Jonge sporters die hun eigen emoties en die van anderen goed kunnen herkennen en benoemen, zijn mentaal weerbaarder. Door deze emotionele intelligentie te trainen, kunnen sporters mentaal weerbaarder worden en leren om beter met tegenslag en problemen in de sport om te gaan.
Lees HIER verder
“Mentale weerbaarheid is het vermogen en de bereidheid om emotionele pijn te doorstaan binnen de context van een groter doel of visie.”
Met veel genoegen en respect wordt er vandaag de dag gekeken naar programma’s waar wildvreemden en zelfs BN’ers zich militair laten trainen door professionele instructeurs vanuit onze eigen special forces. Ze worden een week lang geconfronteerd met veel fysieke arbeid, weinig slaap en een minimum aan eten. Het lichaam raakt ontregeld, de interne stem begint te protesteren en elke deelnemer loopt tegen zijn eigen onvermogen aan. Programma’s als deze of met een groep op een onbewoond eiland zien te overleven, worden aan menig koffietafel, in de kroeg of thuis voor de buis intens gevolgd. Iedereen heeft een mening en zijn eigen gedachte over de verschillende deelnemers. Misschien is het voor sommigen een stille wens of een onderliggende drang vanuit de midlifecrisis, maar scoren doen ze zeker. Hoe je het format ook wegzet, de reis die deze deelnemers meemaken is de weg naar mentale weerbaarheid.
Is de mentale weerbaarheid in de topsport anders? Mentale weerbaarheid is geen roekeloosheid of onnodig lijden. Mentaal hard zijn, gaat niet over bovenmenselijk worden. Het gaat erom de emotionele bronnen in te schakelen waartoe elke mens toegang heeft. Hoe groter het doel of de visie, hoe moeilijker het zal worden. Het vergt moed om te besluiten iets te willen. Door te beslissen wat je wilt, stel je jezelf al bloot aan de realiteit die je nog niet hebt. Dit bewustzijn zal pijn opwekken, waarschijnlijk in de vorm van verlangen (honger), frustratie of zelfs een gevoel van hopeloosheid. Deze emoties zijn niet slecht!
Bereidheid
Onthoud: de emoties komen naar voren omdat er een verlangen is om iets te hebben en een reeks overtuigingen die niet in overeenstemming zijn met dit verlangen. Je bereidheid om die pijn te voelen zal ervoor zorgen dat je groeit en evolueert. Dat is wentale weerbaarheid. Iedereen heeft dit vermogen. Je moet alleen de bereidheid hebben om emotionele pijn te doorstaan. Iedereen kan emotionele pijn verdragen. Mensen zijn van nature enorm taai en veerkrachtig, anders zouden we als soort niet overleven.
Het belangrijkste is hier de bereidheid. Bereid zijn, betekent bewust zijn van de realiteit van lijden en de noodzaak het accepteren. Als mensen niet bereid zijn dit te doen, ontkennen ze de pijn en de noodzaak ervan. Wegrennen van pijn zal het niet laten verdwijnen. Het komt terug of verschijnt in andere vormen, meestal op een moment dat je dit niet wilt. Je moet de moed tonen om pijn onder ogen te zien. Elke atleet zal zich hierin herkennen.
Het fundament van Mentale Weerbaarheid
Om mentale weerbaarheid op te bouwen, moeten we eerst de infrastructuur opzetten om de pijn die je zult ervaren te ondersteunen. Onthoud: onze pijn moet context hebben. En deze context zal voortkomen uit het hebben van duidelijke wensen en doelen, zodat we adequaat kunnen zijn en gemotiveerd om geloof op te bouwen en onszelf uit ons lijden te halen. Voordat we naar de sportschool gaan en je lichaam tot uitputting duwen, moeten we een duidelijk beeld hebben van ons lichaam en de redenen waarom we het willen. Anders kunnen we niet verwachten dat we door de pijn gaan van die deadlifts, squats, sprints, en andere specifieke trainingen.
Doe eerst deze 3 dingen:
Dit betekent simpelweg het identificeren van de dingen waar je niet tevreden mee bent en de pijn die het veroorzaakt onder ogen zien. Wees eerlijk. Als je dit vermijdt, blijft je alleen maar meer hangen.
