo 🇯🇵 begin ik, zoals beloofd, met mijn visie over het Nederlands judo. In mijn beleving heeft het realiseren van een optimaal nationaal programma te maken met de professionalisering van de totale Judo Bond Nederland. Voor iedereen die dit leest zeg ik gelijk “rustig aan, niet gelijk in alle vlekken schieten.” Geef mij de kans om het uit te leggen. Mijn insteek is om het beter te maken, door te ontwikkelen, de lat hoger te leggen, niet om aan te geven dat het allemaal slecht is.

Ik zie het judo verdeeld in drie grote pijlers.

1. Judo als sport (breedte/wedstrijd/top)
2. Judo als pedagogische ontwikkeling
3. Judo als motorische ontwikkeling

Het lijkt logisch om met het eerste punt te beginnen, maar die komt als laatste omdat, nogmaals in mijn beleving, alles met elkaar verbonden is en dus uiteindelijk het judo als topsport laat floreren. Als laatste wil ik jullie meegeven om niet in beperkingen dit stuk te lezen maar met een open mind en denkend in uitdagingen. Hou de blik naar voren, geopend, breed en zie de mogelijkheden.

Judo als pedagogische ontwikkeling:

Als vader van drie kinderen weet ik hoe belangrijk het bijbrengen/aanleren van normen en waarden zijn. Hoe goed sport überhaupt een bijdrage kan leveren in het ontwikkelen van deze realisatie. Er zijn genoeg zelfstandige initiatieven en complete ondernemingen die hier hun corebusiness van maken. Judo is bij uitstek een sport waarin deze waardes worden meegegeven. Via de verschillende clubs, verenigingen of via de buitenschoolse activiteiten gerealiseerd en vanuit het onderwijs zou het mogelijk zijn om het judo in de reguliere gymlessen van onze jongste kinderen (basisschool) te initiëren. Zou het mogelijk zijn, zou het een uitdaging zijn om alle gymleraren in Nederland, die dit uiteraard willen, een bijscholing te geven op Papendal door ervaren specialisten vanuit het jeugd judo. Dit kan vanuit het MJOP (Meerjarenplan Opleidingsplan). Het zou mogelijk zijn om als juf of meester een aantekening te behalen waarin de waardes en vormen van het judo worden bijgebracht en worden geïntegreerd in de gymlessen. Zou het mogelijk zijn om in elke gymzaal judomatten te stallen en zou het voor creatieve geesten mogelijk zijn om een judomat te ontwikkelen die, net als de turnmat, uit een stuk bestaat en makkelijk opgerold in de berging van de gymzaal kan worden weggezet. Dit zijn voor mij nog steeds uitdagingen en zeker geen beperkingen, maar tuurlijk kan dat.

Denkend aan de professionalisering binnen de judo bond zie ik hier een manager op staan die dit met zijn team moet gaan realiseren. Het zal een strijd worden van de lange adem waarin we door de ambtelijke gedachte van de overheid moeten breken, waar we elke dag alle positieve ontwikkelingen die onze jeugd (toekomst) en onderwijsresultaten zal gaan opleveren, via alle kanalen dan ook moeten blijven verkondigen.

De drie grote pijlers moeten sowieso ondersteund worden met een afdeling (social) media. Waarom heeft de judo bond geen eigen YouTube kanaal? Waarom heeft de judo bond geen eigen platform? Waarom heeft de judo bond geen eigen podcast? Dit zijn maar enkele mogelijkheden die simpel te realiseren zijn. Tuurlijk, ik hoor je al denken: “En wie gaat dat betalen?” Daar kom ik later op terug, maar als je geen opties creëert om je “mogelijke” sponsoren te bedienen van exposure, zullen er weinig aanhaken.