Nu je duidelijk bent over jouw huidige realiteit, moeten we een visie opstellen. Een visie is een beeld op hoog niveau van wat je wilt worden. Je kunt voor alles een visie hebben, maar we gaan beginnen met het creëren van een visie voor het leven. Oftwel: wat is je drive en waar komt deze vandaan?
Uitdaging: Schrijf je visie op een vel papier. Als je leest, zou het goed moeten aanvoelen.
Een visie zonder doelen is eigenlijk een dagdroom. Door doelen te creëren, die checkpoints of doelstellingen op korte termijn zijn, geven we onszelf nog meer duidelijkheid, waardoor de pijn die we verdragen nog praktischer en relevanter wordt.
In het volgende artikel neem ik je mee in de opbouw van de mentale weerbaarheid. De wetten tot het creëren van mentale weerbaarheid zijn voor atleten, coaches, ondernemers of mensen uit het Nederlandse leger niet anders. Ik heb aan meerdere werelden mogen proeven en zal je meenemen in deze ontwikkeling.
Ouders, leerkrachten, opvoeders, we vinden kinderen die altijd nog het laatste woord willen hebben vaak irritant. Stil in de groep betekent ook echt stil.
Hoe komt dit, vooraan in de rij, laatste woord, altijd maar die wedstrijd
Als je vroeger, net als bij de dieren, vooraan in de rij stond als het eten verdeeld werd of er gevoederd werd, wist je zeker dat je te eten had. Het is dus een hele primitieve reactie op hetgeen er om je heen gebeurd. Dat verklaart een deel van het gedrag. Maar niet alles dus.
Er zijn ook kinderen, die iets zeggen omdat het er zo maar uit floept, ze horen iets, krijgen een beeld in hun hoofd en reageren meteen. Ook als een reflex op hetgeen er gebeurt. Bij deze laatste groep kinderen is er een andere irritatie als bij de 1e groep kinderen.
Klasgenoten hebben vooral last van de laatste groep: ineens iets roepen of zeggen, waardoor een groot deel van de klas uit de concentratie is.
Opvoeders hebben vooral last van de 1e groep: altijd die strijd aangaan, zo vermoeiend
Tijdens de Train-de-Trainer cursussen voor de weerbaarheid word je geleerd om vragen te stellen over de irritatie. Dat vergt ook onderzoek bij jezelf: Waar heb ik last van? Wat doet het met me of met de groep?
Bij de strijders is de vraag: wil je me begrijpen of wil je een wedstrijd met me spelen?
Soms houden kinderen dan spontaan de mond, omdat ze beseffen dat ze voortdurend in de strijd zitten. Als ze dan stil zijn, krijgen ze een compliment, ze hebben namelijk nagedacht over zichzelf en hun gedrag veranderd. Daar was het om te doen. Soms is het zinvol om nog een keer hierop terug te komen om de oorzaak van die strijd te benoemen. Bijvoorbeeld veel ruzie thuis of ouders in een echtscheiding wat voor veel kinderen een onzeker gevoel geeft, waardoor ze in een spannende situatie terecht komen.
EN in een spannende situatie ga je Vechten, Vluchten of Verstarren. Als dit een keuze is, dus als je nagedacht hebt, ben je Assertief, neem je Afstand, of Negeer je de ander. De kinderen duidelijk maken dat thuis een andere situatie is dan school, dat er niet de hele dag gevochten hoeft te worden, kan voor de kinderen een eye-opener zijn.
Weerbaarheid betekent niet dat je te pas en te onpas de grenzen opzoekt van de ander. Het betekent ook dat je de grenzen van de ander accepteer, aanvoelt, ziet
Bij de spontane opmerkingen: Kun jij je mond houden, of moet je van jezelf overal op reageren?
Ook dit brengt bij veel kinderen bewustwording teweeg. Kan ik mijn mond houden? Soms zeggen kinderen: Goede vraag, volgens mij kan ik dat niet omdat…………….
Hoe je hier mee omgaat, komt in een volgend blog of kom naar een Train-de-Trainer Methode B of A
Eind jaren negentig mocht ik geen opleiding MKP (Marietje Kessels Project) volgen, omdat ik geen vechtsport had gedaan.