Terug naar de eerste pijler. Het hele idee is om de judosport breder weg te zetten in ‘the hearts and minds’ van de Nederlandse bevolking. Als we het judo op een jongere leeftijd – we hebben zelfs tuimel judo – laten ervaren, dan zullen er altijd kinderen blijven hangen in de sport. Deze pijler kan de eerste stap zijn naar de toekomstige Olympische medailles in de toekomst. De belangrijkste conclusie is dat het er al is. Dit geldt trouwens voor alle pijlers. Je hoeft alleen de keus te maken om dit pad te volgen. Ego’s aan de kant te zetten en verbinding te zoeken met de mensen, in elk aspect van deze pijler, het wiel al meerdere keren hebben laten draaien. Als er een wereldwijd programma bestaat om de waardes vanuit het judo te leren aan de jongsten in verschillende continenten, dan lijkt het me dus een ongelofelijke uitdaging om in Nederland deze pijler verder te ontwikkelen en een voorbeeld te zijn voor de rest van de wereld.

Denk groter en zie judo als een mogelijke aanvulling voor een maatschappelijk probleem. De wereld verhard, en onze jeugd verhard mee. Normen en waarden vervagen en we begrijpen elkaar niet meer. Judo als pedagogische ontwikkeling kan een bijdrage leveren om onze kinderen en hun toekomst iets meer draagvlak te geven. Het is, en daar ben ik me zeker van bewust,  niet de allesbepalende oplossing. Maar als we vanuit het judo een kleine bijdrage kunnen leveren aan het grote geheel en we kunnen de allerkleinste deze waardes leren dan komen we stap voor stap met elkaar vooruit.

Judo als motorische ontwikkeling

Verschillende modellen richting zich op het atletisch ontwikkelen van jonge talenten. Het idee erachter is om niet te vroeg te gaan specialiseren in één sport, maar breed op te leiden en gebruik te maken van die sport specifieke componenten waardoor men als geheel wordt gevormd tot een betere atleet. Judo is één van de sporten die in bijna elk model wordt gebruikt. Grote atleten als Ronaldo, Suarez en Djokovic, maar ook dichter bij huis zweren bij een brede motorische opleiding van jeugdige sporttalenten. Maar ook grote voetbalclubs hebben al jaren een ontwikkelingsprogramma met judo gerelateerde trainingsvormen erin verwerkt.

Ik zie hier een ongelofelijke uitdaging voor het judo om zich te verbreden, nieuwe netwerken aan te gaan en zich als organisatie verder te ontwikkelen. In het Portugese judo zie je al jaren een verbinding met Sporting, Lissabon of andere grote (voetbal) organisaties. Waarom zou dit niet in Nederland kunnen ontstaan. Als we het judo breder uitrollen en binnen de (top)sport die win-win situatie gaan creëren, ontstaan er zoveel nieuwe kansen en mogelijkheden die helpen bij de professionalisering van onze eigen sport.

Als een korte noot tussendoor het volgende; ook voor deze pijler is het wiel al uitgevonden en ligt de weg open om het te integreren binnen onze eigen organisatie. Vaak, dat inzicht wordt wel eens vergeten, hebben deze mensen of organisaties een judo verleden. Ik volg met veel bewondering, via de sociale kanalen, oud (top) judoka’s in hun eigen onderneming. Deze mensen hebben ooit onder de vlag van de JBN de wereld afgereisd en prachtige prestaties neergezet. Wees goed bewust van je eigen geschiedenis, die niet altijd zo lang geleden is, luister en leer van deze mensen. Ze staan in het nu, begrijpen de wereld van vandaag en kunnen je haarfijn uitleggen waar de winst in de verschillende pijlers is te behalen.

Judo als motorische ontwikkeling zorgt ervoor dat de judosport vanuit een ander aspect wordt benaderd. Er zal met andere ogen worden gekeken naar het judo in zijn algemeen en niet alleen maar worden afgemeten naar de prestaties van de toplaag of de (interne) ruzies breed uitgemeten in de landelijke dagbladen. Het judo zal meer als bedrijf gerund worden. Waar de verschillende pijlers als dochterondernemingen binnen de totale enterprise vallen. In verschillende onderzoeken vanuit belangrijke organisaties wordt de judosport gecategoriseerd als belangrijke sport voor zowel pedagogische als motorische ontwikkeling. Je mag niet onderschatten hoeveel waarde dit kan hebben voor de sport in het algemeen.