Ik vond het een beetje een rare redenering. Mijn werk had zich voornamelijk afgespeeld in internaten waar zogenaamde moeilijke opvoedbare kinderen woonden. En ja, midden jaren zeventig had ik al een werkstuk geschreven over agressie in de hulpverlening. Daar werd op de sociale academie een beetje lacherig over gedaan, als je pedagogiek gestudeerd hebt, word je niet bedreigd met een vlindermes of kapotte bierfles. Een collega met vechtsportachtergrond zei op een bepaald moment: ‘Als je nooit bedreigd bent, weet je niet hoe je zult reageren’. Waarop mijn vraag was: ‘Ben jij ooit bedreigd?’ Daarop moest hij het antwoord schuldig blijven, maar ik wist dat hij degene was die het conflict opzocht. Daarop vroeg ik aan groep 8 basisschool: ‘Ik heb ergens gewerkt waar ik veel agressie tegen kwam, van ouders en van kinderen. Vechtsport was niet aan de orde bij het personeel. Wat hadden mijn collega’s wel in huis, zodat ze met de beschadigde kinderen konden werken’. ‘ZELFVERTROUWEN’ was het antwoord van een van de jongens. Toen wist ik, dat vechtsport niets met weerbaarheid te maken heeft. Je kunt er wel weerbaar van worden, maar dat heeft alles te maken met degene die jou dit leert. Van iedere sport kun je weerbaar worden, dat heeft met degene te maken die jou coacht.
In 1996 werd judoleraar Ooms aangeklaagd door 3 topjudoka’s: Staps, Van der Lee en De Kok vanwege misbruik. Dat voorbeeld heb ik vaak gebruikt op ouderavonden om duidelijk te maken dat er iets anders nodig is, dan vechtsport alleen, om weerbaar te worden. Het antwoord van de jongen- zelfvertrouwen- is voor mij nog steeds het enige juiste antwoord.
Inmiddels zijn we weer een aantal jaren verder, heb ik mijn eigen boeken geschreven over weerbaarheid, zowel voor kinderen als voor ouders. Methode A, B. en D. In eerste instantie wilde ik het programma Methode Bertha noemen, omdat sociaal emotioneel werken vereist dat je authentiek bent.
Op verzoek van een aantal directeuren van scholen, ben ik begonnen met het traject voor erkenning van mijn methodiek bij het Nederlands Jeugd Instituut. Wat schetst mijn verbazing als de ambtenaren me fijntjes uit weten te leggen dat mijn doelgroep te groot is. Hoezo te groot? Je kunt niet voor alle kinderen een programma maken en u pretendeert dit klassikaal te doen. Mijn tegenvraag was dus: ‘Bedoelt u dat geen enkele leerkracht sociaal emotioneel een programma klassikaal kan doen?’ Het bleef even stil aan de lijn. De ambtenaar was zo vriendelijk om me te gaan helpen met het ontwikkelen. Helaas, mijn programma is klaar, daar hoeft niets meer aan ontwikkeld te worden. Niet omdat ik de wijsheid in pacht heb, maar omdat ik trainers leer om vanuit hun eigen zelfvertrouwen met het programma aan de slag te gaan. Hun eigen Methode Jantje en Marietje te draaien.
Nadat het Trimbos instituut had onderzocht dat klassikale interventies meer opleveren dan kleine groepen of halve klassen, heb ik weer contact gezocht met het NJI. Een nieuwe behulpzame ambtenaar gaf aan waarom andere programma’s ook niet erkend waren vanwege de vechtsporttechnieken. In mijn programma trappen kinderen namelijk tegen een kussen. Mijn vraag is dan: ‘Gaan we het voetballen afschaffen, want die trappen ook, wel tegen een bal, maar toch’. Ook handballen, want die kinderen leren om met een bal raak te gooien, evenals bij tennis, volley, hockey- die hebben zelfs een stick-, rugby, softbal, korfbal. Dan blijft atletiek over, maar ja, daar leer je hard rennen en dat kun je gebruiken als je aan het inbreken bent, een speer of discus gooien is uiteraard uit den boze. Wat blijft over? Zwemmen? Bridge? Schaken? Volgens mij is het trappen niet de oorzaak van het slechte imago van de vechtsport. Zelfs bij de bewegingsoefeningen van omroep Max moeten er boksbewegingen worden gemaakt. Ook afschaffen?