Zoek ook in deze pijler de verbinding met alle specialisten die in Nederland aanwezig zijn. Leid je nieuwe generatie (jeugd)trainers breed op, zodat ze in hun eigen werkveld ook groter inzetbaar zijn, en veel meer ervaring mee terug brengen in het judo. Verwerk deze pijler goed in je MJOP, zet het weg in een online platform en laat de rest van de wereld zich via een abonnement verbinden aan jouw gedachtegoed. De hele wereld is te bereiken, als je content waarde heeft. Dit moet toch, na het afgelopen jaar, voor iedereen duidelijk zijn geworden.

Judo als sport

“Zowel topsport zonder breedtesport als breedtesport zonder topsport is onmogelijk.”

Het is natuurlijk geen moeilijke stelling om te begrijpen, maar toch een kleine uitleg. De breedtesport heeft helden nodig, voorbeelden waar ze tegen opkijken, waar ze zichzelf mee willen vereenzelvigen en die daar staan waar zij ooit hopen te komen. Wij zijn, in Nederland, niet goed in het creëren van helden, wij zijn een land van doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Maar helden kleuren niet binnen de lijntjes, helden durven dromen waar te maken, risico’s te nemen en geloven in het onmogelijke. Waarom zouden jonge kinderen daar niet tegen op mogen kijken. Laat ze dromen, laat ze geloven en laat ze hun weg bepalen naar succes en geluk. De topsport heeft deze jeugd nodig om te blijven bestaan. Zij zijn het, die in grote getallen de weg afleggen naar “misschien wel” Olympus. Zij zorgen ervoor dat het nooit ophoudt en zij zorgen ervoor dat de helden in het judo blijven bestaan.

Judo als breedtesport

Laat kinderen genieten van het spelletje, leer ze de technieken en leid ze op tot veelzijdige atletisch judoka’s. Mochten ze later een onderdeel zijn van TeamNL judo dan moeten het totaal judoka’s zijn. Die de vaardigheden in grond en staande tot in perfectie beheersen en deze ook nog in combinatie kunnen smelten tot één geheel. Die alle facetten van het judo begrijpen, die zowel naar voren als naar achter kunnen werpen, die een aanval op links en rechts kunnen maken en die dit in alle souplesse tot een combinatie kunnen maken. Breedtesport gaat niet over winnen en verliezen, het gaat niet om het resultaat en zeker niet om kracht en tactisch inzicht. Deze en meerdere aspecten komen later naar voren. Laat kinderen (pupillen) zelf de wedstrijd bepalen, leer ze omgaan met het respect naar de ander en leer ze zelf te begrijpen en waarderen over de schoonheid van een perfect uitgevoerde worp. Ook dit model komt niet uit mijn koker, maar wordt al jaren uitgedragen door verschillende trainers en coaches in het land. Als je je oren te luisteren legt, is het soms mooi en inspirerend wat voor goede ideeën worden verteld. Laten we niet onze oren en ogen sluiten voor mensen die geen wereld of Olympisch kampioen hebben voortgebracht. Breedtesport is waar wij onze twee pijlers laten samenkomen in zowel pedagogische als motorische ontwikkeling.

Ik zie mijzelf ook als een product van een fanatieke ouder waarin hij zijn weg moest bewandelen. Om eerlijk te zijn, had mijn broer deze zware last meer op zijn schouders. Dit verhaal gaat niet om mijn persoonlijke ervaring, maar om aan te geven dat ik dit nog steeds zie, hoor en voel langs menig judo mat ergens in het land. Hiermee slaan we de twee eerdergenoemde pijlers compleet omver. En misschien heb ik, als we dan toch met z’n allen in de spiegel kijken, als jeugd coach ook deze fout gemaakt. De laatste persoonlijke noot, om mijn verhaal te illustreren, is de volgende: ik heb als enige jeugd judoka ooit tien keer het Open Zaanstreek toernooi gewonnen. Dit was, in die tijd, één van de grootste toernooien in het land. Menig judoka van mijn leeftijd zal dit herinneren, als alle coaches die nu (bijna) gestopt zijn of op het einde van hun carrière zitten. Grote bekers en een trompettist maakte de huldiging iets unieks op die jonge leeftijd. Je zou verwachten dat er een eervolle vermeldingen staat op een gegraveerde steen in de sporthal “de Tref” of op zijn minst een speciaal uitgereikte medaille van verdienste voor deze unieke prestatie. Ik zal erover ophouden en iedereen begrijpt dat dit allemaal onzin is en dat ik nu zittend in het vliegtuig terug naar Nederland van de Spelen in Tokyo niet kan begrijpen wat men toen gedacht moest hebben. Stop met al die ongein, verlangen van ouders, en over geëmotioneerde coaches die denken dat de wereld zich afspeelt ergens in een afgelegen sporthal in Nederland. Laat de jeugd genieten en strijden in het spelletje. Laat ze zelf met winst en verlies omgaan en laat ze proberen om de durf te hebben om die ander op zijn rug te gooien. Want uiteindelijk, op welk niveau je ook komt, gaat het om het judo.

Judo als wedstrijdsport

Het verlangen van atleten en coaches om in het buitenland furore (enorm veel succes) te maken is soms groot, erg groot. De weg die beide moeten bewandelen is stap voor stap en niet ongecontroleerd versneld omhoog. We zijn onze eigen nationale competitie langzaam aan het afbreken. Toernooien verdwijnen, onderling competitie stagneert en jonge coaches missen de ervaring en ontwikkeling om in eigen land te groeien. Waarom is het niet mogelijk om vanuit elk district een nationaal toernooi te organiseren, mooi aangekleed met de vlaggen en matten vanuit de Judo Bond Nederland en judoka’s met een mooi rug embleem voorzien van naam of club (kan ook in sticker vorm). Maak er een nationale competitie van met ranking en puntensysteem, wat recht geeft op kwalificatie naar internationale toernooien, dat weer recht geven op plaatsing voor de jeugd EK, WK of Olympische Spelen. Gezamenlijk met het NK, geeft dit nationaal elke maand een mooi evenement voor de jeugd om naar te kijken. Ze leren, net als in een Olympische cyclus, om te gaan met positionering en dat het niet stopt bij een minder goed resultaat. Ook zal het de spanning voor coaches, ouders en familieleden terugbrengen en zullen zij graag komen kijken naar de volgende evenementen. Een judotoernooi staat niet op zich, maar maakt onderdeel uit van een groter geheel. Sidestep; dit is weer allemaal weg te zetten op het online platform, met foto’s, interviews en korte documentaire over deze atleten. De mogelijkheden zijn eindeloos.

Toptrainers, strength & conditioning trainers, voeding specialisten en mindset coaches zijn allemaal toegankelijk voor deze atleten en coaches. Met een knipoog zeg ik je dat dit wiel ook al is uitgevonden en zeker tot de mogelijkheden behoort om voor iedereen te gebruiken. Laat je atleten, trainers en coaches verder ontwikkelen en de kennis bij elkaar op halen.

Judo als wedstrijdsport is de eerste fase waar we elkaar gaan onderwijzen in het vak van topsporter en/of topcoach. Mijn stellige visie is dat de atleet zelf verantwoordelijk moet worden voor zijn eigen topsport traject. Vanuit deze visie zal ik in deze fase starten. Persoonlijkheid en ontwikkeling bepalen de snelheid van het proces, dat altijd individueel wordt afgestemd, naar een zelfbewuste, zelfregulerende, intrinsieke topsporter. Het vak van topsporter begint op Papendal.