Gelukkig begint het imago van de vechtsport te kantelen met dank aan o.a. Rico Verhoeven. Mensen die hun boosheid niet kunnen beteugelen, zullen altijd een probleem hebben. Kinderen die goed boos kunnen worden, vinden dit zelf meestal verschrikkelijk: onmacht, verdriet, frustratie, pijn zit eronder.
Maar “Kinderen leren om agressie om te zetten in moed” is een fantastische werkopdracht als je met weerbaarheid bezig bent. En volgens mij zit de wereld te wachten op moedige mensen!!
Vechtsport als middel om te werken aan weerbaarheid, zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen van jongeren. Dat is waar het om gaat bij de stichting ‘Boks het voor Elkaar’ in Amsterdam. Risicojongeren krijgen meer perspectief en werken aan hun levensritme, discipline en mentaliteit en leren omgaan met agressie. Wat is de kracht van dit succes van zevenvoudig wereldkampioen kickboksen Nourdin El Otmani en Roemer van Oordt, de twee initiatiefnemers? In dit artikel nemen we een kijkje in de keuken van dit succesvolle initiatief.
‘Boks het voor Elkaar’ is gevestigd in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. El Otmani, manager, hoofdtrainer en sportcoördinator, geeft samen met Van Oort leiding aan de stichting. Van Oordt zich richt op het geven van advies, de communicatie, de subsidieaanvragen en de coördinatie van educatieve en aan werk gerelateerde activiteiten. Hoewel er nog volop wordt verbouwd aan het voormalige KAV Autoverhuur pand en de lessen pas sinds september 2015 in dit nieuwe pand zijn hervat, kent de stichting al bijna 400 leden. Het succes? Mond-op-mond-reclame van leden die vertrouwen hebben in de club. En dat vertrouwen is, evenals de factoren laagdrempeligheid, respect, discipline, doorzettingsvermogen en veiligheid, een term die volgens Van Oordt en El Otmani goed omschrijft waar de kracht van hun succes ligt.
Lees HIER verder
Jongeren leren wat respect is, en kinderen van hun trauma’s afhelpen: voormalig wereldkampioenen Fred Royers en Krista Fleming doen het als kickbokstrainers in Arnhem.
In de Arnhemse wijk Klarendal staat Fight & Power center Kickboxing Arnhem. Het is de club van voormalig wereldkampioenen Fred Royers en Krista Fleming. Zoals ze zelf zeggen: “Topvechtsport op een toplocatie.” In hetzelfde, gloednieuwe gebouw is ook het eigen bedrijf van Fleming, KF Action, gevestigd. Hiermee geeft ze persoonlijke begeleiding en weerbaarheidstrainingen aan kinderen en volwassenen, onder andere door de inzet van vechtsport. Zo bieden Royers en Fleming een interessante combinatie aan van fysieke en psychologische ontwikkelingstechnieken.
We gaan er langs voor dit vijfde artikel in een serie van zes Nederlandse voorbeelden waarbij risico- en kwetsbare jongeren meer perspectief krijgen dankzij vecht-, kracht- of verdedigingssport. Kenniscentrum Sport is benieuwd wat werkt en wat niet, wat deze takken van sport kunnen bieden aan andere jongeren, en wat nog verder onderzocht moet worden.
Fred Royers is een grote naam in de vechtsportwereld. Hij begon zijn carrière als karateka en werd maar liefst negen keer Nederlands kampioen karate. Het harde van kickboksen trok ook zijn aandacht. Als we hem vragen waarom hij is gaan kickboksen, is zijn antwoord: “Ik durfde niet en kon dat niet uitstaan”.
Die angst voor het keiharde duel maakt dat hij kickboksen nu, op 61-jarige leeftijd, nog steeds een heel mooie sport vindt. “Het is een hele directe confrontatie tussen een man en een man of een vrouw en een vrouw op de meest basale wijze die je je maar kunt voorstellen.”
We gebruiken onder andere analytische cookies om ons websiteverkeer geanonimiseerd te analyseren, zodat we functionaliteit en effectiviteit kunnen aanpassen.
Meer informatie over de verwerkte gegevens kunt u lezen in onze privacystatement.
[X] Ik ga akkoord met bovengenoemde privacy verklaring