Judo als topsport.

Het vak van topsporter leren, is een proces van enkele jaren. Je komt binnen als Performer en ontwikkelt je door naar High Performer en komt uiteindelijk, als het goed is, tot Elite Performer. Deze fases staan nog niet weggeschreven in het MJOP. Deze blauwdruk moet gelden voor elke (judo) atleet of (judo) coach die op het allerhoogste niveau wil presteren. Voor iedereen die geïnteresseerd is of voor iedereen die het wil horen, zal ik graag de diepte ingaan. Mijn visie en missie liggen al jaren op de plank klaar. Voor dit verhaal vind ik het belangrijk om aan te geven dat alleen een totale professionalisering impuls kan leiden tot groei. Je kan niet één onderdeel eruit halen, deze reorganiseren en dan denken dat het judo met sprongen vooruitgaat. Judo als topsport, welke weg je ook inslaat, welke reorganisatie je ook wilt doorvoeren, zorg ervoor dat je de juiste mensen op de juiste positie zet (dit geldt voor de hele organisatie, niet alleen topsport). Laat mensen in hun kracht werken en beloon ze op hun specialisme. “Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel” is een bekende uitspraak. Iedereen kent het en begrijpt het, maar in de uitvoering wordt het niet altijd gehanteerd. Soms is een herverdeling, herpositionering van de gevestigde orde alles wat nodig is.

Iedereen schreeuwt om een sterke leider, een die zegt waar het op staat, een die aanzien heeft binnen alle gelederen van de organisatie en met zijn daden de mentaliteit binnen Papendal richting kan geven. Het lijkt het Nederlands voetbalelftal wel. Ja, hebben ondermaats gepresteerd en we zijn ver weggebleven van alle verwachtingen die we zelf gesteld hadden, maar topsport is meer dan de prestatie van één toernooi. Topsport is visie, teamwork, confrontaties, leiderschap, prestaties, verantwoordelijkheid, leren, verbeteren en vasthouden aan je volgende missie.

Je moet er altijd voor zorgen dat je als totale organisatie blijft groeien, blijft ontwikkelen en je targets hard durft te zetten. Om het Nederlands judo naar een hoger plan te tillen moet iedereen, niet alleen de stafleden van deze Olympische Spelen, in de spiegel kijken en zich afvragen of de positie die hij of zij bekleedt nog wel past bij de High Performance Cultuur van vandaag en of het Nederlandse judo nog wel gebaat is bij de organisatie zoals hij nu staat. Net als wij, Olympische coaches, de verantwoordelijkheid moeten nemen voor deze Spelen zal iedereen vanuit zijn eigen functie dit moeten doen. Willen we in Parijs 🇫🇷 op de Spelen van 2024 het Wilhelmus (meerdere malen) horen, dan zal op elk niveau op elk stukje van de organisatie een professionaliseringsslag gemaakt moeten worden en zal het mooi zijn om onze grootste sceptici op de tribune te mogen verwelkomen en hun longen (zoals zo vaak is gebeurt) kapot te horen schreeuwen om de medailles, die deze ploeg in staat is om binnen te halen.

Het is tijd om even afstand te nemen. Te genieten van mijn gezin en gezamenlijk de resterende schoolvakantie te vieren. Nog een paar uur vliegen en dan landen we op Schiphol. Daar waar mijn vrouw en drie toppers staan te wachten. Mijn laatste woorden zijn aan hen gericht. Zij die mij altijd gesteund hebben, die zich altijd weggecijferd hebben en die elkaar, niet altijd makkelijk, hebben gesteund en geholpen als ik weg was. Zij zijn en blijven voor altijd mijn alles. Ik had dit nooit kunnen meemaken zonder jullie, dank jullie wel 🙏

KRIJG 10% KORTING OP WWW.NIHONSPORT.NL

GEBRUIK DE KORTINGSCODE: NIHONSPORTBLOG10